ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

Πριν λίγες μέρες αναπτύχθηκε μια συζήτηση με τους μαθητές μου για την δομή της οικογένειας. Τα παιδιά στην ερώτησή μου, «Ποια πιστεύετε πως θα είναι η δομή της οικογένειας στο μέλλον και ποιες αλλαγές έχει ήδη υποστεί αυτή;» έδειξαν να μην καταλαβαίνουν, παρόλο που επανέλαβα την ερώτηση πολλές φορές και ισχυρίστηκα πως είναι σαφής.
Τα παιδιά επέμειναν πως δεν αντιλαμβάνονται το νόημα του ερωτήματος. Εξήγησα τότε, πως αυτό αφορά στην σύνθεση της οικογένειας και στις αλλαγές που έχουν παρατηρηθεί και πιθανώς θα συνεχίσουν να παρατηρούνται στο μέλλον.  Ακολούθησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση της οποίας το συμπέρασμα ήταν πως τα νέα αυτά άτομα δεν επιθυμούν ριζική αλλαγή στην δομή του θεσμού της οικογένειας.

Σε μια εποχή που όλα ευνοούν την μετάλλαξη τόσων και τόσων θεσμών, αξιών και εννοιών, η απόφαση νέων ανθρώπων στην διατήρηση αυτών, τουλάχιστον από την πλειοψηφία τους – διότι σαφέστατα θα υπάρχουν και κάποιοι που ίσως για τους δικούς του προσωπικούς λόγους επιθυμούν μια «διεύρυνση» στην έννοια της λέξεως οικογένειας – αποτελεί φως στο γενικότερο σκοταδισμό που βιώνουμε σε διάφορα πεδία.

Παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες και γενικότερα παραγωγές, οι οποίες έχουν εντάξει στην πλοκή της εκάστοτε ιστορίας τους και έναν ομοφυλοφιλικό έρωτα και όχι μόνον. Δεν έχω κανένα θέμα με την επιλογή, επί προσωπικού, των ανθρώπων που έλκονται από το ίδιο φύλο. Δεν θα με ενοχλούσε και δεν θα το ανέφερα εφόσον το ζούμε, το συναντάμε, το διαπραγματευόμαστε στην καθημερινότητά μας και είναι κομμάτι της κοινωνίας έτσι ή αλλιώς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Όμως τελευταία διαπιστώνω, μετά λύπης μου, πως γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια να περάσουν μηνύματα στο νεανικό κυρίως κοινό μέσα από τηλεοπτικές παραγωγές, που αφορούν στην αλλοίωση και την ανασύσταση της δομής της οικογένειας. Για παράδειγμα, το τηλεοπτικό προϊόν προβάλλει ανώδυνα, ως εντελώς φυσιολογικό, ένα νέο μοντέλο οικογένειας που αποτελείται από ζευγάρι του ιδίου φύλου και ένα υιοθετημένο παιδί.

Θα σπεύσω να συμφωνήσω, με όσους θα σκεφτούν, πως δεν μας λέει κανείς ότι αυτό το παιδί δεν θα ανατραφεί με αγάπη και με δικαιοσύνη και με όλα εκείνα που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει υγιώς και ασφαλώς. Θα συμφωνήσω επίσης και με όσους θα αντιδράσουν λέγοντας πως σε πολλές φυσιολογικές οικογένειες τα παιδιά κακοποιούνται καθημερινά και δεν τυγχάνουν της προσοχής και της φροντίδας που απαιτείται και που ίσως, να τύχει αυτό το πλάσμα, μεγαλώνοντας μέσα σε μια τόσο διαφορετική οικογένεια. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός πως την νέα αυτή δομή της οικογένειας στην οποία το ζευγάρι αποτελείται από άτομα του ίδιου φύλου, την λανσάρει πλέον η παγκόσμια βιομηχανία θεάματος! Τα χιλιάδες παιδιά του κόσμου, παρακολουθούν ως κάτι εντελώς φυσικό, την ανατροφή ενός παιδιού από μια τέτοια οικογένεια.   Αν αυτό δεν είναι προπαγάνδα, τι είναι; Αν έτσι δεν καταλύονται οι θεσμοί, πως;  

Το χείριστο της υπόθεσης είναι πως το μαζικό αυτό μέσο – η τηλεόραση, χρησιμοποιείται κατά κόρον, όπως ακριβώς χρησιμοποιούνται και τα δελτία ειδήσεων. Ο ρόλος του πλέον είναι να δημιουργήσει εύφορο έδαφος για να καλλιεργηθούν μέσα μας κάποιες ιδέες, που κάποιοι αποβλέπουν στο να γίνουν νέες νόρμες διαβίωσης. Είναι θλιβερό να συμβαίνει γύρω μας η  απόλυτη καταστρατήγηση θεσμών και αξιών όπως αυτός της οικογένειας και να μην αντιδρούμε.

Δυστυχώς,  η ιδέα της απόλυτης πολτοποίησης των ανθρώπων της υφηλίου, όπου δεν θα διαχωρίζεται το φύλο, η εθνικότητα, η ταυτότητα, τίθεται σε εφαρμογή εδώ και χρόνια και δεν το έχουμε καταλάβει.  Σε λίγο πολύ φοβούμαι πως θα κυκλοφορούμε με τα περίφημα barcodes  χτυπημένα στο καρπό αντί για ονόματα, σαν πρωταγωνιστές σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, για τα οποία  ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε πει και γράψει πάρα πολλά. Και δεν μιλώ ούτε για το βιβλίο της Πέμπτης Δημοτικού που δείχνει την εικόνα που περιγράφω πιο πάνω προφητικά, (κατά λάθος, αφού στο Υπουργείο Παιδείας από ότι φαίνεται δεν ελέγχονται τα περιεχόμενα των σχολικών βιβλίων !!) ούτε για το αν το παιδί μας θα επιλέξει να αρέσκεται από το αντίθετο ή το ίδιο φύλο. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα, ακόμη και μεγαλώνοντας σε κανονική οικογένεια.  Είναι που έχουμε χάσει την μπάλα και δεν ξέρουμε σε ποιο τέρμα σκοράρουμε. Είναι που νομίζουμε πως εξελισσόμαστε και στην ουσία οδηγούμαστε στη καταστροφή. Είναι που μας παραμυθιάζουν με ότι γνωρίζουν πως έχουμε ανάγκη για να υποκριθούμε τους αντιρρησίες. Έτσι, όταν θα έχουμε πέσει στην απόλυτη νιρβάνα, να μας οδηγήσουν εκεί που θέλουν. Στην ανωνυμία, την απροσωπία, την υποδούλωση. Μας εξωθούν στην εκτός ορίων ύπαρξη. Μας θέλουν ανεξέλεγκτους και έτοιμους για όλα, για να λανσάρουν το απίστευτο και να το δεχτούμε ως επανάσταση ενάντια στο κατεστημένο που μας βομβαρδίζει με αδικία. Έχοντας μπουχτίσει από αυτή την αδικία δεν αναλογιζόμαστε αν αυτό που βλέπουμε ως άναρχη συμπεριφορά, είναι στην ουσία η συναίνεσή μας στον αφανισμό μας, εθνικά, φυλετικά, ατομικά.

Κάπου έχω γράψει:
«Ο δίχως όρια, ευρέως καταπατάται!» 
Γιατί ο δίχως όρια χειραγωγείται εύκολα.
Γιατί ο δίχως ταυτότητα, λαχταρά να ανήκει κάπου και ευγνωμονεί όταν τον εντάσσουν εν τέλει, δίχως να τον απασχολήσει το πού. Αισθανόμενος ενταγμένος δε, οφείλει και νιώθει υποχρέωση, άρα δεν αντιδρά, δεν πάει κόντρα. Και η ζωή συνεχίζεται…

Ορέ που πάμε; Που έλεγε και ο Αυλωνίτης…