ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

Χθες ήταν μια νύχτα από εκείνες που ο ύπνος δεν σε ποθεί..  

Δεν με θέλησε χθες και δεν τον θέλησα Και Εγώ!!

Εγώ ήθελα Εσένα εχθές!!

Εγώ ήθελα να καθίσω αντίκρυ σου σε ένα τετραγωνικό χώρου,

όπου... και να με κοιτάς...

Εσύ να με κοιτάς!  Εχεις προσέξει τα μάτια μου Αφέντη μου;

Μπορει να μην ειναι μπλε η γαλάζια, σμαραγδί ή βιολεττί,

αλλα το μέλι και το φύλλωμα των δέντρων του δάσους είναι όλο

μέσα τους... Λίμνες κάποιος κάποτε τα είπε.. Λίμνες, και εγω γέλασα..

Όταν πνιγηκε μέσα τους το κατάλαβα πως είχε δίκιο..

Εφόσον λοιπον θέλω κατι και ότι θέλω, το κάνω πράξη,

φόρεσα το μακρυ φορεμά μου, και πήγα μεχρι την παραλία.

Πήρα μαζί μου ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και δυό ποτήρια

και άρχισα να περπατώ στην άκρη της ακτής.

Ημουν σίγουρη οτι θα ερχόσουν, και ηρθες...ήρθες...

Κάθισες απλά πανω στα βότσαλα.  Αγκάλιαζες το ανασηκωμένο σου γόνατο με τα χέρια σου και με κοιτούσες με μια περίεργη εκφραση.

Με εβλεπες και δε με εβλεπες... Σαν να μην πιστευες πως ειμαι εκει

Πως είσαι και εσυ εκει.. Σαν να μην πίστευες πως συναντιόμαστε.

Σου έκανα νεύμα με το ποτήρι που κρατουσα να βάλεις κρασι.

Κόκκινο το κρασι...κόκκινο το φιλί..ποιο φιλί;

Εκείνο που ηθελα, αλλά όχι ακόμη...αργότερα...

Εγώ ήπια κόκκινο κρασί στη παραλία μαζί σου χθες βράδυ..

μιλούσα μαζί σου ως τα χαράματα και όταν θύμωνα,

εμπαινα στη θαλασσα για να σε παρατήσω μόνο...να σου λειψω...

κι οταν επιστρέφω να διψάς για την αλμύρα περισσότερο απο πριν...

και σε φιλησα...εσένα σε φίλησα..γιατι συνήθως δε φιλάω με φιλουν.

Εφερες το ποτήρι στα χείλη σου και ηπιες..χωρίς στιγμή να πάψεις

να με κοιτάς.. το ίδιο και εγώ...εσύ καθισμένος απέναντι μου στα βοτσαλα

εγώ όρθια αντίκρυ με τα πόδια και το μισό φορεμά μου στο νερό...

Δεν μιλούσαμε αρκετή ώρα.. Μόνο κοιταζόμασταν..κάποτε απο την δίψα άδειασε το ποτήρι μου και σε πλησίασα.  Ετεινα το χέρι μου και το ξαναγέμισες.

Ηπια μια πρώτη γουλια αργά κοιτάζοντάς σε πάντα, ενώ στεκόμουν όρθια μπροστά σου. Τα μαλλιά μου τα σηκωνε ελαφρά η αύρα της θάλασσας, το φόρεμά μου κολλημένο απο τους μηρούς και κάτω πάνω μου βρεγμενο.

Έστρεψα το πρόσωπο προς το σκουρο του πελάγου και εκανα να φυγω. Με άρπαξες απο το λεύτερο χερι μου και σηκώθηκες.

Με κοιταξες πολυ εντονα στα ματια και ενώ νόμιζα πως θα με φιλήσεις,

μου ειπες:

" Μίλησέ μου, Μάγισσα, μίλησέ μου για ότι θες...μόνο να εισαι κοντά και να ακούω τη φωνή σου...Μίλησέ μου για την νύχτα, για τη θάλασσα, για την πληγή και τη φωτιά που βλέπω στα μάτια σου..ή μη μου πεις τίποτε..μόνο κατσε διπλα μου και άσε εμένα να μιλώ..με κάνεις να θελω τοσα να σου πω.."

Τότε, σε φίλησα εγώ...

