ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗΝ ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ;

ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗΝ ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ;


Ή αλλιώς, ποιος φοβάται να τσαλακωθεί;
Σίγουρα όχι τα μέλη του θεατρικού ομίλου Ερμιονίδας τα οποία καταπιάστηκαν αυτή τη φορά με κάτι πολύ δυνατό και πολύ πέρα από τα συνήθη. Η παράσταση που παρακολούθησα χθες βράδυ, στον Πολυχώρο Αρτίκι, ήταν παραπάνω από συγκλονιστική αν σκεφτεί κανείς πως δόθηκε από ερασιτέχνες ηθοποιούς στην πλειοψηφία τους!  Χίλια ευχαριστούμε και χίλια μπράβο!!
Η κα Μονικα Κολοκοτρώνη που σκηνοθέτησε και διασκεύασε το κλασσικο έργο του Εντουαρντ Αλμπη , "Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;", ήξερε ακριβώς τι να κρατήσει, για να δημιουργήσει ένα επιβλητικό, γεμάτο ένταση δωμάτιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται όλη η παράνοια, η αυταπάτη και η αδυναμία των ανθρώπων να αποδεχθούν την πραγματικότητα. 

Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ στην συρραφή των κειμένων που επιλέχθηκαν να αποτελέσουν την παράσταση, η διάρκεια της οποίας είναι μια ώρα, μα αποζημιώνει σαν να έχεις παρακολουθήσει πολύ περισσότερη.  Προσωπικά θα δώσω συγχαρητήρια στην κα Κολοκοτρώνη για ότι επέλεξε να κρατήσει. Έχοντας παίξει η ίδια το έργο παλαιότερα, έχοντας διδάξει τον χαρακτήρα της Μάρθας για να τον υποδυθούν, είμαι σε θέση να γνωρίζω πως θα μπορούσε να καταστραφεί το εγχείρημα από μια τέτοια περικοπή, πράγμα όμως που δεν συνέβη.  Οι διάλογοι ήταν ακριβώς αυτοί που έπρεπε για να αποδοθεί η ουσία του έργου  δίχως να χάσει σε δυναμική η κλιμάκωση για την αποκάλυψη, την παραδοχή των φόβων, την απογύμνωση των «καλοντυμένων» συμβιβασμένων ψυχών  και την τελική "κάθαρση" των χαρακτήρων.

Το σκηνικό που επιλέχθηκε ήταν λιτό, επιβλητικό, σουρεαλιστικό σε κάποιες λεπτομέρειες,  όπως τα κόκκινα σημάδια στο δάπεδο του καθιστικού του ζευγαριού που εκτυλίσσεται και εξελίσσεται όλη η δράση, απόλυτα σαφές, ώστε να μην απομακρυνθεί η ματιά του θεατή από τους διαλόγους και την ένταση μεταξύ των χαρακτήρων.

Ο νεαρός Γιώργος Πέλλας στον ρόλο του Νικ, του νεαρου συζύγου που προσκαλείται στο σπίτι της Μάρθας και του Τζώρτζ μετά το πάρτυ του πατέρα της μετά της συζύγου του, είναι ένας πολλά υποσχόμενος νέος στο χώρο του θεάτρου. Παρά την απειρία του κατάφερε να δώσει στοιχεία στο ρόλο του Νίκ που τον καθιστούσε απολύτως συμπαθή μετά τις αποκαλύψεις. Για παράδειγμα, η απλότητα και φυσικότητα του κ. Πέλλα, λειτούργησε καταλυτικά στις σκηνές που καλείτο να συμπονέσει την σύζυγο του Χάνυ. Φανέρωνε ένα συναίσθημα βαθύτερο παρά την φαινομενική επίπεδη στάση του στα τεκταινόμενα. Εκεί κέρδιζε τον θεατή και εκεί κέρδιζε και το στοίχημα. Τον αντιπαθείς; Η τον συμπαθείς; Δεν αποφασίζεις. Δεν σε ενοχλεί. Ο κ. Πέλλας απλά ισορρόπησε ανάμεσα σε τέρατα και δεν τον θυμούνται ως τέρας στην ιστορία. Μικρός ρόλος, αλλά σημαντικός για την δράση.  Σίγουρα θα έχει πολλά πράγματα να δώσει στο μέλλον στο θεατρικό σανίδι.

Η κα Μαρία Παπαϊωάννου στον ρόλο της Χάνυ, εξαιρετική.  Απέδωσε μια  νεαρή γυναίκα με ασαφή στάση απέναντι στην ζωή και την οικογένεια από την πρώτη στιγμή με σοβαρότητα και όχι σοβαροφάνεια, πράγμα δύσκολο αν σκεφτεί κανείς την ισορροπία που απαιτούσε αυτός ο ρόλος.  Η σύγκρουση που συντελείται μέσα της και αργότερα οι αλήθειες που καλείται να αντιμετωπίσει , αποδίδονται από την νεαρή ηθοποιό με τρόπο θαυμαστό και μια ιδιαίτερη προσαρμοστικότητα, από την σκηνή της ευδαιμονίας της στην σκηνή της συντριβής της, το επόμενο λεπτό.

Ο χαρακτήρας του Τζώρτζ στο έργο δεν νομίζω πως θα μπορουσε να έχει καλύτερη αποδοση από αυτήν του Δημήτρη Σίδερη. Διαπίστωσα έναν εμφανώς, συμπάσχοντα με τον ρόλο άνθρωπο, που εντρύφησε και ενδοσκόπησε την ψυχολογία και την ιδιοσυγκρασία του ρόλου που καλούσε να ερμηνεύσει. Που αγάπησε βαθιά την αδυναμία του και τον κοίταξε στον καθρέφτη του, γυμνό δίχως υπερβολές και δίχως καλλωπισμούς. Απέδωσε με έξοχη εσωτερικότητα την απόγνωση από την πίκρα της εξαρτημένης σχέσης του με την Μάρθα. Κέντησε πάνω στην αποστροφή και την ταυτόχρονη λατρεία που έτρεφε για την σύζυγο του Μάρθα αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό, για ξεχωριστούς λόγους κάθε φορά. Έδειξε στο κοινό την παράδοσή του, την δειλία του, την έκρηξη του την στιγμή που επαναστατεί στην κούραση της προσποίησης,  αλλά και την τρομακτική του αδυναμία να αποχωριστεί αυτήν την εξάρτηση. Μια προσέγγιση που χρειαζόταν εξαιρετική αφοσίωση και αυτοσυγκέντρωση για να επιτευχθεί και να μην οδηγήσει σε σύγχυση τον θεατή.

Παρόμοια αυτοσυγκέντρωση χρειαζόταν και στις σκηνές όπου η ευρηματική σκηνοθέτιδα κα Κολοκοτρώνη είχε ζητήσει να επεμβαίνουν παρεισδύοντες στον έντονο διάλογο μεταξύ Τζωρτζ και Μάρθας οι νεαροί συμπρωταγωνιστές τους,  για να δώσει έμφαση έτσι στο γεγονός πως η παρουσία του ζευγαριού αυτού ήταν καταλυτική, στο να παραδεχθούν τελικά οι μεσήλικοι σύντροφοι, πως για χρόνια έπαιζαν παιχνίδια που στο μόνο που εξυπηρετούσαν, ήταν να κρύβονται από τις ανεπάρκειές τους και να εθελοτυφλούν στην πραγματικότητα. Στις σκηνές δε αυτές, η ταυτόχρονη ομιλία των δυο βασικών πρωταγωνιστών για αρκετά λεπτά, ακροβατεί  διαρκώς σε ένα τεντωμένο σκοινί. Για αυτό και είναι αξια θαυμασμού η αυτοσυγκέντρωση και των δυο.

