ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Συχνά όλοι διαμαρτυρόμαστε για τον χρόνο που διαθέτουμε και για τον χρόνο που δεν μας φτάνει για να ολοκληρώσουμε διαδικασίες στην ζωή μας την προσωπική, την επαγγελματική, την οικογενειακή. Συχνά βρίσκομαι και η ίδια στην δυσάρεστη θέση να παραδέχομαι πως «δεν πρόλαβα» να κάνω κάτι.  Συμβαίνει! Είναι γεγονός! Το θέμα όμως, είναι πως η αντίληψη που έχουμε αναπτύξει σχετικά με την ύπαρξή μας και τον χρόνο, θέλει μάλλον αναθεώρηση.

Αν οι άνθρωποι γνωρίζαμε πόσο ακριβώς χρόνο έχουμε, θα πράτταμε εντελώς διαφορετικά και είναι μαθηματικά βέβαιον πως θα ακολουθούσαμε διαφορετικές πορείες. Θα αποφασίζαμε αλλιώτικα, ενδεχομένως,  από τώρα που βάζουμε μπροστά την λογική και όχι το συναίσθημα. Θα βιώναμε εντελώς διαφορετικά τις καταστάσεις και μετά βεβαιότητας σας λέγω, πως θα ήταν σχεδόν όλα αντίθετα μέσα μας από ότι τώρα που αγνοούμε την διάρκειά μας.

Γιατί τι είναι ο κάθε ένας μας, σε σχέση με τον χρόνο;
Όλοι είμαστε άμμος… Όλοι είμαστε κόκκοι άμμου στην μεγάλη κλεψύδρα της αιωνιότητας.  Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε ένα μικρό ή ένα μεγαλύτερο ρόλο στην ροή του σύμπαντος και των δυνάμεων που μας ορίζουν.  Αν οι άνθρωποι ξέραμε εκ των προτέρων πως η αληθινή ζωή δεν βρίσκεται στο κυνήγι των ευτελών, αβέβαιων, μη διαχρονικών, αλλά στην ουσία, δεν βρίσκεται στο περιτύλιγμα μα στο περιεχόμενο, θα ζούσαμε περισσότερο ποιοτικά και λιγότερο ποσοτικά.

Για παράδειγμα, τι να την κάνω μια ζωή καθισμένη σε ένα μπαλκόνι από όπου αγναντεύω την θάλασσα, αν δεν θα μπορώ ούτε μια φορά να φτάσω στην θάλασσα! Τι να την κάνω μια ζωή μέσα σε απέραντα πλούτη όταν τα πλούτη δεν θα μπορούν να μου καλύψουν βαθύτερες ανάγκες, όπως η συντροφικότητα, η φροντίδα, το πάθος που σε κάνει να νιώθεις πάντα νέος!

Ποιος ο λόγος να προσπαθώ να αποκτήσω την φήμη του φοβερού εραστή και του γόη, ή αντιστοίχως της μοιραίας γυναίκας, αν δεν μπορώ να βιώσω το συναίσθημα του απόλυτου δοσίματος, της απόλυτης ταύτισης με το άλλο πρόσωπο, της απόλυτης παράδοσης, της άνευ όρων, αδιαπραγμάτευτης έλξης που δεν ενισχύει το γόητρο μας αλλά αντιθέτως, απελευθερώνει την ψυχή μας και μας ενώνει με τον Θεό.

Αν οι άνθρωποι ξέραμε πόσο χρόνο διαθέτουμε σε τούτο το χώμα, προτού μας δεχθεί μέσα του, θα πράτταμε τα πάντα αλλιώς. Δεν θα ζούσαμε για το αύριο αλλά θα ζούσαμε για το τώρα. Δεν θα ζούσαμε αναπνέοντας αλλά θα ζούσαμε ανασαίνοντας αχόρταγα στιγμές και εικόνες! Δεν θα υπήρχαμε μηχανικά αλλά θα βιώναμε κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία.
Αν οι άνθρωποι γνωρίζαμε το χρόνο μας και πόσο ασήμαντοι είμαστε μέσα σε αυτόν, θα φροντίζαμε να έχουμε σημαντικές στιγμές στην αιωνιότητα.
Θα φροντίζαμε οι ενέργεια που διαθέτει ο κάθε ένας από εμάς ως ύπαρξη,  να ενισχύσει το Συμπάν επειδή θα ήταν αυθεντική και αυθόρμητη χωρίς ίχνος επιτήδευσης και ορθολογισμού. Κυρίως θα παραδεχόμαστε συναισθήματα και δεν θα κρυβόμασταν πίσω από φθηνές δικαιολογίες.

Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω με δυο στίχους μου…
«Ότι νιώθετε να το λέτε. Κανείς δεν γνωρίζει το χρόνο του…»