ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ...

Στο μικροσκοπικό κορμό
μιας πεταλούδας του σκότους,
ενός εντόμου, που παραδόσεις
... το θέλουν να φέρει την ψυχή
του αποθανόντα εντός του,
σε ένα τέτοιο τοσο δα κορμί,
συγκινώ το δικό σου;
Εις τους αιώνες, των αιώνων
απαλλάσομαι και επιστρέφω εκ νεου;
Εσύ; που βρίσκεσαι εσύ;

Εντός μου; ή μήπως εκτός;
Σε πόσα σώματα, σε έχω φορέσει;
Ανομολόγητη η ενοχή μου.
Να ζω τόσες χιλιάδες χρόνια
εγωιστικά, δίχως μια φορά
να σου έχω φανερώσει πως
εγώ ειμαι καθε ζωή σου και
κάθε θάνατος.
Ποσες ψυχές έχω χρεωθεί;
Δεν είναι αληθινο το τέλος, το ξέρω.
Πως να ορίσει καποιος το ασύνορο;
Με λάτρεψες κάποτε στο χθές.
Με αγαπάς στο σήμερα, το ξέρω.
Ομως, εγώ για κάθε μέρα που χάσαμε,
επειδή άργησες να με βρεις,
σου χαρίζω και από έναν έρωτα αδιέξοδο.
Σε πόσες μοίρες έταξα το αίμα μου,
για σένα;
Που να θυμάμαι;
Σε πόσες ζωές χρειάστηκε να σε διώξω,
για να σε αποκτήσω σε τούτη;
Το ξέρω, το ξέρω σου λέω πως με αγαπάς.
Σήμερα, τώρα, πλεόν...
Όμως εγώ, για κάθε μέρα που χάσαμε
ώσπου να με βρεις, σου χαρίζω
και απο ένα όνομα που μισώ.
Έτσι, για να έχει η ερημιά του κοσμου
ταυτότητες να αλλάζει...
Όταν δεν με κοιτάζεις,
δεν βγαίνει ο ήλιος...

(να το θυμάσαι)