ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!

Αυτή την Κυριακή μπορούμε να τους δυσκολέψουμε; Αυτήν την Κυριακή μπορούμε να κάνουμε ακόμη πιο δύσκολο το ξεπούλημα της χώρας; Μπορούμε!!
Αρκεί να σκεφτούμε πως αν δεν είσαι εναντίον τους είσαι μαζι τους!
Μαζί τους; Που; Σε τι;
Στην καταστροφή του Ελληνικού Έθνους;
Να ξεκαθαρίσω πως δεν επικροτώ κανενός είδους βίας.
Δεν θέλω κανενας ανθρωπος να καταδιώκεται από έναν άλλον άνθρωπο για κανένα απ...ολύτως λόγο. Είτε αυτός είναι θρησκευτικός, είτε είναι πολιτικός, είτε είναι φυλετικός. Αναγνωρίζω το δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή του κάθε ενός μας. Όμως, θέλω και ο άλλος να πράττει το ίδιο. Θέλω και εγώ να μπορώ να επιλέξω ελεύθερα τι και ποιον θα ακολουθήσω και όχι να γίνομαι πειραματόζωο στα χέρια τρελών "επιστημόνων" που συνέλαβαν ένα σχέδιο ΥπερΚυβερνήσεως του Πλανήτη. Παγκόσμια διακυβέρνηση και παγκόσμια διακυβέρνηση και τα εθνικα χαρακτηριστικά πάνε περίπατο!
Το έχει γράψει και ο Κουντερα στο βιβλιο του Γελιου και της Ληθης.
Όταν θες να εξαφανίσεις ένα κράτος ξεκινάς από την Ιστορία του...
Θα το επιτρέψουμε;
Οι Έλληνες εξαθλιωθήκαμε και αλλοτε. Ζήσαμε πολέμους. Ζήσαμε ανέχεια.
Ζήσαμε απώλεια. Ζήσαμε σκλαβωμένοι. Τίποτε ποτέ δεν κατάφερε να μας κανει να ξεχάσουμε ποιοι ειμαστε και να παραμείνουμε σκλαβωμένοι.
Τώρα;
Θα το επιτρέψουμε τώρα;

Ποιο 1984 και ποιος Όργουελ;

Υπάρχει σχέδιο για την Ελλάδα και το λέμε καιρό. Υπάρχει σχέδιο για το πως θα υπάρχουν τα κράτη από εδώ και εμπρός στον Πλανήτη. Υπάρχουν σχέδια για το πως θα εξαπλωθεί η μουσουλμανική κυριαρχία παντού και στην χώρα μας.
Δεν είναι κρυφό ότι ο μουσουλμανικός ιστός πλέκεται στον παγκόσμιο χάρτη.
Δεν είναι κρυφό ότι η ιδέα της παγκοσμιοποίησης απαιτεί να ξεχάσουμε την εθνική μας κυριαρχία. Απαιτεί να συνεργαστούμε παραδίδοντας την περηφάνεια μας, την εθνική μας ταυτότητα, την ιστορία μας, να απαρνηθούμε το ποιοι είμαστε και να γίνουμε ένα με ότι επι χρόνια πολεμούσαμε.
Δεν είναι τυχαίο ότι το κινημα των Ευρωσκεπτικιστών σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη, παρουσιάζει μια ιδιαίτερη άνθιση. Το κινημα το οποίο επικροτεί αυτό ακριβώς την εθνική ταυτότητα των κρατών μελων της Ευρωπαϊκής ένωσης και όχι το "τσουβάλιασμα" και την κονσερβοποίηση όλων υπο τις επιταγές του πλαισίου της Παγκόσμιας Κυβέρνησης!
Ας σκεφτούμε τι θέλουμε για τα παιδιά μας.
Ας αναλογιστούμε σε τι κόσμο θέλουμε να ζήσουμε.
Αυτό που θα συμβεί θα είναι μια ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΧΟΥΝΤΑ!

Εγώ θελω να μπορώ να λεω αφοβα πως είμαι απόγονος της Μπουμπουλίνας και ότι οι προγονοί μου πολέμησαν ενάντια στους Τούρκους για να αποτινάξουν το ζυγό τους και τα κατάφεραν ακόμη και 400 χρόνια επειτα!! Θελω να μπορώ να έχω δικαίωμα στην πραγματική ιστορία και όχι αυτή που θα κατασκευάσουν.
Θέλω να ξέρει το παιδί μου την ιστορία της χώρας του και του τόπου του. Την ιστορία της οικογένειας του και την ιστορία που καθιστά το τοπο του διαφορετικό ίσως απο άλλους.΄ Ίσως όχι καλύτερο απο άλλους αλλά διαφορετικό!
Θελω να λεω με περηφάνεια ότι ο παππούς μου είχε παρασημοφορηθεί για την ανδρεία του στο πόλεμο του ΄40 οπου έχασε και το δεξί του χέρι από τον ωμο σχεδόν. Θέλω να εορτάζω την 25η Μαρτίου και να παρελαύνω περήφανη με τα παιδιά μου και την σημαία μου να κυματίζει στον ουρανό και την θάλασσα. Θέλω να μην φοβάμαι να πω πως είμαι Ελληνίδα Χριστιανή Ορθόδοξη αλλά έχω διαβάσει και εχω αναλυσει και το Κοράνι σε μια προσπαθειά μου να αντιληφθώ τις διαφορές των δύο θρησκειών. Θέλω στην χώρα μου να μην αισθάνομαι ξένη ούτε ανεπιθύμητη.
Θελω να διατηρήσω το δικαίωμα να παλεύω για ότι πρεσβεύω. Θέλω να διατηρήσω την ταυτοτητά μου ως έθνος!
Γιατι όπως λεμε και στον Εορτασμό της Αρμάτας εδώ στις Σπέτσες,
ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ,
ΟΥΤΕ Η ΊΔΙΑ Η ΖΩΉ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ








Όταν μου πρότειναν να περάσω για ένα ποτό από το CENTRO ALL DAY BAR στο Χαλάνδρι, δεν φανταζόμουν πως θα έβρισκα κάτι τόσο ελκυστικό και συνάμα διαφορετικό μέσα στο κέντρο μιας από τις δυναμικότερες και ωραιότερες αγορές της Αθήνας.
Είναι γνωστό πως τα άρθρα που δημοσιεύω και αφορούν σε χώρους συνάντησης, δεν τα γράφω για διαφημιστικούς σκοπούς αλλά για ενημερωτικούς και πάντα, όταν έχω διαπιστώσει μια σημαντική διαφορά η οποία αξίζει να σημειωθεί. Στο CENTRO υπάρχει αυτή η ιδανική διαφορά που προσωπικά ψάχνω στους χώρους θα ψυχαγωγηθώ.
Ας ξεκινήσω με το γεγονός πως είναι ένας χώρος στον οποίο μπορείς να βρεθείς από το πρωί ως τις πρώτες πρωινές ώρες μετά τα μεσάνυχτα και να μην βαρεθείς καθόλου. Έχει ένα ιδιαίτερο ύφος γιατί η διακόσμηση  αλλάζει ανά δέκα μέτρα περίπου σε ένα εμβαδόν αρκετών τετραγωνικών !! Είναι ένας συνδυασμός μινιμαλιστικής προσέγγισης και ζεστής φιλοξενίας. Η οροφή του που ανοίγει και το μπαλκόνι του γύρω γύρω ανεξάρτητα από το γεγονός πως είναι στην καρδιά ενός εμπορικού κέντρου, είναι από τα πιο ελκυστικά του στοιχεία. Άλλωστε μόλις κάποιος κάτσει να πιει καφέ, παύει να εχει στο μυαλό του την βοή της πόλης. Χαλαρώνει και απολαμβάνει.
Τίποτε δεν κραυγάζει στο CENTRO ALL DAY BAR στο Χαλάνδρι. Τίποτε δεν σε κουράζει. Τα χρώματα εναλλάσσονται ευχάριστα αλλά όχι "εκκωφαντικά". Τα καθίσματα από τα απλά ξύλινα τραπεζάκια στο βάθος του, μπροστά από ένα τοίχο στολισμένο με ζωντανά πολύχρωμα λουλούδια μέσα σε γλαστράκια, ως τους αναπαυτικούς καναπέδες και τα ψηλά σκαμπό με το δέρμα και την μικρή πλάτη, όλα απολύτως βολικά και άνετα.  Η μπάρα μεγάλη, φαρδιά, αποτελεί εξαιρετική επιλογή για όσους λατρεύουν να πίνουν όρθιοι την περισσότερη ώρα. Το ποτό καθαρό, εκλεκτό, προσφέρει την απαραίτητη ποιότητα στο πελάτη σε τιμές καθόλου απαγορευτικές για την εποχή.
Ένα ακόμη ελκυστικό στοιχείο είναι τα κοκτέιλ του. Πιστέψτε με, από τα καλύτερα κοκτέιλ μπαρ της Αθήνας!! Δοκίμασα αρκετά από αυτά και είναι όλα εξαιρετικά! Οι σωστές αναλογίες, η ποιότητα των προϊόντων που χρησιμοποιούνται, το κέφι και το μεράκι εκείνου που τα φτιάχνει παίζουν ρόλο. Όλα τα κοκτέιλ εχουν εξαιρετική εμφάνιση, άρωμα, γεύση και διακόσμηση. Το σερβίρισμα ορισμένων από αυτά όπως το Zombie επίσης είναι εκπληκτικό!
Στο CENTRO που δίνει σημασία στην λεπτομέρεια για την απόλαυση των πελατών του και την ικανοποίηση τους, δεν θα μπορούσε να μην ακούγεται η κατάλληλη μουσική. Βρέθηκα στο χώρο δυο συνεχόμενες μέρες και παρατήρησα πως δε με κούρασε η μουσική και δεν με ξένισε. Δεν αισθάνθηκα ότι ενοχλούμαι ακόμη και όταν συζητούσα με την παρέα μου. Πράγμα που σημαίνει πως στο CENTRO ALL DAY BAR παίζει η σωστή μουσική. Ήχοι που ανάλογα την ώρα σε χαλαρώνουν δίχως να σε νυστάζουν, σε ξεσηκώνουν και σε διασκεδάζουν δίχως να σε ξεκουφαίνουν και να ε απομονώνουν από τους υπόλοιπους της παρέας σου αφού παρόλα αυτά μπορείς και να επικοινωνείς.
Τέλος, επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο, την επιχείρηση την λειτουργούν εκτός από τους ιδιοκτήτες τους οποίους γνώρισα και βρήκα πολύ προσιτούς και ζεστούς, κάποιοι ακόμη άνθρωποι οι οποίοι πιθανότατα αισθάνονται πραγματικά προσωπική τους υπόθεση την σωστή λειτουργία της, το οποίο είναι μείζονος σημασίας εφόσον έτσι καλυτερεύουν ότι χρειάζεται βελτίωση και επιβλέπουν ότι πρέπει να διατηρηθεί ως έχει.
Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στο Χαλάνδρι για ψώνια, δουλειές, βόλτα ή απλά επειδή θέλετε κάτι διαφορετικό και μακριά από την έδρα σας - εμένα μου συμβαίνει συχνά - θυμηθείτε πως στην Αγ. Παρασκευής 13-15 λιγο πιο πάνω από την πλατεία του Αγ. Νικολάου λειτουργεί ένα μπαλκόνι που σερβίρει καφέ με άποψη και τα καλυτέρα κοκτέιλ της Αθήνας. Άσε που λογω θέσης σε φερνει και κοντύτερα στο φεγγάρι που γεμίζει και ας βρίσκεσαι στην καρδιά της πόλης...
Εγώ θα επιστρέψω σύντομα και ελπίζω να εχει Πανσεληνο...

ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ του Νηλ Σάιμον από τον Θ. Ο. Ε.



Λένε, πως για να κάνεις θέατρο πρέπει να εχεις χρόνο. Ίσως...
Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως για να κάνεις θέατρο πρέπει να το αγαπάς! Γιατί και χρόνο να έχεις, αν δεν το αγαπάς και δεν σέβεσαι αυτό που καλείσαι να υπηρετήσεις, δεν πρόκειται ποτέ, να κανεις καλό θέατρο. Αυτά τα παιδιά του Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδας νομίζω το αγαπάνε πολύ!