Ενα πολύ απαλό πολύ αέρινο φιλί απο εκείνα που χαραζουνε τα χειλη.

Σε φίλησα και περίμενα να δω αν θα με φιλούσες και εσυ.

Μα εσυ δεν το έκανες.. Απλά με αγκάλιασες και με εβαλες να καθομαι αντίκρυ σου να πινουμε τη φωτια και να την βλεπουμε μαζι, χωρις να την ορίζουμε.

Μιλήσαμε πολύ.  Μου είπες για τα ονειρα που τρομαξαν και χαθηκαν

και εμεινες μονος τελικά. Μου ειπες για τα βεγγαλικά που σκάνε και ομορφαίνουν για λιγο τον ουρανό τον σκοτεινό αλλα, έπειτα το σκοτάδι ειναι βαθύτερο. Σου είπα για τον εφιάλτη που με κρατά ξύπνια τα βράδια και για το φόβο του ερωτα που ενώ τον επιθυμώ να με ισοπεδώσει, και σαν την θάλασσα προσμένω το φεγγάρι να πέσει στην αγκαλιά μου, ο Ποσειδώνας ο Ζηλιάρης καραδοκει και με διεκδικεί απο τον Τοξότη Θεό.

Σου είπα για τα φτερά στην πλάτη που δεν με αφήνουν να προσγειωθώ στο κόσμο που ζεις εσυ...

Μα και για τα φτερά στη ψυχή που με ωθησαν να ερθω απόψε να σε

βρω.. να θελησω να σε βρω...και άς κάνει οτι θέλει ο Ποσειδώνας!

"Δεν τον φοβάμαι." είπες...

"Μου αρέσει" απαντησα.

"Εσένα φοβάμαι, πως δεν θα θυμαμαι τιποτε αλλο επειτα παρά μονάχα εσένα. Εσύ θα είσαι το χθες, το τώρα, θα ζω μονο σε παρόντα χρόνο, θα προσμενω μονο και θα ζω μονο για να σε κοιτώ και να σε κρατω.. εσένα φοβάμαι."

Σου χαμογέλασα και σε χάιδεψα τρυφερά στο μάγουλο.

Σηκώθηκα και μπήκα στην θάλασσα. Οπως ήμουν. Με το φόρεμα.

και όταν βγηκα, με περίμενες να με αγκαλιάσεις να ζεσταθώ..

χωρίς να θες τιποτε άλλο απο το να γίνεις προστασία και σκέπη μου.

Κάθε φορά που έτρεμα στο αγγιγμά σου, κάθε φορά που ριγούσα στην αφή σου ετρεχα στην θάλασσα. Κάθε φορά που εβγαινα με περίμενε μεγαλύτερη φωτια από πριν. 
O Ποσειδώνας ούρλιαζε στα βάθη της θάλασσας, που η Μάγισσα του Νερού προτιμούσε έναν Θνητό από Εκεινον…
Μα ή Μάγισσα είχε διαλέξει.   Ποτέ της δεν της άρεσαν οι Θεοί. Εκτός απο την Υπερφυσική τους Δύναμη δεν ειχαν παρά τις ίδιες αδυναμίες

όταν ερωτεύονταν με τους κοινούς θνητούς.  Πονούσαν, ζήλευαν, ζήλευαν θανάσιμα, ενίοτε.

Όλη τη νύχτα πάλευαν δυο Σκορπιοι στην ακροθαλασσιά με τα κεντριά τους και την τάση τους για αυτοκαταστροφή.  Ποιος θα αφήσει μεγαλυτερες ουλές στον άλλον, ποιος θα ποτίσει με περισσότερο δηλητήριο το κορμί του άλλου. Εκεί, στην αφρισμένη τέλεση του τελειότερου στο κόσμο δράματος, του ερωτα

της κόλασης, της απόλυτης παράδοσης, Δυο άγνωστοι, δυο χαμένοι, βρεθηκαν, γνωρίστηκαν και έκαψαν ο ένας στο στόμα του άλλου τα περασμένα τους.

Κάναμε έρωτα όλη τη νύχτα, μέσα και εξω απο το Νερό.

Με τα νύχια μας βαθιά μπηγμενα στην σάρκα. 

Με τα λόγια μας βαθιά μπηγμένα στην καρδιά.