Τι να πει κανείς για την κα Βίκυ Παπάζογλου και την Μάρθα της;
Πρόκειται ασφαλώς για μια εμπνευσμένη, ταλαντούχα και πολύπλευρη προσωπικότητα.  Μια παρουσία την οποία λυπάμαι που είμαι αναγκασμένη να αποκαλέσω ερασιτέχνη ηθοποιό.  Σε μια παράσταση που ειλικρινά δεν είχε να ζηλέψει το παραμικρό, από μια οποιαδήποτε παράσταση που παρουσιάζεται σε χώρους εναλλακτικών σκηνών, από επαγγελματίες του είδους στην Αθήνα και αλλού, η κα Παπάζογλου στον ρόλο της Μάρθας είναι συγκλονιστικά συνταρακτική!  Οι εναλλαγές που απαιτεί ο ρόλος στην ψυχολογία της, οι αυξομειώσεις στην ένταση την εσωτερική αλλά και την εξωτερική, τις συσπάσεις στο πρόσωπο, την γλώσσα του σώματος, την ματιά ακόμη- ακόμη που θα ρίξει στους συμπρωταγωνιστές της, όλα μα όλα δεν είχαν τίποτε το ερασιτεχνικό. Δεν θα πω πως φάνηκε η εμπειρία της από την ενασχόληση της με δρώμενα στην μουσική και το θέατρο, θα πω πως φάνηκε η εμπειρία της ως άνθρωπος, ο οποίος εχει ξοδέψει ωρες για μελέτη, για ενδοσκόπηση στους χαρακτήρες που ενσαρκώνει και για ενδοσκόπηση στην δική της εσωτερική πτέρυγα «παρακαταθηκών και δανειων» από την ζωή.

Συγκλονιστική όταν ήθελε να πληγώσει τον Τζώρτζ, συγκλονιστική όταν ήθελε να κυριαρχήσει στον Νικ, συγκλονιστική όταν αδιαφορούσε  εγωκεντρικά για την ψυχοπαθολογία της Χάνυ, συγκλονιστική όταν φοβόταν να αναμετρηθεί με την αλήθεια της! Συνταρακτική όταν ξέσπασε και τσαλακώθηκε και παραδέχθηκε !

Αν πρέπει να πω κάτι με το οποίο δεν συμφώνησα απόλυτα, είναι το σημείο οπού η δράση περνά στο παρασκήνιο και οι θεατές παρακολουθούν ένα βίντεο όπου παρουσιάζονται ασπρόμαυρα τα πρόσωπα και η σκηνή παίζεται στο παρασκήνιο. Αυτό θα το ήθελα μικρότερο χρονικά αν όχι ολόκληρο στην σκηνή, διότι αισθάνθηκα πως μου στέρησε την ευχαρίστηση να απολαύσω περισσότερο τις συνταρακτικές ερμηνείες και να διακρίνω την ένταση, την αμφισβήτηση, τον πανικό και γενικά να αισθανθώ τα συναισθήματα που βίωναν οι ήρωες και σε εκείνη την σκηνή.

Ολοκληρώνοντας, το εγχείρημα του Θεατρικού Ομίλου Ερμιονίδος πέτυχε πέρα για πέρα και ανέβασε τον πήχη για την επόμενη φορά.  Επειδή το θέατρο είναι παιδεία πέρα από ψυχαγωγία, στις επόμενες παραστάσεις που είναι και οι τελευταίες στις 30 και 31 Μαρτίου θα πρέπει να γεμίσει το Αρτίκι γιατι περισσότερο κερδισμένοι θα βγούμε εμείς οι θεατές, εφόσον θα έχουμε έρθει αντιμέτωποι με την δική μας κρυμμένη αλήθεια, την δική μας ανεπάρκεια, τους δικούς μας λόγους να πληγώσουμε, να σπιλώσουμε, να μειώσουμε, να εκμεταλλευτούμε, να πονέσουν τους άλλους, αρνούμενοι να παραδεχτούμε την πραγματικότητα που μας πονά, το γεγονός  ότι ίσως, δεν μπορούμε να είμαστε όλα όσα θα θέλαμε να είμαστε.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ  " Η ΠΟΡΝΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ ΜΟΝΑΞΙΑ"

Υπάρχει εντός μας ένα "σπίτι" που κατοικούν και εργάζονται

πολλές γοητευτικές "κυρίες".

Η Ανοχή έρχεται σε οργασμό όταν υποτάσσεται.

Η Αμφιβολία γδύνει από κάθε αναστολή τους πελάτες και τους λούζει
στην κολυμπήθρα του αβέβαιου.
Η Εμπιστοσύνη γεννιέται και πεθαίνει σε κάθε επαφή,
ζεί όσο κρατάνε οι στεναγμοί και οι αφες.
Η Χαρά αποτυπώνεται σαν τατουάζ στα προσωπα
των ικανοποιημένων εραστών.
Η Υπερηφάνεια ανεβαίνει επάνω σου, τινάζει τα μαλλιά της
και χορεύει στο κορμί σου τον παράξενα, αισθησιακό χορό της επιβολής!
Η Προκατάληψη σε παίρνει αργά και βασανιστικά μονάχα με τα φώτα σβηστά
και εξυπηρετεί εκείνους που τους ενοχλεί το φως
και η παραδοχή του εαυτού τους.
Η Αυτάρκεια αναλαμβάνει μονάχα τους πελάτες
που ζητούν Αφέντρες!




