ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

                  ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΟΜΙΛΟ ΕΡΜΙΟΝΙΔΟΣ

Χθες είχα την χαρά και την τιμή να παρακολουθήσω την παράσταση Ιφιγένεια εν Αυλίδι, απο τον Θεατρικό Όμιλο Ερμιονίδος.  Όλοι οι συμμετέχοντες απο τον νεαρότερο ως τον γηραιότερο, απο όποια θέση και αν βρίσκονταν και όποιο ρόλο και αν έπαιζαν - μέσα και έξω απο εισαγωγικά, ήταν εξαιρετικοί!
Να ξεκινήσω με τους πρωταγωνιστές.  Ο Δημήτρης Σίδερης ως Αγαμέμνων παρουσίασε άρτια τεχνικά έναν βασιλέα που ακροβατεί μεταξύ του καθήκοντος που έχει απέναντι στην πατρίδα και απέναντι στην οικογένειά του.  Ο Δημήτρης Σίδερης απέδωσε τον ρόλο του με την απαραίτητη ψυχρότητα που απαιτείτο και ταυτόχρονα με την ακαμψία που έπρεπε να τον διακρίνει ακόμη και στις στιγμές της αδυναμίας του.  Αυτο που τον έκανε ακόμη πιο υπέροχο, ήταν η Κλυταιμνήστρα, διοτι εκεινη ήταν μονιμως σε μια συναισθηματικη έξαρση. Αυτο εξυπηρετούσε απόλυτα στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων αφου, η εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση του τραγικου χρησμού που απαιτούσε να οδηγήσει στο θάνατο ένα παιδι και μάλιστα απο το χέρι του γεννήτορά του απεδόθη εξαιρετικά τόσο απο τον βασιλέα - στρατηγο όσο και απο την βασίλισσα - μάνα.

Η Κλυταιμνήστρα, την οποία υποδυθηκε συγκλονιστικά η Βικυ Παπάζογλου, νομίζω πως δεν θα μπορουσε να έχει προσεγγιστεί με περισσότερο ένστικτο, γυναικείο και μητρικό, περισσότερη ψυχική διάταση, περισσότερο συναίσθημα απο οποιαδήποτε επαγγελματια ηθοποιο. Η κα Παπαζογλου απέδειξε άλλη μια φορά πως απλά έχει ταλέντο.  Με σοβαρότατες ισορροπίες αναμεσα στο υπερβολικό που απαιτείται σε μια αρχαια τραγωδία αλλα και το "ενοχλητικό" που μια αποτυχημένη προσέγγιση σε ένα ρόλο θα μπορουσε να προκαλέσει, με ωριμότητα, τεχνική και κυρίως με προσωπική εμβάθυνση και ταύτιση  με την ηρωίδα, δημιουργησε μια Κλυταιμνήστρα που οι εκφράσεις της χαράς της (στην αρχή) μα και οι εξάρσεις της οργής και της απελπισίας της κατά την εξέλιξη, να είναι τοσο φυσικές, ώστε να ξεχνάς οτι πρόκειται περι "ρόλου" και να το βλέπεις τόσο φυσιολογικο, όσο και αν κάτι τετοιο συνεβαινε σε καποιον απο εμας τους θεατες.

Η Ιφιγένεια, Τατιάνα Φράγκου, λιτή και πιστή στις σκηνοθετικές οδηγίες της σκηνοθέτιδας Μόνικας Κολοκοτρώνη, απέδωσε υπέροχα την συντριβή της στο άκουσμα του τραγικου νεου και το ίδιο όμορφα την στωική της απόφαση να θυσιαστει τελικά για το καλό των πολλών.

Θεωρώ απαραίτητο εδώ να εξάρω την δουλεια της κας Κολοκοτρώνη η οποια είχε την ευθύνη για την σκηνοθεσία, τις χορογραφίες, την προσαρμογή των κειμένων.  Επειδη είχα την τύχη να βρεθω νωρίτερα απο την καθορισμενη ώρα εναρξης των παραστάσεων στο χώρο, είδα πως είναι πολυ αφοσιωμένη σε αυτο που επελεξε να κανει και αντιλήθφηκα πως αυτος της ο Έρωτας για την δουλεια της είναι ο λογος που το κανει με τόση επιτυχία!  Θεωρώ πως η διδασκαλία που έκανε στο Χορικό ήταν απο τις εξοχότερες που εχω δει.  Η κινησιολογία οι χορογραφίες, οι στιγμές της έξαρσης και της οδύνης, ήταν συγκλονιστικά επελεγμενες και της αξίζουν συγχαρητήρια, που κατάφερε να αποδώσει με τα σώματα των ηθοποιων του χορικου τα συναισθηματα. Τουτο θαρρώ πως δειχνει και την υψηλή τέχνη που κατέχει στην χορογραφία και ίσως στο μέλλον δουμε κατι καθαρά απο χορό απο την κα Κολοκοτρώνη...
Θα ήταν πιστεύω μια εξαιρετική παράσταση επισης!

Οι κοπέλες του Χορού όλες εξαιρετες μία μια και αν είχαν το χρόνο να δώσουν παραστάσεις περισσότερες νομίζω θα τελειοποιουσαν και τον συγχρονισμό τους σε ορισμενα σημεια, όχι οτι έχει ιδιαίτερη σημασια αφου η αποδοση των ρολων τους ήταν έξοχη έτσι και αλλιως.

Η Κική Αυλωνιτου - Πέλα που "ντύθηκε" τον Πρεσβύτη, τον γέρο υπηρέτη του Αγαμέμνονα και ανθρωπο που στην ουσια λέει την αλήθεια στην Κλυταιμνήστρα, ήταν καταπληκτική.Δεν ξέρω αν φταίει το όνομα Αυλωνίτου αλλα σίγουρα έχει ταλεντο το αίμα της!

Ο Τάσος Κερεμέζης, στον ρόλο του Μενελαου, σωστός, δυνατός, αρρενωπός στην ζήλια του και την ευαισθησία του, ενα ακόμη ταλαντουχο μέλος του Ομίλου.

Ο Αντώνης Νικολόπουλος είχε τον ρόλο του Αχιλλέα. Προσωπικά του έδωσα συγχαρητήρια όχι μονον γιατι ήταν ακριβώς όσο άγριος και ευθύς χρειαζόταν, αλλά και γιατι πραγματικά  υπηρξε πιο γοητευτικός και ζεστος την στιγμή των παρακλήσεων απο την Κλυταιμνήστρα να σώσει το παιδί της, απο άλλους που εχουν κατά καιρους ενσαρκώσει τον συγκεκριμένο ρόλο.

Τελος, ειδική μνεία θεωρώ πως πρέπει στην κα Γιούλα Καράμπελα που είχε τον ρόλο του Αγγέλου αφηγητή, που στην αρχή και στο τέλος μαγεύει με την εμφάνισή της το κοινό.
Οι εξαιρετικοι φωτισμοι του Ιωνα Ξυπολια σε ολη την διάρκεια του έργου, η μουσικη που έγραψε ο Γιάννης Λολεκ, το λιτο μα επιβλητικό σκηνικό του Γρηγόρη Καμπούρη, τα εκπληκτικά κουστούμια της Όλγας Φουντούκου αλλα και οι μικρότεροι ρόλοι του Στρατιώτη και του Ορέστη σε πολυ νεαρη ηλικία, όλοι και όλα λειτούργησαν τοσο διανθιστικά στην αποδοση της τραγωδίας που νομίζω πως πολλοί άλλοι Θεατρικοί Σύλλογοι που θα δουν την παράσταση θα επιθυμήσουν να ανεβάσουν και οι ίδιοι μια Αρχαια Τραγωδια.

Αλλωστε τι ωραιότερο απο το να διδάσκουμε και διδασκόμαστε μέσα απο το θέατρο. Μέσα απο το δικό μας Θέατρο!
Είστε όλοι Υπέροχοι!
Καλή Αντάμωση στην επόμενη Αυλαία!