ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

ΔΙΧΩΣ ΑΦΕΣΗ

Απλώνεις τα χέρια σου, σε μένα;

Τα είδα τα χέρια σου.

Τα είδα πόλλές φορές.

Τα ένιωσα.

Μαχαίρια, με λεπίδες που

γυάλιζαν σαν λυσσασμένα μάτια.

Μαχαίρια, με σκληρό παγωμένο

ατσάλι, που έφτανε μέχρι το

κόκκαλο.

Με ποια συγχώρεση να ανοίξει

η προσευχή;

Με ποια προσευχή να ξεκινήσει

η συγχώρεση;

Δεν δίνω άφεση σε αγγέλους

που φοβήθηκαν να ζήσουν!

Μείνε με χέρια αδειανά απλωμένα

στο μέρος μου.

Μπορεις να εισαι βέβαιος πως

ερωτεύτηκες βαθιά για μια φορά.

Χέρια αδειανά είναι ο Έρωτας.

Χέρια λεπίδες.

Και εγώ βέβαιη είμαι.

Δεν υπάρχει μήτε προσευχή,

μήτε συγχώρεση στον έρωτα.

Το τώρα μονο, υπάρχει.

Το βουτάς απο τα μαλλιά,

ή το κάνεις παρελθόν χωρίς

κανένα ενδιαφέρον.

Δεν δίνω χρόνο σε αιώνιους

πειρασμούς.

Γέρασε, δίχως τα νιάτα της αφής μου.

Μπορείς να είσαι βέβαιος πως

δεν έζησες ποτέ.

Ένα "πάντα" συνηθισμένο

κι ένα "ποτέ" μοναρχικό,

να σε συντροφεύουν τις νύχτες, κράτησε.

Πλανέψου σε δήθεν αξίες,

δίχως άφεση.

Δίχως άφεση θα κολυμπώ και

εγώ στα δάκρυά σου.

Γιατι θα κλαίς και το ξέρω.

Θα κλαις συχνά..

Δίχως άφεση...