ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΙΔΙΑ, ΦΙΛΙΑ..

Κρυμμένος πίσω απο τις αγριοτριανταφυλλιές την παρακολουθει έχοντας μισή ανάσα τη φορά, έχοντας ιδρώτα να στάζει απο το μέτωπο στο λαιμό και από το λαιμό στο στέρνο του, το φουντωμένο απο πόθο.  Την βλέπει να αναδύεται αργά απο το νερό.  Μοιάζει στην Νύχτα μια Σκουρόχρωμη Αφροδίτη που τη γεννά ο ποταμός του σκότους. Γεμάτη λάβα, απο φλόγες ζωσμένη κι ας βγήκε μόλις απο υγρό στοιχείο.  Τα μαλλιά της κόκκινα φίδια της ερήμου, λαμπουν στου
φεγγαριού το ασήμωμα.  Τα μάτια της γυαλίζουν καθώς σηκώνει το πρόσωπο και ριχνει το βλέμμα της στις αγριοτριανταφυλλιές, εκει που εκεινος κρύβεται..
Μα ξέρει...
βεβαίως το ξέρει...
το ξέρει και το διασκεδάζει η Μάγισσα, η Πλανεύτρα του Κορμιού του. 
Αναδύεται απο το νερό με το μεταξωτό της φόρεμα κολλημένο
πάνω στο σώμα της που διαγράφεται πεντακάθαρα. 
Μαλλιά και μάτια χύνονται στους ώμους της.
Χείλη πλημμυρίζουν την νύχτα υποσχέσεις χωρίς καν να ανοίξουν. 
Οι Δαίμονες παραμονεύουν.
Οι Θεοί κρύφτηκαν. Οι πόθοι όλοι ξεσκίζουν το κορμί του. Εκείνος πονά.. Υποφέρει πισω απο τους θάμνους.
Ηθελε να την ξαναδει.
Το ξέρει πως πηγαινει στο νερό πάντα μετά απο εκείνον,
αλλα δεν θέλει να το πιστέψει... κάθε φορά τα ίδια...
το ξέρει πως πηγαινει στα νουφαρα να πλέξει τα εσωρουχά της μα ζηλεύει. 
Γιατι του φεύγει και μενει μονος, άδειος....

Βγαίνει αργά περπατώντας προς το μέρος του και στέκεται για λιγο,
κάτω απο την δέσμη του φωτος της Σελήνης.
Γυναικα κι εκεινη, θαρρεις αντιλαμβανεται τι θελει να κανει και δυναμώνει το φως της.  Σκιαγραφει το κορμί της απο άκρη σε άκρη και του χαρίζει την ευχαριστήση να την βλέπει ξανά οπτασια, άπιαστο άνεμο, ξωτικό που δεν κατοικει πουθενα και δεν ανήκει σε κανέναν. 
Σηκώνει τα χέρια της το ίδιο αργά, στιβει τα μαλλιά της και τα τινάζει δυνατά προς τα πίσω.  Αγγίζει το λαιμό της, το στήθος της, παγώνει ...
αγκαλιάζεται ... κλεινει τα ματια κι εκεινος λιγωνει στη θύμηση
του κορμιού της στο σώμα του κλειδωμένο. 
Κάνει να βγει να τρεξει, κανει να την ζεστάνει μα...οχι, κοντοστέκεται.
Δεν ειναι απαραίτητο να της δειξει πως ειναι εκει, δεν πρεπει...
ισως τη χάσει για πάντα...
Μα εκείνη ξερει, και συνεχιζει νωχελικά, να γδύνεται την αμαρτωλή της θέα
που προσφέρει και να ξεμακραίνει στο μονοπάτι, σχεδον βασανιστικά για εκεινον...
Λιγωμένος την βλέπει να γυρίζει πισω... πρέπει να φύγει, τώρα ..
Ξέρει, τωρα επιστρέφει παλι σε εκεινον...
πηγαινει παλι να αναζητήσει την θερμη του σώματός του,
την φωτιά του φιλιου του, την κολασμένη αφή του στο υγρό της κορμί.
Να του χαρίσει το στομα της, να του χαρίσει τις κραυγές της,
να του χαρισει τη ένταση που τον ξαναγεννά, να του παραδοθει, έστω για εκεινη τη στιγμη που κάνουν έρωτα, έστω για τοσο... έστω, το ξέρει...ξέρει...
μονο τοτε ειναι δικη του, επειτα ειναι του ποταμου.
Είναι του Δαίμονα που κατοικει στο σώμα της και τον τρελαινει.
Είναι του Θεού που την έπλασε...
μα όταν μπαινει μέσα της είναι Δική του!!

Με θάνατο ο έρωτας της μοιάζει, μα δέκα ζωές χωρίς εκεινη δεν θα άξιζαν...

Ποιος ο λόγος να ζείς δίχως τον θάνατο του έρωτα...