Με τα τόξα του Φτερωτού, να σημαδεύουν και ευστοχούν διαρκώς.

Με την Τριαινα να καρφώνεται στο δικό μου σώμα κυρίως και να

ξέρω πως θα το πληρώσω αυτο. Θα την πληρώσω την αδιαφορία μου προς τον Παντοκράτορα της Θάλασσας.

Και τα χέρια σου φέρναν νερό με τα κοχυλια να με πλυνουν απο τη

φλόγα, και τα χείλη σου με ξεδιψαγαν και με διψαγαν πιοτερο θαρρεις καθε φορα.

Και ταξίδευα καραβάκι χάρτινο πάνω σου,

και βυθιζόσουν τρικάταρτο εσύ σκαρί στο δικό μου Ωκεανό.

Και όταν το χάραμα πια μας βρήκε, αγκαλια να με κοιτάς ακόμα

οπως με κοιταξες την πρώτη φορα που με ειδες, μου ψυθιρισες λογια

που πρωτη φορα ακουγα, και σου χάραξα με φιλια το ονομά μου στο λαιμο σου. Με φιλια στο λαιμό και δαγκωνιές στην πλάτη, με

εριξες και σε εριξα στη κολαση. Και το χάραμα, το φως χωρισε την Κόλαση και οι Σκορπιοι κρυφτηκαν στη γη, κουβαλώντας όλα τα σημάδια του ο κάθε ένας!

Θα ανταμώσουν παλι την επόμενη Νύχτα, και ας κανει ο

Ποσειδώνας ότι θελει.. Εκεινοι θα καούν!! Ξανά!!! Πάλι!!!

Σαν να μην καηκαν ποτέ πριν!!!!

Και πάντα θα κατακτιουνται και πάντα θα ξεφεύγουν..

Κι απόψε θα ειμαι εκει... και εσυ θα εισαι,

και το σημαδι μου ζωντανο θα σε περιμένει

και η πληγή μου ορθάνοιχτη να την γιατρέψεις!!

Ναι, εγώ χθες βράδυ δεν κοιμήθηκα....

Η πυρκαγιά της Κυμοθόης

Η Κυμοθόη είναι από τις πιο αγαπημένες μου φίλες. Της εκδηλώνω συχνά την αγάπη μου, αλλάζοντας της ονόματα. Άλλοτε την αποκαλώ Άννα [από το Άννα Καρένινα], άλλοτε Μόνικα [από το Μόνικα Μπελούτσι] και τώρα τελευταία Χουριετ χανουμ.
Μια φορά μου παραπονέθηκε ότι θα έπρεπε επιτέλους να καταλήξω στο πως θα την αποκαλώ, για να μην τη μπερδεύω κι όλας. Της απάντησα ότι θα το έκαμα ευχαρίστως, όταν κι  εκείνη θα έπαυε να «αλλάζει διαρκώς πρόσωπα μεσ’ στο σκοτάδι» σαν άλλη μάγισσα.
- Μα δεν το ξερες, μου είπε γελώντας? Είμαι μάγισσα!
Και σταμάτησε να παραπονιέται…

Όταν της εκμυστηρεύθηκα τις αμφιβολίες μου για τις παράλληλες ηδονές του αρσενικού και του θηλυκού, τίναξε πίσω τα φλογάτα της μαλλιά, με κείνη την κίνηση που πάντα με γοήτευε.

