ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

ΛΕΥΚΗ ΚΟΛΛΑ

Ξεκίνησα να γράφω με λέξεις το συναίσθημα.

...

Το κόκκινο έπεφτε πηχτό πάνω στο γρανίτη

της Μοίρας μας, Πλούτος σε στρώσεις, την μιά

πάνω στην άλλη, με ροή αδιάκοπη και απόχρωση

αναλλοίωτη.  Μια λάβα που καιει τα σωθικά.

Μια φωτιά που ρέει ακατάπαυστα.

...

Το μάυρο γύρω τυλιγμένο σαν φουλάρι μεταξένιο

στους λαιμούς της Απέλπιδης Τρικυμίας, στα κατάρτια

των Πόθων μας, που ναυάγησαν και κειτονται στους

μακρινούς βυθους,  αφώτιστοι, μα αβυσσαλέα κατατρώγουν

τις μικρές Ιερές Προσευχές μας για επανάκτηση.

...

Συνέχισα να δημιουργώ σχήματα στο χαρτί για τα συναισθήματα.

...

Το γαλανό το δυνατό, παντού ριγμένο,

στραγγισμένο θαρρείς απο γιγάντιο συννεφοπλεγμένο

κοσκινο, στρώμα να γίνεται παχύ και πουπουλένιο

για να ξαπλώσουν οι έραστές και να κοιμούνται τα

κορμιά μετά τον Πόλεμό τους!

...

Το πράσινο της γιατρειάς, της υψηλής διαίσθησης

το παλτουδάκι, εκεινο που καλύπτει την υποκριτική

μας διάθεση για μετριοφροσύνη και ταπεινότητα.

Το γρασίδι που πανω του απλώνουμε την υπαρξή μας

και απλώς έυελπιστούμε να μεγαλουργήσει χωρίς να το

παραδεχόμαστε ως διακαή μας πόθο!

...

Επέμεινα να σχηματίζω κύκλους και γραμμές για τα μέσα μας.

...

Το κίτρινο του Ηλιου, του Απόλυτου Θεού της

Αρχής των Πάντων, το εκτυφλωτικο σαλβάρι που

φορεσα στα πόδια μου και εδεσα στην Μέση μου

πολλές φορές, για να μπορέσει η μέρα μου να περπατήσει.

Τα ηλιοτρόπια στα μαλλια που φύτρωναν τα καλοκαίρια

και αναρωτιόσουν αν η ζωή μου σε ξεπέρασε.

...

Το καφέ της Σκιάς του Ανέμου, της ασύστολης

σιωπής, της χαμένης αθωότητας, της ηδονής απο την

επιστροφή στην γη, στο χώμα, το χωμάτινο τραπέζι

που στρώνουμε οι ιδιοι για να μας δεχθει

και να μας φιλοξενήσει.

....

Γύρισα να κοιτάξω τι γράφτηκε.

Πως απέδωσα τα συναισθήματα.

Πόσο εξήγησα την αντάρα μέσα μου,

την πίκρα, την χαρά, την ελπίδα, την δύναμη.

Τίποτε δεν γράφτηκε..

Κόλλα Λευκή παραδίδω εν τέλει.

Ολα στο Λευκό καταλήγουν πάντα,

από όποιο χρώμα και αν περνουν...

Όλα στο Λευκό καταλήγουν...