ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

Το ημερολόγιο μιας ανοχής

·

Η πόρνη ξύπνησε με το κορμί γεμάτο μελανιές και εκδορές.

Ειχε πλυθεί το προηγουμενο βράδυ μετά την οργιαστική πράξη.

Είχε χωθεί μέσα στα πουπουλένια της ονειρα και την εξαίρεση

της αφαιρετικής τρυφερότητας που την έκανε να νιώθει ξανά...

Είχε φροντίσει την ανολοκλήρωτη ταυτότητά της και ειχε πιεί,

ασυνήθιστα πολυ απο την μεθυστικά πορφυρόχρωμη συνουσια.

Σηκώθηκε απο το ντιβάνι της και προχώρησε στο έπιπλο του

καθρέπτη. Άγγιξε προσεκτικά τα φιλιά του στους ώμους, τα άλλα

στο εσωτερικό του καρπού, ενώ γεμάτη αθώα ντροπή ένιωθε

το αίμα μέσα της να κοχλάζει απο πόθο. Στις μελανιές του γέλασε

με αυθάδεια, στις εκδορές αισθάνθηκε περηφανη ενθυμούμενη την

ορμή που τον δεχόταν στο δέρμα της, στο σώμα της...

Γύρισε στον κόσμο της που βρισκόταν σε πλήρη σύγχυση και πριν

προλάβει να τοποθετεί εκ νέου τα κομμάτια του στις σωστές θέσεις,

ειδε ένα αποτσίγαρό του στο τασάκι στο κομοδίνο. Γελούσε δυνατά.

Γελούσε και γελούσε και θυμόταν το πάθος του καθε φορά που την

ζητούσε απο την αρχή... Παιδί σχεδόν φαινόταν και ας ήταν τριάντα

και κάτι.... Τόσα νιάτα ξόδεψε στην χρησιμοποιημένη της ηδονή.

"Πάμε να φύγουμε μαζί.. τώρα... σε αγαπάω στο ορκίζομαι σε αγαπώ...

ως το θάνατο και πέρα απο αυτον θα σε αγαπώ! πάμε, έλα, ας φύγουμε..."

"Η πόρνη ξέρει να γλεντά και να υποκλίνεται στον έρωτα τον αυθεντικο,

μα ξέρει και να φεύγει στον μεγάλο πόθο όχι απο φόβο, μα απο σεβασμό.. ζήσε ότι σου προσφέρεται και μη ζητάς παραπάνω..." του ειχε πει.

Σταμάτησε να γελά. Άρχισε να κλαίει. Έκλαψε πολύ ώρα. Επειτα κοίταξε

το ρολόι του τοίχου και μπήκε στο μπάνιο. Σε λίγη ώρα θα ερχόταν ένας

απο τους τακτικούς της...

"η ζωή ειναι η χειρότερη πόρνη από όλες μας" σκέφτηκε.

Στην πόρτα της κάμαρας από την μέσα μεριά, βρισκόταν μια

επιγραφή. Η ίδια την είχε κάνει παραγγελία, αμέσως μόλις συνειδητοποίησε πως ήταν ερωτευμένη. Ηθελε να μην ξεχάσει, 

μα και να μην παραμυθιαστεί.

"Η χειρότερη πουτάνα είναι η ίδια η Ζωή."

[Ενταφιάζω όνειρα

αγνώστων στοιχείων.

Τόσα χρόνια στη

δημόσια χρήση,

έμαθα να αποφεύγω

τους ομαδικούς τάφους.]

(Από την  ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ)