ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΗΧΟΣ

Η Αλήθεια είναι πως όταν αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο δεν ήξερα πώς να αρχίσω. Αρχικά γνώριζα πως πρέπει να αποβάλλω οποιαδήποτε διαφωνία είχα σχετικά με τις ταμπέλες που βάζουμε σε καλλιτέχνες και μη. Δευτερευόντως, θα έπρεπε να αποτινάξω οποιαδήποτε συμπάθεια ή αντιπάθεια αισθάνομαι για κάποιους χώρους ή για κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές. Έπειτα όμως, σκέφτηκα πως, εγώ βρε αδερφέ, δεν είμαι δημοσιογράφος. Γραφιάς είμαι.  Ποίηση γράφω, στίχους γράφω, μυθιστορήματα γράφω, χαζομάρες γράφω, στην τελική όποιου δεν του αρέσει αυτό που γράφω το αγνοεί. Αποφάσισα λοιπον να γράψω με την καρδιά μου όπως πάντα κάνω, δίχως νόρμες, πλαίσια και στημένες σκέψεις. Αυτό που εγώ ονομάζω μακιγιάζ της γραφής και που ποτέ μου δεν χρησιμοποίησα ως σήμερα.

Φαντάζομαι πως όλοι θα συμφωνήσετε πως η μουσική είναι μία και πως οι ταμπέλες στην μουσική, ίσως κάνουν μονάχα κακό τελικά, ενταφιάζοντας ίσως, πολύπλευρα ταλέντα σε μια συγκεκριμένη κατηγορία για πάντα. Εξηγώ αμέσως τι εννοώ. Ας μου επιτραπεί να αναφέρω δύο από τους πολλούς εξαιρετικούς καλλιτέχνες της μουσικής βιομηχανίας οι οποίοι ως τραγουδιστές, κυρίως, (αν και τραγουδοποιοί) συγκαταλέγονται στα ιερά τέρατα της Ελληνικής Μουσικής Σκήνής. Τον Σταμάτη Γονίδη και τον Αντώνη Βαρδή. Η απουσία του δεύτερου αφήνει τεράστιο κενό αφού ο Αντώνης ήταν ένας μουσικός που μπορούσε να γεννήσει μουσική από το τίποτε. Μπορούσε να γράψει από την πιο σπαρακτική μπαλάντα και το πιο συνταρακτικό ζεϊμπέκικο, ως  το πιο ροκ άκουσμα που σε γέμιζε επανάσταση! Και να μην μιλήσουμε για το ήθος του… Ας είναι ελαφρύ…
       Ο Σταμάτης Γονίδης από την άλλη, ενώ έχει την ταμπελα του λαϊκού τραγουδιστή, είναι μορφή στο χώρο επειδή μπορεί να πει τα πάντα και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα! Τραγουδά από ψαλμούς και δημοτικά ως ρεμπέτικα και ροκ! Τον έχετε ακούσει να δίνει τα ρέστα του σε ροκιά και δη ξένου ρεπερτορίου;  Αν όχι, δεν έχετε δει τίποτε! Ο ήχος και το ήθος συνεπώς των καλλιτεχνών είναι που κάνει την διαφορά και όχι το ποιο  μουσικό είδος υπηρετούν, ή το πού το υπηρετούν. Και έρχομαι, ευθύς αμέσως, στην ουσία τούτου του κειμένου που ήταν να παρουσιάσει πως μπορεί να αγνοηθούν ταλέντα και αξιόλογοι άνθρωποι από παρεξηγημένες ιστορίες. 
       Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε έτυχε να βρεθώ σε ένα επαρχιακό μουσικό χώρο στην Καλαμάτα. Τα Μαύρα Μεσάνυχτα. Περιττό να σας πω πως μόλις ακούσαμε το όνομα όλη η παρέα, σκεφτήκαμε πως θα είναι μαύρα σαν καλιακούδα και να σας πω, δεν περίμενα και πολλά ούτε από τον χώρο ούτε από τον ήχο, αν και οι δυο φωνές οι βασικές, ήταν ονόματα που είχαν καλές περγαμηνές.  Κάναμε λάθος! Το συγκεκριμένο μαγαζί δεν έχει καθόλου Μεσάνυχτα!  Είναι ένας μικρός χώρος σε σύγκριση ίσως με άλλους, αλλά αρκετός για την διασκέδαση που προσφέρει. Έχει καλή κατανομή τραπεζιών και η εργονομική διάταξη των σημείων αιχμής,  δηλαδή κάβας (μπαρ), κουζίνας και πίστας, είναι η καλύτερη δυνατή.
Ο ήχος του είναι από τους καλύτερους που έχω συναντήσει στην επαρχία. Όσο για το ρεπερτόριο, από τα καλύτερα και τα πιο ξεκούραστα που έχω ακούσει!! Ούτε μια στιγμή δεν βαρεθήκαμε και ούτε μια στιγμή, δεν σκέφτηκα να φύγω. Κάθε επιλογή τραγουδιού προσεγμένη και κάθε αλλαγή ύφους τόση, όση να μην δημιουργήσει πλήξη.  Ένα ακόμη στοιχείο που θα ήθελα να επισημάνω, ήταν η ποιότητα και των θαμώνων. Δεν αισθανθήκαμε ούτε μια στιγμή πως ο χώρος ήταν «καταπιεστικός» για την δική μας γυναικεία παρέα. Δεν ενοχληθήκαμε. Δεν νιώσαμε άβολα. Δεν παρατηρήσαμε καμιά δυσάρεστη κατάσταση.  Ενδεικτικά να αναφέρω πως η παρέα αποτελείτο από σκληροπυρηνικές κυρίες που δεν συνηθίζουν τέτοιου είδους διασκέδαση. Μα δεν ήθελε καμιά να φύγει! Συγχαρητήρια αξίζουν και στην διεύθυνση του καταστήματος για την τήρηση συγκεκριμένων προδιαγραφών και την προσοχή που επιδεικνύει στο θέμα. Οφείλω να το αναφέρω και να το επαναλάβω πως τα Μαύρα Μεσάνυχτα στην Καλαμάτα δεν έχουν καθόλου Μεσάνυχτα !!! Πιστέψτε με, εγώ δεν είμαι από τους λόγιους εκείνους που δεν κυκλοφορούν και σε σκοτεινότερα στέκια.  Είμαι λίγο κατσαρίδα, μου αρέσει το σκοτάδι και το ημίφως, έχω γυρίσει αμέτρητα τέτοια στέκια και έχω άποψη,  οπότε και μπορώ να κρίνω.
Και να περάσουμε στις πολύ καλές φωνές του.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΡΑΝΙΑ ΤΕΚΟΥ δυο νέοι άνθρωποι στα μουσικά δρώμενα με πολύ, πάρα πολύ ταλέντο. Δυστυχώς τον κ. Παναγιωτόπουλο δεν ήταν δυνατόν να τον συζητήσω άμεσα, λόγω επαγγελματικών του υποχρεώσεων και η συνέντευξη του θα είναι σε επόμενο άρθρο. Η κυρία Τέκου όμως, ήταν διαθέσιμη και απάντησε σε μερικές ερωτήσεις μου. Πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να διαβάσετε την συνομιλία μου με αυτό το νέο κορίτσι, με την εξαιρετική φωνή, επειδή διαθέτει ευθεία σκέψη, καθαρή άποψη για το χώρο και το είδος που υπηρετεί και κυρίως, δεν έχει καβαλήσει - ακόμη τουλάχιστον – κανένα καλάμι!  Την ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία να συζητήσω μαζί της. Ελπίζω να την απολαύσετε όσο και εγώ. Της ευχομαι κάθε επιτυχία και της λεω δημόσια πως θαυμάζω την ειλικρίνεια και την ενδιαφέρουσα τοποθέτησή της στο θέμα της συζήτησης!