Άλλη μια θεατρική παράσταση παρουσιάζεται αυτές τις μέρες από τον όμιλο στον πολυχώρο Αρτίκι του Κρανιδίου. Το ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ του Νήλ Σάιμον είναι μια ιδιαίτερα χαρισματική κωμωδία με στοιχεία αφόρητης καθημερινότητας, τα οποία καθιστούν το έργο και τόσο επιτυχημένο παγκοσμίως. Το έργο ξεδιπλώνει την φρικτή μοναξιά που βιώνει ο κάθε άνθρωπος μέσα στην διαφορετικότητα - μοναδικότητά του. Φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με όσα δεν μπορεί να αντέξει καθημερινά στην συναναστροφή του με τους γύρω του. Από τους φίλους του, μέχρι τον σύντροφο ή ακόμη και το παιδί του, ο κάθε ένας από εμάς αναγκάζεται να υποχωρήσει, να ανεχτεί, να παραβλέψει, μπροστά σε συμπεριφορές που δεν τον εκφράζουν ή τον ενοχλούν.



Τι συμβαίνει λοιπόν όταν ο κολλητός φίλος μας που χωρίζει χρειάζεται συμπαράσταση και η δική μας μοναξιά μια παρέα; Τι συμβαίνει όταν αλλιώτικοι άνθρωποι καλούνται να συμβιώσουν και να συνυπάρξουν; Πόσο αλλάζουμε εμείς; Πόσο αλλάζουμε τους άλλους; Πόσο ίδιοι μένουμε; Τι παίρνουμε προίκα από κάθε συμβίωση;



Κατά την ταπεινή μου άποψη, το έργο είναι μια δυνατή μελέτη πάνω όχι μόνο στην ανδρική ψυχολογία, - οι κύριοι ρόλοι είναι αντρικοί - αλλά στην ανθρώπινη. Παρόλο που υπάρχει έντονο το θηλυκό στοιχείο είτε με αναφορές είτε με τους δυο μικρους αλλά γεμάτους σημασία γυναικείους ρόλους, η δράση εξελίσσεται ανάμεσα σε άνδρες. Κορυφώνεται όμως, μετά την καταλυτική παρέμβαση του θηλυκού στοιχείου στην πλοκή του.

Θεωρώ πως η σκηνοθεσία του έργου από τον Διονύση Ξανθό ήταν τόση όση, δίχως υπερβολές και υπερτιμήσεις. Οι κατευθύνσεις ήταν σωστές και δεν είχαμε ολίσθημα από την κωμωδία στην γελοιότητα, κάτι που είναι σύνηθες να συμβει όταν δεν υπάρχει μέτρο και σεβασμός στην ιδέα που υπηρετεί ένα έργο. Εδώ αντιθέτως, είδαμε πολύ καλές ερμηνείες από ερασιτέχνες ηθοποιούς που δουλεύουν με μεράκι, οίστρο και αγάπη.



