ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

Ο ΔΕΙΛΟΣ

Η καλοκαιρινή νύχτα ήταν γεμάτη αρώματα. 
Κοίταξα προσεκτικά έξω από το παράθυρο και αφού σιγουρεύτηκα,
ότι δεν ακολουθούσε ψυχή,  με ένα σάλτο,
βρέθηκα να περνώ την καγκελόπορτα του πατρικού μου.
Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα γεμάτος οργή και πόνο στο ποτάμι.
Πέταξα τα ρούχα μου καταγής και κολύμπησα γυμνός. Κολύμπησα ώρα πολυ...
Κάποτε, βγήκα στάζοντας και άρχισα να σκάβω μανιωδώς κάτω απο το μεγάλο πλάτανο,
κάτω απο το σημείο που είχαμε χαράξει το όνομά μας..
Εκεί, που αγαπιομασταν και ορκιζόμασταν, εκεί που έλεγα τόσα μεγάλα σερνικά λόγια,
εγώ, ο άντρας, το καλό αρσενικό που τιμά το λόγο του...

Όταν είχα κάνει πια μια μεγάλη τρύπα, έχωσα το κεφάλι μου μέσα και αφέθηκα.
Ούρλιαξα.  Σπάραξα. Εκλαψα με Λυγμούς. Άφησα αναφιλητά να τραντάξουν
τη γη. Ελευθέρωσα απο τα τρίσβαθα της ψυχής μου δάκρυα καυτά και πρωτογονα.
Κυλούσε το ποτάμι μέσα μου και έξω απο το σώμα μου.
Κυλούσε το ποτάμι πλάι μου και μέσα σε εκείνη την χωμάτινη τρύπα.
Ούρλιαζα και θρηνούσα ώσπου δεν εβγαινε άλλη φωνή, ουτε άλλο δάκρυ.
Εκλεισα τότε την τρύπα με το ίδιο χώμα που ειχα αφαιρέσει. Την πάτησα καλα.
Την έχτισα, χτίζοντας μέσα της το Σπαραγμό και την Ανημποριά μου.
Ντύθηκα. Εφυγα.
Αφησα πίσω στην ρίζα του αιωνόβιου,
έναν αιωνιο πόνο.
Ανάλγητος ο πόθος μου για σένα...
Έφυγα.  Περπάτησα αργά ως το σπιτι.
Μπήκα πάλι απο το ανοιχτο παράθυρο, κουβαλώντας κάθε απόσταγμα της νύχτας.
Ξημερώθηκα στεγνός εντός μου...
Δειλός.  Όπως ακριβώς έζησα. Κι ας ήταν ο μοναδικός μου άθλος η αγάπη μου για σενα.
Ποια αγάπη μου; ποιος άθλος; 
Ξημερώθηκα ακούγοντας τις καμπάνες του χωριου να χτυπουν χαρμόσυνα ...
Σε έπαιρνε άλλος.
Ξημερώθηκα φλεγόμενος απο τις αναμνήσεις και τα λόγια που δεν μπόρεσα να κανω πράξη.
Δεν είχα μπορέσει να σε κλέψω.  Εσύ ήσουν έτοιμη. Εγώ εκανα πίσω.
Σε έπαιρνε άλλος.
Ξημερώθηκα στεγνός εντός μου..
Δειλός. Όπως θα πεθάνω.