Α.Τ -- Από πότε ασχολείσαι με το τραγούδι και ποια ήταν αρχικά τα ακούσματα σου-  η μουσική για σένα είναι…

ΡΑΝΙΑ ΤΕΚΟΥ : Καταρχάς να σε ευχαριστήσω για την πρόσκληση η οποία με τιμά ιδιαίτερα ... Μου δίνεις την ευκαιρία να με μάθει περισσότερος κόσμος, αλλά εκτός από τη φωνή μου να ακουστεί και η γνώμη μου!!!  Ξεκίνησα να τραγουδώ επαγγελματικά το 2001. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που λάτρευε τη μουσική και τη θεωρούσε συνώνυμο των ευτυχισμένων στιγμών της.  Τόσο λαϊκά όσο και δημοτικά ακούσματα έφτασαν στα αυτιά μου από τις πρώτες μέρες της ζωής μου από ένα κασετόφωνο που ήταν τοποθετημένο δίπλα στην κούνια μου και έπαιζε καθημερινά για αμέτρητες ώρες!!!

Α.Τ.--  Πως συνδυάζεται η ζωή εκτός πάλκου με αυτήν εντός;  Πόσο εύκολο η δύσκολο και σε ποια σημεία είναι η συνύπαρξη των γεγονότων πάνω σε μια πίστα, με αυτά που μπορεί να συμβαίνουν στην ζωή κάποιου κάτω από
αυτήν ;

Ρ.Τ :  Για να είμαι ειλικρινής πότε δεν κατάφερα να διαχωρίσω τη ζωή μου σε αυτά τα δυο κομμάτια... Θεωρώ πως είναι ακριβώς η ίδια ζωή, με τα ίδια συναισθήματα  και την ίδια ψυχολογία.. Τουλάχιστον έτσι το ζω εγώ.. Δεν προσποιούμαι κάτι άλλο την ώρα που τραγουδώ.. Σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου η δυσφορία μου αντανακλούσε και στο τραγούδι μου... Αν και κάποιες φορές η μουσική λειτούργει για μένα ως ψυχοθεραπεία και με συνεπαίρνει...

Α.Τ.--  Σε καταλαβαίνω απολύτως… Το ίδιο λειτουργεί και σε μένα η γραφή.  Ράνια, ακούγοντας σε ζωντανά σε ένα από τα δυσκολότερα κομμάτια το ΗΛΙΕ ΦΟΝΙΑ, ένα κομμάτι που δεν λέγεται από γυναίκα παρά σπάνια και αυτό, γιατί αν δεν διαθέτεις φωνή, εκεί δεν περνά το « φωνή κορμάρα», ειλικρινά σε θαύμασα! Είπα μέσα μου αυτή η γυναίκα τραγουδά  και είναι και κορμάρα! Κάτι που βέβαια δεν θα με ενδιέφερε να το αναφέρω γιατί προσωπικά με αφήνει αδιάφορη. Θέλω να ρωτήσω όμως το εξής. Πόσο έτοιμος είναι ο κόσμος του κέντρου διασκέδασης να ακούσει την φωνή κάποιου; πόσο τον κρατά η δύναμη του και πόσο η εμφάνιση;

Ρ.Τ.: Σε ευχαριστώ θερμά για τα υπέροχα λόγια σου! Με τιμά διπλά το γεγονός ότι ακούγονται από γυναικεία χείλη.. Το τραγούδι αυτό το ξεχωρίζω και το αγαπώ.. Είναι ένα υπέροχο λαϊκό τραγούδι, αρκετά θλιβερό και δεν αναφέρεται σε ένα χαμένο ερώτα όπως τα περισσότερα αλλά σε μια χαμένη ζωή, ενός νέου.. Ιδιαίτερο κομμάτι που όμως ο κόσμος το ζητά, το χορεύει  η το απλώς το ακούει με προσοχή .. Σίγουρα όταν κάποιος πάει να διασκεδάσει θέλει να χορέψει, να πιει, να ξεφαντώσει...  Έχω παρατηρήσει όμως, ότι σε μια μικρή διακοπή του χορού για να ακουστεί κάτι πιο ερμηνευτικό και διαφορετικού ύφους  υπάρχει ανταπόκριση.  Σίγουρα θα προσέξει  την εμφάνιση αλλά έχει την ανάγκη έστω για λίγο να ξεφύγει από την διασκέδαση και να παει στην ψυχαγωγία!!! Τέτοιες στιγμές κάθε καλλιτέχνης τις απολαμβάνει..

