While you will be drinking from the crystal glass of my breasts, 
do not forget to  allow yourself to be breastfed by the last drop 
of the only truth ever the feelings I have, arose..

“ Listen.  I am so  tired of  writing for you.. 

of wanting  you to read me

or  to be happy from a distance.

I got tired of pretending that I do not care…

Of pretending that you forgot me and I know it…

Neither you did, nor you ever will!

You have already figured that out, 

but it is time for you to whisper it to me too..

Do it smoothly to my neck.. low… 

at the part where you had kissed me goodbye 

before you killed me..

 Do you remember?

At the part where you smelt me and decided 

that you will make my flesh and blood yours for ever…

Make my body yours, blooded, sealed 

with the burnings of your hesitation…

Let me tell you a secret… 

My neck still anticipates eagerly one of your bites…

The main artery aim!   

Make your rusted dream become red again..

Do you remember?”

But of course you do… and you are still breastfeeding…

MY LORD .. OCEAN…

One thing that I remember, is that scent of the ocean,
a salty memory on the lips, like the taste of a wave.
Just like an irresponsible hurricane, like a strong current,
I sense you still, holding me tight, full of certa...inty…
We were walking on the ultimate, watery fortress
And your face carried the sun in the middle of the sky,
Obviously as a lie, but still it was a smile and it was for me!
One thing I remember is that touch like a butter
Melted just a little bit, only in order to be spread easily,
Full of scents of herbs, which were picked up
In the gardens of Eden…

As a bee society that’s gone crazy, literal, articulate,
Talkative, as talkative as your tongue which till now,
Leads me to insanity, whenever I allow it to repeat
Those words I adored, diving in the insignificant that
the sudden creates, when it occurs, with no reason,
Just like that…

Make me a shipwreck…
Again and again, to your desire
Which you seek as an overdose to kill you…
I have just kept your push that made me sink deeper…
Do I have to tell you again?
Make me a shipwreck…
In love, shipwrecks are much more charming and tempting
Than the ships cast adrift…
And eventually,
The only thing you remember is usually the depth
And how sweet was the unconsciousness inside it

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ ΑΝΟΧΗΣ  

 

Η πόρνη ξύπνησε με το κορμί γεμάτο μελανιές και εκδορές.
Είχε πλυθεί το προηγουμενο βράδυ μετά την οργιαστική πράξη.
Είχε χωθεί μέσα στα πουπουλένια της ονειρα και την εξαίρεση
... της αφαιρετικής τρυφερότητας που την έκανε να νιώθει ξανά...
Είχε φροντίσει την ανολοκλήρωτη ταυτότητά της και ειχε πιεί,
ασυνήθιστα πολύ απο την μεθυστικά πορφυρόχρωμη συνουσια.
Σηκώθηκε απο το ντιβάνι της και προχώρησε στο έπιπλο του
καθρέφτη. Άγγιξε προσεκτικά τα φιλιά του στους ώμους, τα άλλα
στο εσωτερικό του καρπού, ενώ γεμάτη αθώα ντροπή ένιωθε
το αίμα μέσα της να κοχλάζει απο πόθο. Στις μελανιές του γέλασε
με αυθάδεια, στις εκδορές αισθάνθηκε περηφανη ενθυμούμενη την
ορμή που τον δεχόταν στο δέρμα της, στο σώμα της...
Γύρισε στον κόσμο της που βρισκόταν σε πλήρη σύγχυση και πριν
προλάβει να τοποθετήσει εκ νέου τα κομμάτια του στις σωστές θέσεις,
είδε ένα αποτσίγαρό του στο τασάκι στο κομοδίνο. Γελούσε δυνατά.
Γελούσε και θυμόταν το πάθος του καθε φορά που την
ζητούσε απο την αρχή... Παιδί σχεδόν φαινόταν κι ας ήταν τριάντα
και κάτι.... Τόσα νιάτα ξόδεψε στην χρησιμοποιημένη της ηδονή.


"Πάμε να φύγουμε μαζί.. τώρα... σε αγαπάω στο ορκίζομαι σε αγαπώ...
ως το θάνατο και πέρα απο αυτον θα σε αγαπώ! πάμε, έλα, ας φύγουμε..."
"Η πόρνη ξέρει να γλεντά και να υποκλίνεται στον έρωτα τον αυθεντικο,
μα ξέρει και να φεύγει στον μεγάλο πόθο όχι απο φόβο, μα απο σεβασμό..
ζήσε ότι σου προσφέρεται και μη ζητάς παραπάνω..." του ειχε πει.

Σταμάτησε να γελά. Άρχισε να κλαίει. Έκλαψε πολύ ώρα. Επειτα κοίταξε
το ρολόι του τοίχου και μπήκε στο μπάνιο. Σε λίγη ώρα θα ερχόταν ένας από τους τακτικούς της...
"η ζωή ειναι η χειρότερη πόρνη από όλες μας" σκέφτηκε.



[Ενταφιάζω όνειρα
αγνώστων στοιχείων.
Τόσα χρόνια στη
δημόσια χρήση,
έμαθα να αποφεύγω
τους ομαδικούς τάφους.]

(Από το ημερολόγιο μιας ανοχής - ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ)

LOVE, RAINS DOWN ON ME... (especially for you...)

I wear the Night on my starving mouth.
Breathless, soundless, with no sunrise carried as
a silky cover in the breaking dawn breeze.
I wear your touch onto my lost, misguided past,
... taking no precautions against the threats
of the short -lived, the temporary,
facing an unwilling tomorrow...
But do I really care?

I wear the lust, the pleasure, the ultimate
desire on the nipple of denial,
like an earring with no pair, a symbol of monarchy.
I wear Seduction as an invisible clothing,
as a cure made of recurrent sufferings, burning up
in a universe made just for you and me, expensive, absolute.
I wear surprise on my flooded body.
Without presence, without absence, without anticipation
of useless eternal oaths or incredible orgasms.
Do you feel it?

I live.
I die.
I fall in love.

I drown under a pouring love which washes my hair
having engaged your own hands...
Don’t forget to make my spine shiver only using your
lips, without rushing, slowly, diving within a
“goodbye” that will be raining love and love only,
Under this distance… cause,
nothing can be worn better than rainfall...
Love, rains down on me…