Ξεκινώντας από τον κεντρικό ρόλο του Οσκαρ, τον οποίο υποδύθηκε με εξαιρετική δεινότητα ο Λουκάς Κούτρας, φοβάμαι πως εχω να πω αρκετά. Κατά αρχήν, ο σωστός υπηρέτης της τέχνης φαίνεται - για να δανειστώ και κατι που άκουσα από τον μεγάλο δάσκαλο εκεινο το βράδυ Κώστα Γεωργουσόπουλο - από το πως αποδίδει και πως υποδύεται έναν ρόλο. Δεν είναι αρκετό δηλαδή να παίζει με την φωνή του μονάχα. Πρέπει να παίζει με κάθε του κύτταρο. Ο Λουκάς Κούτρας υποκρινόταν τον Οσκαρ με κάθε του κύτταρο. Τα μάτια του το βλέμμα του, τα φρύδια του, οι ρυτίδες του, τα μαλλιά του, όλα μα όλα έπαιζαν μαζί του! Τον υπάκουαν! Ο Λουκάς δεν ήταν πια ο Λουκάς πάνω σε εκείνη την σκηνή. Ήταν ο Οσκαρ που ζούσε μόνος ανάμεσα σε κουτιά μπύρας και πίτσας. Ανάμεσα σε γεμάτα αποτσίγαρα και χυμένα ποτά και αναψυκτικά. Ήταν ένας άντρας που δεν είχε οικογένεια, γιατί τον είχε αφήσει η γυναίκα του και έμενε σε ένα σπίτι οκτώ δωματίων, ολομόναχος. Που η μόνη του παρηγοριά ήταν τα βράδια της Παρασκευής που μαζεύονταν οι φιλοι του για πόκερ. 
Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι μόρφασε υπέροχα και το κοινό γέλασε στην σκηνή που το απαιτούσε, ούτε ότι αγρίεψε εξαιρετικά όταν αγανάκτησε και το κοινό ενθουσιάστηκε. Είναι που και στην μία και στην άλλη περίπτωση είχες ξεχάσει ότι βλέπεις τον Λουκά Κούτρα να υποδύεται τον Οσκαρ και εβλεπες μονο τον Οσκαρ, που ζει στην Νέα Υόρκη, είναι χωρισμένος και εχει μια διάθεση να κρύβει την μοναξιά του μέσα στην ακαταστασία του και την άρνηση του να βάλει σε τάξη τη ζωή του γιατι απλά έτσι ένιωθε ότι περνούσε καλα. Ήταν που ξαναέγιναν οι συστάσεις μεταξύ σας και για δύο ώρες ο γνώριμος εκει κάτω κύριος δεν ήταν ο φιλος και γνωστος σου Λουκάς, αλλά ο άγνωστος Όσκαρ που στο τρόπο ζωής του έβρισκες κάτι από τον δικό σου...



Το ίδιο ακριβώς διαπίστωνες και όταν παρατηρούσες τον κολλητό του, τον οποίο αποφάσισε να φιλοξενήσει για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει το διαζύγιο του και να σταθεί στα πόδια του, καθότι περισσότερο ευαίσθητος και λιποψυχος.  Ο Φέλιξ, είναι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος από τον Όσκαρ που είχε μαθει να έχει τον έλεγχο στα πάντα, υποχόνδριος με την καθαριότητα και λίγο παραπάνω οικονόμοςαπό ότι ίσως θα έπρεπε, σε αντίθεση με τον ασυγκράτητα σπάταλο φίλο του.
Ο Παναγιώτης Κωστελένος, ο οποίος τον υποδύθηκε, θεωρώ πως ήταν πάρα πολύ καλός. Είχε ένα τεράστιο αβαντάζ το οποίο ήταν η εμφάνισή του και η ηρεμη φυσιογνωμία του. Αυτό δεν ακυρώνει την δουλειά που έκανε και την αξία της ερμηνείας του.  Δείχνει όμως, την έξυπνη επιλογή του σκηνοθέτη. 

Έχω πολλά καλα να πω και για τους τρεις φίλους που πλαισίωσαν το αταίριαστο αυτό ζευγάρι και έδειξαν να συμπάσχουν λίγο με τους φίλους τους. Αρχίζοντας από τον Γιώργο Δημαράκη τον οποίο είχα ακούσει να τραγουδά και ειχα γοητευτεί, θα πω πως ήταν πολύ φυσικός στον ρόλο του Ρου, του φίλου αστυνόμου και δεν ξέρω αν τον βοήθησε η παρέα που ερμήνευε τόσο καλά αλλά, θα ήθελα να τον δώ σε έναν άλλο ρόλο καποια στιγμή πιο μπρουτάλ πιο βαρύ και όχι κωμικό. Διέκρινα στοιχεία εσωτερικά που αποδίδονταν κυρίως στο βλέμμα του. Το βλέμμα είναι μεγάλη υπόθεση σε ένα ηθοποιο. Η αείμνηστη Έλλη Λαμπέτη, την  ηρωίδα της την Σάρα την έπαιξε άλαλη αλλά συγκλόνισε με την ματιά τηςκαι τις συσπάσεις του προσώπου της, όλους όσους είχαν την τύχη να δουν εκείνη την παράσταση.