« Ορφέα Ομπρένοβιτς βροντοφώναξε, η ηδονή είναι προσωπική υπόθεση όταν αναφερόμαστε σε αυτην ως κατάσταση που επέρχεται απο έναν καθαρά σεξιστικό σημείο και έχει ως τέρμα την ικανοποίηση. Η ηδονή όμως είναι κατι πολυ διαφορετικό όταν οι άνθρωποι που την βιώνουν ενωνονται με συναισθηματα βαθύτερα του επιφανειακου "τη βρίσκω". Ενας άντρας μπορεί να την αισθανθει με διαφορετικό τρόπο απο μια γυναικα ναι. Όμως αν τους ενώνει κατι βαθύτερο απο μια απλη συνευρεση για το σβησιμο της σεξουαλικής τους δίψας θεωρώ πως μπορει να δημιουργηθουν οι προυποθέσεις ώστε και οι δυο να την βιώσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και πραγματικά σαν "μονάδα".
Και μην μου μιλάς εμένα για προσποίηση. Είναι κοινό μυστικό πως οι γυναίκες το κάνουν. Γυναικα είμαι....
Ναι! Εχω βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να πρέπει να μην κακοκαρδίσω τον σύντροφο, αλλά έχω επίσης σηκωθεί και φύγει απο την "διαδικασία" λεγοντας συγνώμη δεν είναι δυνατόν!! Δεν ταιριάζουμε!
Όχι, δεν τον απαιτώ τον οργασμό. Η απάντηση μου ειναι τον διεκδικώ..  Κάθε γυναίκα έχει τον τρόπο να το κάνει αρκει να νιώθει καλα με τον εαυτο της. Ο σύντροφος υποχρεούται να ακολουθήσει την δικη μου οδό για να ευχαριστηθουμε και οι δυο. Συνήθως με υπακούει.. αν συμβει το αντίθετο, δεν θα ειναι πια συντροφός μου.

Είμαι απο τις γυναίκες που θεωρώ πως ο έρωτας ακόμη και την πιο παθιασμένη του στιγμή είναι τρυφερος. Η τρυφερότητα σε συνδυασμό με την δύναμη του παθους για μενα ειναι το μεγαλυτερο αφροδισιακο. Επαναλαμβανω πως η προσωπικη μου αντίληψη στην ερωτική συνευρεση δεν είναι τι θέλω να μου δωσει ο άλλος. Είναι πως διεκδικώ αυτο που θέλω. Υπάρχουν πολλοι τρόποι μια γυναίκα να διεκδικήσει το είδος της επαφης που της ταιριάζει αρκει να εχει την διάθεση να παιξει και όχι να ανοιξει απλως τα πόδια της και να περιμένει. Συνεπως αναλόγως την στιγμή και των συνθηκών θα παρω αυτο που θελω και μου ταιριάζει καλυτερα !! Δεν εχω θεμα με τον εμπλουτισμο στην ερωτική επαφη δυο ανθρώπων, οσο αυτο βοηθα και τους δυο και αισθανονται και οι δυο καλα. Αν ο συντροφος μου συμφωνει με το παιχνιδι που θελω να παιξω και δεν ερχεται σε δυσκολη θεση ναι. Αν παλι εγώ δεν χαλιεμαι απο κατι αναλογο βεβαιως ναι.
 
Όχι ... το ιεραποστολικο και χωριατικο νομιζω θα εμοιαζε με την λιστα για το σουπερμαρκετ... Καλο ειναι ένα στα γρήγορα, καποιες φορές που βιαζεσαι ίσως.. αλλα και παλι, δεν θα μπορουσα... άλλωστε εμενα μου αρεσει τόσο να πηδάω το μυαλο του άλλου πριν το σώμα του.
Σεξ χωρις συναισθημα ως τα σημερα στα 43 μου δεν εχω κανει ποτε! δεν νομίζω πως θα κανω ποτε! είμαι πολυ απαιτητικη και πολυ παθιασμενη για κατι τετοιο. Δεν εχω κανει ποτε μου one night stand. Εχω την απαίτηση να σου εχω πηδηξει τον εγκεφαλο και να μην μπορεις να με ξεχασεις την επομενη ώρα όχι την επομενη μέρα. Πως θα μπορουσα κατι τόσο εφήμερο και ανουσιο; Δεν με εξιτάρει καθολου.
 
Ομαδικό σεξ; Επίσης καθολου του γούστου μου. Ειμαι ΚΤΗΤΙΚΗ στα άκρα και δεν θα μπορουσα ποτε να μοιραστώ, ή να με μοιραστουν. Ευτυχως μεχρι σημερα σκοτωναν για να μην με μοιραστουν και δεν ειχα βρεθει σε θέση να πρέπει να επιλεξω η να απαντησω για αυτο. ΟΧΙ. Ειμαι τοσο Κτητική που θα ήταν αδύνατον. Δεν με φτιάχνει ουτε η ιδέα σαν φαντασίωση σου λεω. Χαλιεμαι απίστευτα. Η δική μου διέγερση είναι να ξέρω πως με θες αποκλειστικά και αμετάκλητα κτητικά και απολυτα τουλαχιστον στο θεμα του κρεβατιου... Γιατι ως γνωστον Ορφέα μου εγω δεν ειμαι για να με κανεις και μαριονέτα!!
Ο άντρας πρέπει αν ειναι αντρας με σερνικες καταβολες, αρετές οπως περηφάνια για την γυναικα που κυκλοφορει, κτητικότητα, προστατευτικότητα και λοιπα... δε με νοιαζει αν εχει βγαλει επτα πανεπιστημια ή σκαβει στα χωραφια, αρκει σε μενα να ειναι βασιλιας και σκλαβος μαζι!