Α.Τ.-- Μάλιστα… Έχουμε μια λεπτή γραμμή διαχωρισμού ανάμεσα στην διασκέδαση και την ψυχαγωγία ναι… μου αρέσει που το αναφέρεις. Υπάρχουν όντως χώροι που απλά διασκεδάζεις, για να το υπερ-αναλύσουμε αν θες και αλλού απλά άγεις την ψυχή σου ναι… Βέβαια επιτυχημένος χώρος είναι εκείνος που συνδυάζει και τα δυο και πιστεύω πως το κέντρο που εμφανίζεσαι το καταφέρνει αρκετά καλά. Για να περάσουμε όμως σε κάτι αμιγώς γυναικείο. Πόσο κρατά εσένα αυτή η δουλεία από άλλες δράσεις; π.χ. οικογένεια, σχέσεις, διάδραση κοινωνική ίσως; ως γυναίκα σε ένα δύσκολο και αδιευκρίνιστο χώρο λόγω συνθηκών, πως λειτουργείς; Βαδίζεις με γνώμονα την λογική; Το συναίσθημα; Πρέπει να σου πω εδω πως θαύμασα επίσης τη φόρτιση σου σε ότι τραγουδούσες! κατά την ταπεινή μου άποψη ο καλλιτέχνης που δεν βάζει ψυχή, δεν μπαίνει σε κανενός την καρδιά ξέρεις...

Ρ.Τ. : Το επάγγελμα της τραγουδίστριας θεωρείται από τους περισσότερους ιδιαίτερα δύσκολο και περίεργο... Ποτέ δεν το αντιμετώπισα έτσι ούτε ένιωσα τις συνθήκες δύσκολες... Επιλέγω βέβαια τις δουλείες μου και το εργασιακό μου περιβάλλον αλλά θεωρώ ότι έχει καλλιεργηθεί ένας μύθος γύρω από τη νύχτα και τους "κακούς ανθρώπους" που ζουν σε αυτή.. Μπορεί να είναι κατάλοιπα των παλαιοτέρων εποχών.. Τη νύχτα  τη θεωρώ ισάξια σε δυσκολίες με την ήμερα και ίσως, λίγο πιο βατή, διότι οι δυσκολίες είναι πιο ευδιάκριτες και μπορείς εύκολα να τις αποφύγεις. Ο γνώμονας μου είναι αυτός που θα είχα σε οποιαδήποτε δουλειά... Αξιοπρέπεια και καμιά έκπτωση στο όνειρο μου.. Οπότε σε αυτά τα πλαίσια η δουλειά μου συμπληρώνει την υπόλοιπη ζωή μου δημιουργικά και ενισχυτικά δίνοντας μου δύναμη και πληρότητα!!!
Όσο για την ψυχή που λες θεωρώ οτι αν αγαπάς κάτι είναι αδύνατο να μη δώσεις  ένα κομμάτι απ την ψυχή σου σε αυτό... Θεωρώ επιτυχία σε ένα live αυτό να το επικοινωνήσω με τους παρευρισκόμενους. Έστω και ένας να το νιώσει, είναι δικαίωση!!!

Α.Τ.-- Μίλησε μου για τις δουλειές σου, το κομμάτι που άκουσα στο κέντρο "Μη με κοιτάς.. " καταπληκτικό ζεϊμπέκικο και η ερμηνεία σου εξαιρετική..

Ρ.Τ. : Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε!!!! Σε ευχαριστώ παρά παρά πολύ... Στο ζεϊμπέκικο αυτό έχω γράψει μουσική και στίχους. Είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψα και περιλαμβάνεται στην  προσωπική δισκογραφική μου δουλειά με τίτλο "΄Ερωτα αγαπημένε". Τα υπόλοιπα τραγούδια του cd είναι σε μουσική του Χρηστου Γιαννόπουλου και στίχους του Γιώργου Νικολακακου. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν δυο πολυσυλλεκτικές δουλειές  του Χρήστου Γιαννόπουλου στις οποίες συμμετέχω. Η πρώτη ονομάζεται "Στο τσιγάρο που καπνίζω" και συμμετέχω με το τραγούδι  «Τσιγάρο θα ανάψω» σε στίχους του Κώστα Ιερομνημονα και η δεύτερη ονομάζεται "Αυλαία Χρωμάτων" και συμμετέχω με τα τραγούδια  "Ποιήματα Ερωτικά" σε στίχους της Χριστίνας Φαντης και «Άδεια μου αγκαλιά» σε στίχους Μαρίας Μεραμβελιωτακη!!! Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω το Χρήστο Γιαννόπουλο που μου εμπιστεύτηκε τόσες δημιουργίες ψυχής , αλλά και όλους τους στιχουργούς   για την εμπιστοσύνη τους!!!

Α.Τ-- - Πόσο σκορπιέσαι μέσα στην μουσική; πόσο κοντά νιώθεις στο στίχο πόσο απόμακρα; θα δεχόσουν για παράδειγμα να πεις ένα κομμάτι που θεωρείται σουξέ αλλά εσύ το βρίσκεις ανούσιο; θα δεχόσουν εκπτώσεις στην όποια θεωρία σου για την τέχνη που υπηρετείς; πόσο εμπλέκεσαι στην ιστορία του κάθε τραγουδιού; πόσο έρωτα γεμίζεις τραγουδώντας; γιατί το να κάνεις ότι αγαπάς, είναι έρωτας ...

Ρ.Τ. : Ότι τραγουδώ με εκφράζει το νιώθω. Όμως ακόμα και όσα δε θα επέλεγα αλλά τα επιβάλλει η διασκέδαση προσπαθώ να τα προσαρμόσω στη δική μου έκφραση!!! Ναι !! Και βέβαια θα δεχόμουν να πω ένα τραγούδι που δεν μου ταιριάζει, η δε με εκφράζει η δε μου αρέσει.. Ακόμα κι αν το θεωρώ φθηνό κατασκεύασμα... Με την προϋπόθεση ότι θα μου εξασφαλίσει την επιτυχία ώστε να αποκτήσω το βήμα για να επικοινωνήσω τη δική μου μουσική στην επομένη επιλογή μου.. Και σε τελική ανάλυση η απλή διασκέδαση είναι απαραίτητη... Είμαι της άποψης ότι κάθε τραγούδι έχει το στόχο του.. Άλλο θα σε κάνει να χορέψεις, άλλο θα προκαλέσει αίσθημα ευφορίας, άλλο θα το σιγοψιθυρίσεις γιατί σου φτιάχνει τη διάθεση άλλο θα σε προβληματίσει άλλο θα σε κάνει να πονέσεις άλλο να συλλογιστείς άλλο να ερωτευτείς... Δεν πρέπει να περιφρονούμε καμιά κατηγορία.. Και τα σουξέ έχουν σεβαστό λόγο ύπαρξης.. Απλώς δε θα πρέπει να μας εγκλωβίζουν .. Η ποικιλία επιβάλλεται!!!

Α.Τ.--  Η ειλικρίνειά σου αφοπλιστική και μου αρέσεις πολύ! Γιατι ξέρεις, ειδικά ό χώρος των τεχνών, τους δήθεν τους ξερνάει εύκολα και σχετικά γρήγορα. Τελειώνοντας θα ήθελα να μου πεις τα σχέδια σου, τα όνειρα σου, και μια ευχή για σένα και τον κόσμο.

Ρ. Τ.: Λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελαει..  Αποφεύγω να σχεδιάζω λοιπόν απλώς ονειρεύομαι... Ονειρεύομαι τη ζωή μου γεμάτη υγεία και χαμόγελα... Και να κάνω πάντα ότι αγαπώ... Αυτά θα ευχηθώ σε όλον τον κόσμο... Τίποτα δεν πρέπει να μας απογοητεύει... Τη ζωή μας μόνοι μας την ορίζουμε!