Ο  Βάκης Λαύκας ως Σπηντ είχε επίσης πολύ φυσικό τρόπο επάνω στην σκηνή. Δεν με εκανε ούτε μια στιγμή να νιώσω πως υποκρίνεται. Γνωρίζοντας δε πως ήταν το βάπτισμα του πυρός για τον Βάκη όπως και για τον Βασίλη Μπογιατζή που έπαιξε τον Βιννι, του αξίζουν διπλά συγχαρητήρια για την προσπάθειά τους και την φυσική ερμηνεία, την τόσο μετρημένη.
Οι τρεις φιλοι προσφεραν  στιγμές συγκίνησης μέσα από το γέλιο που χάριζαν στο κοινό, όταν προσπαθούσαν να προστατεύσουν το φιλο τους Φελιξ από την απελπισία του διαζυγίου.
Γενικά η ομάδα των ανδρών απέδιδε πολύ δυνατά την ένταση και τα δεσίματα εκείνα μεταξύ ανδρών φιλων, ακόμη και όταν εκφράζονταν ό ένας για τον άλλον ελαφρώς απαξιωτικά.

Οι κυρίες της παρέας Ιωάννα Μέξη ως Γκουέντολιν και Χριστίνα Ψαθά ως Σέσσυλι, ήταν νομίζω αρκετά ευθύβολες. Κατάφεραν μέσα από μια έντονη προσέγγιση στους ρόλους τους, να δείξουν και την γυναικεία ψυχολογία και μοναξιά και ταυτόχρονα, την γυναικεία περίεργη ευαισθησία που μπορεί να οδηγήσει μια γυναίκα να πράξει αντίθετα από ότι ένας άντρας περίμενε πως θα έπραττε.

Αν πρέπει να πω και κατι αρνητικό - για να μην θεωρηθεί πως λέγω μονάχα θετικά - θα ήταν πως στις ερμηνείες των δύο κυριών, θα ήθελα λιγότερο επιτήδευση και περισσότερο ξάφνιασμα εσωτερικό στο άκουσμα των προβλημάτων του Φελιξ.  Η σκηνή στον καναπέ όπου είναι η μόνη στατική σκηνή, θα άγγιζε ίσως περισσότερο αν είχε λιγότερο οδυρμό και περισσότερο βλέμμα.

Οι επόμενες παραστάσεις θα γινουν 10 και 11 Μαΐου.  Μην παραλείψετε να βρεθείτε στο Αρτικι για αυτήν την παράσταση. Θα αντιληφθείτε μέσα σε δύο ώρες πως συμβιώνετε τόσο ανόμοιοι χαρακτήρες τόσα χρόνια και πως καλλιεργείτε ή δεν καλλιεργείτε την ανοχή και την διαφορετικότητά σας ταυτόχρονα. Θα αναγνωρίσετε πολλά, θα αναρωτηθείτε για ακόμη περισσότερα.

ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το Σάββατο 3 Μαίου είχα την χαρά και την τύχη, να βρεθώ στην εκδήλωση
προς τιμήν του Κώστα Γεωργουσόπουλου και κατόπιν να παρακολουθήσω
άλλη μια θεατρική παράσταση από τον Θεατρικό Όμιλο Ερμιονίδος.


    Ξεκινώντας, από το συγκινητικό γεγονός της πρόσκλησης του κ. Γεωργουσόπουλου από τον πρώην μαθητή του και σημερινό Λυκειάρχη Κρανιδίου, Καθηγητή Μαθηματικών Ιωάννη Δημαράκη, που μαζί με τον Πρόεδρο του Θ.Ο.Ε. Δημήτρη Σίδερη οργάνωσαν αυτήν την εκδήλωση, θα ήθελα να συγχαρώ αμφότερους για αυτή την πρωτοβουλία. Για τον κ. Γεωργουσόπουλο δεν θα μιλήσω εγώ, έχει ήδη μιλήσει η πορεία του και η παιδεία του.  Το μόνο που μπορώ να γράψω εδώ για αυτήν την συνάντηση, είναι η εντύπωσή μου πως παρευρισκόμενη στην αίθουσα, ανάμεσα στο ακροατήριο του, επιμορφώθηκα, εκπαιδεύτηκα.
    Όλοι άκουγαν προσεκτικά τον "δάσκαλο" να μιλά για το θέατρο
και πραγματικά δεν ήθελαν να τελειώσει αυτή η ομιλία. Τα θέματα, τα έργα,
οι συγγραφείς, διαδέχονταν το ένα το άλλο στον λόγο του με τέτοια φυσικότητα,
που σε ανάγκαζαν να αναλογιστείς πως είναι ευλογία να μπορείς να αρθρώνεις τέτοιον λόγο και να ρέεις ανάμεσα στο ακροατήριό σου, είτε αυτό αποτελείται από πολλους όπως το Σαββάτο το βράδυ, είτε από λίγους όπως οι μαθητές μιας τάξης δημοτικού γυμνασίου ή λυκείου.
    Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος μίλησε κοιτώντας τους ακροατές του στα μάτια,
δίχως χαρτιά, δίχως σημειώσεις, δίχως να χάσει μια φορά τον ειρμό του,
δίχως να σταματήσει για να σκεφτεί. Μιλούσε και αναρωτιόμασταν όλοι
πως είναι δυνατόν να μην έχει κάνει ένα λάθος εν την ρύμη του λόγου,
να μην έχει κάνει μια παύση για να βρεί την σωστή λέξη ίσως. 
Όταν τελείωσε η ομιλία του είχα την αίσθηση πως αυτές οι δύο ώρες ισοδυναμούσαν με ένα ακαδημαϊκό έτος! Το είπα και δημόσια αργότερα, όταν συνεχάρηκα τους ανθρώπους που είχαν την σκέψη να καλέσουν τον παλιό τους δάσκαλο για να τον τιμήσουν.
    Αργότερα όταν βρεθήκαμε σε στενότερο κύκλο και είχαμε την ευκαιρία
να μιλήσουμε περισσότερο, διαπίστωσα πως ο συμπαθέστατος κύριος που παρακολουθούσα από μικρούλα να μιλά για το θέατρο και τις γραφές, να αρθρογραφεί ασκώντας κριτική στα θεατρικά δρώμενα, φορώντας πάντα εκείνες τις υπέροχες τιράντες, δεν με τρόμαξε. Δεν με απώθησε. Δεν με έκανε να αισθανθώ πως έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο που η γνώση του και η εμπειρία του τον έχει κάνει αλαζόνα, επαρμένο και απρόσιτο. Όχι, κάθε άλλο! Ευπροσήγορος, ευγενής, αντικειμενικός και θετικότατος απέναντι στην προσπάθεια των νέων ανθρώπων αλλά και των νέων διδασκάλων που προσπαθούν να κοινωνήσουν το θέατρο και την παιδεία που φέρει, μου άφησε την εντύπωση πως για πολύ λιγο και εγώ και οι άλλοι, βρεθήκαμε κοντά σε πνεύματα φωτισμένα άλλων διδασκάλων του παρελθόντος που μετάγγισαν το φως τους σε εκείνον τότε, όπως σήμερα προσπαθούν κάποιοι να μεταγγίσουν φως στους μελλοντικούς δασκάλους. Γιατί αν ο γονιός είναι η αρχή, ο δάσκαλος είναι η συνέχεια που δεν έχει τέλος, αφού η επαφή με την γνώση μόνον δίψα για περισσότερη γνώση μπορεί να προκαλέσει.


    Ελπίζω, εύχομαι και προσωπικά θα το προσπαθήσω όσο μπορώ, να εχουμε την χαρά και την τύχη να ακούσουμε και στις Σπέτσες τον Κώστα Γεωργουσόπουλο. Όχι γιατί αναγνωρίζουμε σε αυτόν ένα από τα φωτεινότερα μυαλά της Ελλάδας αλλά επειδή παραμένει πάντα δάσκαλος με την δίψα ενός μαθητή.