Στου Αντίο τα βλέφαρα κοιμάται η αντοχή.
Υπομένει το χάδι το τελευταίο, το βράδυ πριν
το τέλος χαράξει το δρόμο της φυγής.
Οδηγεί τα χέρια να σκάβουν την πλάτη,
να χορεύουν στις κλειδώσεις,
να ζωγραφίζουν σε κάθε σπασμό του κορμιου,
ουράνια τόξα, μαγεμένα...
Στου Αντίο τα βλέφαρα καλλωπίζεται χρόνια τώρα,
μια συνταξιούχος ιερόδουλη, η Αξιοπρέπεια.
Προσποιείται πως δεν την νοιάζει η ταπείνωση
της απόρριψης, η αγένεια της υποκρισίας,
μήτε η βιασύνη της λήθης.
Έχει μάθει να δέχεται τον Έρωτα που την αδειάζει.
Έχει μάθει να δέχεται το Μισος που την πληγώνει.
Ζητά δίχως λέξεις και ήχους να αφήσεις μερικά φιλιά σου
στους γυμνούς της ώμους, όπως κάνεις με τα ονόματά σου
στην γυμνή της μνήμη.
Κάποιες φορές, ζητά ακόμη και να την κατακτήσεις
καθολικά, μη αναστρέψιμα, δίχως επιστροφές και αναιρέσεις.
Η Αξιοπρέπεια ανέκαθεν, απαιτούσε απο την αλήθεια να
κρύβεται, ή τουλάχιστον να μην παρουσιάζεται ολόκληρη
κάποιες φορές. Να κρύβει το δάκρυ της, τον λυγμό της,
την πίκρα της, την αηδία της, το πανικό της.
Να κρύβει το πρόσωπό της, το βλέμμα της, να σωπαίνει,
να απομονώνεται, να δηλώνει παρούσα ακόμη στις
πιο ηχηρές απουσίες της.
Υποχρεώθηκε να λιώνει για ένα άγγιγμα κι όμως,
να μην τολμά ποτέ να το εκφράσει, ή ακόμη και να
το δείξει με καποιο τρόπο. Να αγαπά μα να σωπαίνει.
Να υποφέρει μα να καμώνεται την δυνατή.
Μα αναρωτιέμαι, αξίζει το γδάρσιμο της ψυχής μας
όλο τουτο το θέατρο;
Γιατί; Για να μας θεωρούν γενναίους;
Ή μήπως για να πείσουμε εαυτούς πως είμαστε κάτι που
ποτέ δεν θα γίνουμε;
Ανθεκτικοί στην αδικία και την έλλειψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου