ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

ΚΑΤΙ ΘΑ ΣΑΣ ΘΥΜΙΣΕΙ..

Πήρα το αυτοκίνητο και εφυγα. Μη με ρωτήσεις που πηγαίνω.
Τηλεφώνησα μόνο για να μην ανησυχήσεις.
Δεν ξέρω πότε θα γυρίσω. Δεν ξέρω που θα κοιμηθώ απόψε.
Ίσως και μέσα στο αυτοκίνητο.
Δεν ξέρω αν αντέχω να σου φύγω, να μου φύγεις, να σε χάσω,
να με χάσεις, να χαθουμε, να εξαφανιστούμε,
να κυληστουμε ξανά στα σεντονια τα απολιθωμένης σχέσης μας.
Ναι σε αγαπω. Ναι δεν έχω κατι άλλο.
Όχι δεν σε βαρέθηκα. Όχι, δεν θέλω κάτι άλλο.
Με τρομάζει πολύ το ίδιο.. το όμοιο με το χθεσινό,
το προχθεσινό, το αυριανό, το μεθαυριανό, το "του χρόνου".
Οδηγώ. Οδηγώ και κλαίω. Κλαίω και σκέφτομαι.
Σκέφτομαι και μονολογώ ανάμεσα σε λυγμούς.
Σπαράζω πάνω στις λεωφόρους,
κάτω απο τα φανάρια που με ειρωνεύονται όλα ανεξαιρέτως,
παραμένοντας πράσινα, ενω παντού μέσα μου εχω το
κόκκινο της απαγόρευσης.
Οδηγώ. Οδηγώ και σου μιλώ.
Σου μιλώ όπως δεν σου έχω μιλήσει ποτέ.
Ποτέ τόσα βράδια που καθισμένοι διπλα δίπλα στο καναπέ μας,
μπροστά στο τζάκι μας, δινουμε τεχνητές αναπνοές στη ζωή μας.
Δεν ξέρω αν θα γυρίσω. Νιώθω πως καπου θα χαθώ στην διαδρομή
για να βρεθώ στον σωστό δρόμο. Κλείνω τώρα.
Νομίζω πως βρήκα το πρώτο κόκκινο φανάρι.
Καιρός να τρέξω...