ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΛΕΠΤΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

Είναι γνωστό το πάθος μου για την ζωή και την χαρά. Γνωρίζοντας πως θα σας ξενίσει αυτό μου το κείμενο, αποφασίζω να γράψω για την διαχείριση της ζωής μας μπροστά στην ιδέα του θανάτου.
Σας σοκάρω;
Σας θορυβώ;
Σας ταράζω;

Σίγουρα σας προκαλώ πολλά περισσότερα συναισθήματα από αυτά που σημαίνουν τα παραπάνω ρήματα! Είναι γνωστό πως λατρεύω να ντύνω το χρόνο μου με χρώματα και αρώματα από την χαρούμενη πλευρά της ζωής και προσπαθώ κάθε αρνητικό να το μετατρέπω σε θετικό ή έστω σε μοχλό που θα οδηγήσει έναν ολόκληρο μηχανισμό στην επανεκκίνησή του.
Πρόσφατα σε μια συζήτηση με φίλες που βρέθηκαν κοντά μου, εξηγούσα αυτό ακριβώς. Την διάθεσή μου να θέτω στόχους, την στιγμή που όλα μυρίζουν μπαρούτι και μοιάζουν στάχτη, σκόνη, συντριβή, τέλος!

Δεν ξέρω πως, ούτε και το γιατί γνωρίζω, όμως, κάθε φορά που νιώθω πως κάτι με σκοτώνει μέσα μου, κάθε φορά που αισθάνομαι πως απογοητεύομαι τόσο, όσο να επιθυμώ να κλειστώ, αποκλειστώ, απομονωθώ, ή ακόμη χειρότερα να τα παρατήσω όλα και να μην προσπαθήσω για τίποτε κάτι μέσα μου το απαγορεύει. Από μικρό παιδάκι, μια ζωή, με θυμάμαι να τρέχω κάτι να κατακτήσω. Να τρέχω και να μην κοιτάζω ποτέ πίσω μου.

Κάποτε με είχαν ρωτήσει για το πείσμα μου, το οποίο όντας, κατά γενική ομολογία, ένα υγιές πείσμα, με βοηθούσε να επιτυγχάνω ακόμη και τα πιο δύσκολα εγχειρήματα. Τους είχα πει θυμάμαι « Εγώ ρε παιδιά, ζω από πείσμα!»
Νομίζω πως τα πράγματα στην ζωή που οδεύει προς το θάνατο – το μόνο βέβαιο και το μόνο αδιαμφισβήτητα μη αναστρέψιμο – είναι  περισσότερο απλά από όσο τα νομίζουμε. Σαφώς υπάρχει η πίκρα μας που δεν θα δούμε πλέον αγαπημένα πρόσωπα και δεν θα τα συναναστρεφόμαστε. Υπάρχει η αβεβαιότητα του προορισμού μας, αν φεύγουμε εμείς, η αδυναμία να κατανοήσουμε που πάει εκείνος που αποχαιρετούμε και πολλά άλλα γνωστά και κοινά που αφορούν έναν αποχαιρετισμό. Στην εικόνα όμως, στην ιδέα, στην επαφή μας αυτή με το θάνατο, οι άνθρωποι αμελούμε κάτι πολύ σημαντικότερο από όλα τα κεκτημένα μας. Την ουσία της ζωής μας.
Ποια είναι η ουσία της ζωής μας; Η αλήθεια της!

Είμαστε ευτυχισμένοι με τους γύρω μας; Περνάμε όμορφα; Μας καταλαβαίνουν; Επικοινωνούμε; Απολαμβάνουμε τις μικρές ασήμαντες ευτυχίες;  Τον ήλιο, την βροχή, το χιόνι, το δειλινό με τα χιλιάδες χρώματα, την θαλασσινή αύρα στο σώμα μας το γεμάτο αλμύρα, τους δέκα φίλους που μας γουστάρουν πραγματικά και τους γουστάρουμε και εμείς!
Είναι γεμάτη η ψυχή μας; Είμαστε ικανοποιημένοι από τα μικρά ;

 Να ψάξουμε μέσα μας να δούμε αν μπορούμε να χαμογελάσουμε και να γελάσουμε δυνατά. Να προσέξουμε ποιος άνθρωπος κοντά μας είναι το χαμόγελο μας. Ποιος είναι εκείνος που μόλις τον αντικρίζουμε φωτίζεται το πρόσωπό μας; Ποιος είναι αυτός που όταν τον νιώθουμε να μας σκέφτεται ζεσταινόμαστε και αγαλλιάζουμε; Με ποιον επικοινωνούμε δίχως λέξεις. Με ποιον συναισθανόμαστε τα ίδια πράγματα; Με ποιον δεν θέλουμε να τελειώσει η νύχτα που περνάμε μαζί του; Με ποιον σταματάει ο χρόνος ή δεν μας ενδιαφέρει ο χρόνος… Ποιος μας κάνει να ξεχνάμε ότι μας πόνεσε; Ποιος μας κάνει να νιώθουμε πως δεν φοβόμαστε; Ποιος είναι εκείνος που θα θέλαμε να σβήσουμε το χρόνο μας, δίπλα του;

Αν ευθύνεσαι για το ότι επέστρεψε το χαμόγελο στο πρόσωπο κάποιου, μην επιτρέψεις σε κανέναν άλλον να σου κλέψει αυτή την κατάκτηση. Συνέχισε να προσφέρεις τη χαρά σε εκείνον που το έχει τόσο ανάγκη. Μην του το στερήσεις. Όταν έχεις αντιληφθεί και όταν έχεις νιώσει μέσα σου πως και εσύ και εκείνος επικοινωνείτε παράξενα, ανερμήνευτα μα καθαρά και αληθινά, όταν θέλεις την συντροφιά του  γιατί το νιώθεις πως κι εσύ γελάς με την καρδιά σου όταν βρισκόσαστε, μην αφήσεις χαζές προκαταλήψεις να σε κρατήσουν μακριά του.  Ίσως, καιρό αργότερα, αντιληφθείς πόσο σημαντικό ήταν για εκείνον αυτή σου η προσφορά, μα δεν θα μπορείς να τον κάνεις να χαμογελάσει ξανά, δεν θα μπορείς να τον βρεις. Ίσως το μόνο που χρειάζεται αυτός ο άνθρωπος είναι η δική σου συντροφιά πριν την δύση του… Ίσως το μόνο που χρειάζομαι τελικά είναι αυτό. Να χαμογελάσω επειδή με κοιτάζεις… Κι όταν φύγω, να φύγω με ένα χαμόγελο που θα σου ανήκει…

 Ότι κάνεις τώρα! Δεν υπάρχει χρόνος! Το επόμενο λεπτό δεν μας ανήκει! Τόσο εφήμεροι είμαστε....