Υπάρχει εντός μας, ένας ιδιαίτερος χώρος.
Ο κάθε ένας από εμάς, φιλοξενεί έναν Οίκο Αν(τ)οχής,
μέσα στον οποίο εκδίδονται οι πιο ακριβοπληρωμένες πόρνες,
όχι μόνον του κόσμου, αλλά και της Ιστορίας του κόσμου.




Μία από αυτές είναι κι η Μοναξιά…




[Εισαγωγή της συλλογής "Η Πόρνη που την έλεγαν Μοναξιά" ]

ΕΔΩ ΘΑ ΜΕ ΒΡΕΙΤΕ.. ΣΕΛΙΔΕΣ 16-17




http://www.palmosnews.gr/fotos/palmos1.pdf

ΑΛΗΘΕΙΕΣ 

Στις πόσες φορές καίγεσαι από την έλλειψη σταθερότητας;
Στις πόσες φορές σε καίνε οι αποφάσεις σου που αλλάζουν ραγδαία;


Είναι σοφό να σιωπαίνεις τελικά.
Είναι σοφό να παραμένεις κλειδωμένος στην απόλυτα προστατευμένη αδράνεια.

Ω, μη με ρωτάτε τι και πως!
Πως προλαβαίνω να δώσω εξηγήσεις για κάτι, όταν το κάτι δεν ξέρει το ίδιο τον λόγο
για τον οποίο μεταλλάσσεται;


Μήπως τελικά παρέμεινα μόνη στην έρημο της αληθείας;
Μήπως πρέπει να αναθεωρήσω της απόψεις μου περι εντιμότητας και να
μετατραπώ σε στυγερή, στυγνή εκμεταλλεύτρια συναισθημάτων;


Κι ύστερα;
Σε ποια θάλασσα να αυτό-εξοριστώ;
Σε ποιον ουρανό να στρέψω το βλέμμα, όταν θα έχω καθαιρέσει εαυτόν
αυτοβούλως, επιλέγοντας να ζήσω μέσα στο πλήθος των ανομημάτων μιας υποκρισίας;


Στις στοες της ψυχής μου οι Ερινύες, θα καιροφυλακτούν για να με
οδηγήσουν στον αφανισμό και την τιμωρία μου.


Στα πλαίσια ενός ευγενούς ρομαντισμού,
υπό την αιγίδα μιας ανομολόγητης συμπάθειας,
συνήθως επιτρέπονται τα μεγαλύτερα και τα ωραιότερα ψέματα.
Ποιος σου ειπε ότι εγω για τον ρομαντισμο και την συμπαθεια,
μπορώ να αντέξω ένα θέατρο παραλόγου;
Ποιος σου είπε ότι εγώ για λίγη ζέστη και λίγη ευαισθησία,
θα δεχόμουν να πουλησω την ψυχή μου στην ενοχή;


Προτιμώ την ουρά στα δημόσια ουρητήρια.
Προτιμώ την βρώμα στους καταυλισμούς των περιθωριακών.
Προτιμώ την ξυπόλητη βόλτα μου στα αναμμένα τα κάρβουνα ενός
έρωτα άγνωστου και την εισβολή μου στην εναέρια περιοχή ενός βλέμματος
φλογισμένου, παρά την ατσαλάκωτη, εγωκεντρική επιμονή σε ένα στοίχημα.

Μοιάζω με χτενισμένη κυρία εγώ;
Μοιάζω με συμβιβασμένη συνουσία;

Όρθια στους τοίχους παίρνω την ηδονή και την οδύνη !!
Όρθια πονάω, όρθια πεθαίνω, όρθια ακουω τα ψέματα του κόσμου!

Φεύγω. Έφυγα.
Δεν θα μπορεις να με βρεις, επειδή με εκρυψες πολύ καλά.


(η αλήθεια σου)