ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ...

Σε ένα άγγιγμα τρυφερό μα σίγουρο για τον εαυτο του,
μπλέχτηκαν κάτι μπούκλες κόκκινες χθες βράδυ, καθώς
με το πιάνο ερωτοτροπούσαν κάτι ξεχασμένοι στίχοι...
Ένα άγγιγμα βαθύ μα αόρατο, που νόμιζα πως το φαντάστηκα,
μα δεν το φαντάστηκα. ...Ένα φιλί τρυφερό, ανάλαφρο,
που ήθελε να μην είναι ίσως τόσο ανάλαφρο, μα σάστισε στην
δύναμη που το γέμισε η επιθυμία.
Ένα φιλί απαλό σαν το χάδι της Νιφάδας που σαν σε
αγγίζει σε παγώνει και σε καίει ταυτοχρονως, σε
κανει να χαμογελάς και να ζητάς την επόμενη.
Ένα βλέμμα που έκρυβε χιλιάδες λέξεις, χιλιάδες λόγια,
χιλιάδες στίχους, χιλιάδες δρόμους, αταξίδευτους στιχους,
άγραφους δρόμους, μη χαρτογραφημένους, μη ορατους...
Ποιος ξέρει, ίσως η Νύχτα να έφταιγε, ίσως η έκπληξη, ίσως
πάλι να έφταιγα Εγώ, μα νομισα πως κέρδισα μια Αλήθεια απο
εκείνες που όταν τις ανακαλύψεις, τις νομίζεις για ψέμα...
Ποιος ξέρει, ίσως το άγγιγμα, το βλέμμα, το φιλι,
να θόλωσαν τον κόσμο μου, την ατμόσφαιρα, την κρίση μου...
Ποιος ξέρει, ίσως οι χειμώνες πάνε καλύτερα στον Έρωτα
όταν δεν βιάζεται....

"Εγώ στο χάδι, σε εκείνο το άγγιγμα το υπέροχο στο πρόσωπο, 

ένιωσα την ανάγκη του φιλιου, ένιωσα το ότι κανείς δεν εμοιαζε να ειναι γυρω..
μονάχα εσύ, το χάδι και το βλέμμα σου...
Μονάχα εγώ, το χέρι σου στο μάγουλό μου και το στόμα σου
που ήθελε να γνωρισει το δικό μου...
Ψεματα ενιωσα λες;
Ποιος ξέρει..."