ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

Σε ένα παγκάκι στην άκρη του πάρκου βρέθηκε.
Ρακένδυτη, πληγωμένη, αποστεωμένη να περιμένει τον Άνεμο.
Της είχε πει πως θα έρθει. Εκείνη τον πίστεψε.
Εκείνος δεν ήρθε ποτέ. Εκείνη πάγωσε στο παγκάκι της ανατολικής
πλευράς του μεγάλου πάρκου, περιμένοντας.
Όχι δεν φταίει εκεινος.  Πως να καταλογήσεις ευθύνες στο άρτιον.
Το ατελές και το ημί- είναι που φέρει πάντα όλες τις ευθύνες.
Τι φταίει εκείνος, αν κουβαλούσε χρόνια τώρα εκείνη τις ελπίδες
στο δισάκι της;
Όλος ο κόσμος ξέρει πως όταν φεύγουμε απο κάπου αργουμε συνήθως
να επιστρέψουμε - αν επιστρέψουμε ποτε.
Τι φταίει εκείνος, αν αποφάσισε εκεινη να ζήσει με τα πουλιά και σύννεφα;
Την αγαπούσε.
Την αγαπουσε πολυ σας λέω.
Αλλά ειναι φορές που η αγάπη δεν φτάνει στα αυτια,
γιατι δεν έχει μπορέσει να φτάσει τα χείλη.
Είναι φορές που η δειλία ειναι δυνατότερη της ομολογίας,
της εξομολόγησης. Αυτο συμβαινει στους εκλογικευμένους.
Αυτους που μετράνε και κοβουν και ράβουν πριν ξεστομίσουν
της καρδιάς τους το ξέχειλο.
Ποιο ξέχειλο;
Μάλλον το μόνο ξέχειλο είναι το λιγωμένο βλέμμα τους που
δεν εχόρτασε ποτέ αλήθεια.  Την δική τους αλήθεια που εξόρισαν για να επιζήσουν...
Νομίζουν...
Αντίο θλιμμένη χαρούμενη του πάρκου μας.
Ελπιζω εκει που πας να συναντησεις καποιον που εφυγε με την αλήθεια του αγκαλιά
και την καρδιά του γεμάτη θάρρος και θράσσος αγαπώντας τα ποτάμια και τα α- μέτρητα,
εκεινα που δεν μετρηθηκαν ποτέ σωστά.. μα χώρεσαν παντου.