ΠΟΘΟΣΣτο τέλος της σπονδυλικής μου στήλης
γινε ανάσα, φιλί παθιασμένο...
Σμίλευσε την ακατέργαστη λάβα σε
όρκο σιωπής, λατρείας και άρνησης.
Στάξε στα χείλη μου πάνω κομμάτια
απο στάχτη, φωτιά, δηλητήριο, ελιξήριο
το τιποτε, το πάντα...
Στο χειμαρρώδη μου κόλπο ένα λυγμό,
στον πάνω κορμό μου έναν άγριο πόθο.
Πως αλλιώς να σου πω να με κάνεις δική σου;
Πως αλλιώς να σου πω παραδίνομαι,
αν όχι με ποίηση;