Για μενα το μεγεθος ειναι μυθος...
Εχω βρεθει με αντρα που ειχε απιστευτα προσόντα και δεν ήξερε να πηδήξει και με αντρα που ηταν "μετριου αναστηματος" και ζωγράφιζε!! Μου έχει μεινει αξέχαστος!
Ο καλος εραστής διαθέτει τα εξής τρια βασικα προσόντα κατ εμε:
Υπομονη, για να παρει αυτο που επιθυμει να του δώσεις, την στιγμη που θα το επιθυμήσεις εσυ να του το δώσεις... και που έτσι θα σε κανει να πιστεύεις πως είσαι μοναδική γιαυτον άρα θα το δώσεις με υπέροχο τρόπο και τον καλυτερο σου εαυτο!
Σοβαρότητα, γιατί  καμια γυναικα δεν θελει εναν γελοιο τυπο που όσο καλα και να ξέρει να φέρει σε οργασμο μια γυνάικα θα χαζολογά και θα φλυαρει σχετικά με τις κατακτήσεις του πριν κατά την διάρκεια και μετά το σεξ!
Τρυφερότητα, το προανεφερα. Για μενα ο άντρας που ξέρει να είναι τρυφερος στην πιο ασυγκράτητη στιγμή του είναι ο τέλειος εραστης και μπορει να με κανει χώμα...

Ο έρωτας πεθαινει την στιγμη που θα τον θεωρησουμε δεδομένο.
Όταν δεν προσπαθουν και οι δυο για αυτον το έρωτα, ο ένας απο τους δυο κουράζεται και σταματα πια ... ο άλλος που ποτε δεν προσπαθουσε δεν το σκεφτεται καν... παει ο έρωτας αυτοκτόνησε.
Οχι ο Γάμος, η αδιαφορία σκοτωνει τον έρωτα. Μπορει να μην ειναι γαμος να ειναι συμβιωση. Απο την στιγμή που θα τον θεωρήσουμε δεδομένο ότι τον έχουμε πλεον κατακτήσει.. όλα τελειώνουν. ΟΙ γυναικες πρέπει να ξεσηκώνουν τους συντροφους τους σε καθε ευκαιρια και οι άντρες να φλερτάρουν τις συντρόφους τους απο την αρχή....

Τώρα, όσον αφορά τον ιδανικό εραστή… Εδώ θα σου απαντήσω όπως απαντησα σε ένα φιλο μου βρετανο δημοσιογραφο που προσφατα μου εκανε μια αναλογη ερώτηση.
"Ο ιδανικός εραστής είναι ο άντρας που μεγαλώνει μέσα μου. Ολη μου την ζωή ψάχνω τον άντρα που μοιαζει με εκεινον, που ζει μεσα μου».
Βλέπεις, ολοι και ολες εχουμε και την άλλη φυση μεσα μας...
Εγώ εχω πολυ αρσενικο σε πολλά πράγματα..
Ο δικός μου "ιδανικος" είναι αυτος που θα ήμουν εγώ αν ειχα γεννηθει άντρας..
Ευτυχως Ορφέα μου που δεν ...»
Η Κυμοθόη τελειώνει τον μονόλογο της με ένα τρανταχτό γέλιο, που μέσα του κονιορτοποιούνται όλες οι συμβάσεις, οι αναστολές, τα ταμπου και οι καθωσπρεπισμοί.
Και μετά σηκώνεται στην πίστα να χορέψει.
Την γουστάρω όταν χορεύει. Είναι σαν να ανάβει μια πυρκαγιά στον ουρανό…

[ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΝΟΥΣΗ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ]



http://panusis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_12.html?spref=fb

http://panusis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_12.html?spref=fb