Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

ΠΑΙΖΟΥΜΕ;

Σε μια ανάμνηση θολή εντέλει εγκαταστάθηκε ένας έρωτας πεθαμένος.
Ναι, πεθαμένος.
Μήτε πνοή, μήτε θέληση, μήτε σάρκα τίποτε...
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έμεινα γυμνη.
Ίσως επειδή φοβήθηκα το βάρος που φέρει η ελευθερία της επιλογής.
Όσο να πεις, όσο καιρό τριγυρνάς με παρέα ειναι ωραία να γκρινιάζεις.
Μόλις τελειώσει ο χρόνος που ξοδεύεις με τους άλλους...
εκει αρχίζουν τα δύσκολα.
Τι νόμιζες; Εύκολα σε ανέχεται ο εαυτός σου;
Μιλάς μόνος σου...
(Εχεις μιλήσει ποτέ μόνος σου; εγώ το κάνω συνέχεια, έχει ενδιαφέρον.)
Τσακώνεσαι μόνος σου!
(αυτο εχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον)
Γελάς μόνος σου!
(τούτο και αν ειναι υπέροχο!! απελευθερωτικο, λυτρωτικό, δίχως να εισαι υποχρεωμένος να δώσεις εξηγήσεις σε κανέναν. Ωχ αμάν πια, καθε φορά να εξηγείσαι γιατι γελας, γιατι κλαις, γιατι φεύγεις...)
Εγκαταστάθηκε λοιπον ο έρωτας ο νεκρός με το έτσι θέλω.
Με κοιτούσε αδιάφορα. Με προκαλούσε να βγώ να αναζητήσω συντροφιά.
Με περιγελούσε ενίοτε. Ταφή καμία. Ταφή ανέπαφη ακόμη στων οδών της
αβύσσου, η οποία προφανώς ήταν ενήμερη για την δική μου απογνωση και
με υπομονή φλυαρούσε περί ανέμων και υδάτων, ουδόλως καθαρών!
Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση πως μαζί του θα συμβιώνω τα ανόμοια
και θα τελώ τα αβίαστα ως παράπονα.
Παίζουμε; (του είπα)
Και τι περίεργο αμέσως δέχθηκε.
Κρυφτό! (μου ειπε)
Ήμουν σίγουρη! Το παιχνίδι που πάντα κερδίζει εκείνος...
Ήξερα πως ήμουν χαμένη πριν καν ξεκινήσω.
Ηττημένη απο τον Έρωτα ακόμη και νεκρό!
Δέχθηκα να ρίξω κατι επάνω μου να σκεπάσει την
ασύστολη γύμνια μου.
Ντύθηκα σοφία και έφυγα.
(απο εδώ βγήκε το "ντυνεσαι και φεύγεις", άραγε;)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου