ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

Ο ΧΥΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

31 Οκτωβρίου 2011, ώρα 14 05, Πεζόδρομος Εθνικής Τράπεζας στην Ξάνθη.

Κάθομαι στο ξεχωριστό καφέ MARIPOSA του φίλου μου του Αναστάση.  

Από τα ηχεία, φτάνει στα αυτιά μου το τραγούδι ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΜΟΝΟ με την φωνή της υπέροχης Δήμητρας Γαλάνη.  Το σημειωματάριο στο οποίο γράφω, το αγόρασα προ ολίγου απο το βιβλιοπωλείο μιας άλλης Δήμητρας... της Πυργελή.  

Υπέροχη Δήμητρα και τούτη... Παραμυθατζού μεγάλη!

Πως αλλιώς θα ταιριάζαμε;!!  Συγγραφέας παιδικών παραμυθιών και όχι μόνο συγγραφέας...

Καθώς ακούω τους λατρεμένους στίχους, δυο κορίτσια από το διπλανό τραπέζι, 

με όλη την δροσιά και την αφέλεια της ανωριμότητας και της Υπεροχής που διαθέτει η Απειρία λένε, " τι τραγούδι!!!"

Με κοιτούν. Τους χαμογελώ πλατιά, αρχίζω όμως και να γελώ με την ψυχή μου.

"Μα είναι απίθανο!!"  επαναλαμβάνουν με ένα στομα.

"Ιδιαίτερα όταν το έχεις ζήσει..."  τους απαντώ γελώντας πάντα...

Τώρα μορφάζουν έκπληκτες και γελούν δυνατά και αυτές με συνομωτικό ύφος

και διάπλατα μεγάλα μάτια που λάμπουν.  Σηκώνω για λίγο το στυλό απο το Χαρτί..

και σκέφτομαι μειδιώντας..

 Αγωνίες, λαχτάρα, φούστες που πέφτουν στο πάτωμα με κρότο,

εσώρουχα που σκίζονται απο το ασυγκράτητο του πόθου, πόρτες που κλείνουν

βιαστικά, καθρέπτες που μάρτυρες γίνονται του ανομολόγητου, απαγορευμένου Πάθους.  Λεπτά, δευτερόλεπτα, χρόνος αδιάφορος, μα τόσο τυρρανικός, 

που προστάζει την ηδονή να πολλαπλασιαστεί για να μπορέσει να αντέξει 

τον χρόνο που θα κυοφορεί την ανάμνηση...

Δυο Μέρες Μόνο... ίσως και Δυό Ώρες Μόνο... τόσο μόνο...  

ολόκληρη ζωή σε τόσο μόνο...

Το στυλό επιστρέφει στο χαρτί.  

Πού ήμουν;  

Α, ναι... θυμάμαι..στον Πεζόδρομο της Εθνικής

Τράπεζας στην Ξάνθη...

Πίνω ένα Χυμό που ονομάζεται, Πράσινος Χυμός.

'Οπως η Ελπίδα...