ΤΟ ΓΑΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΒΑΓΕΝΑ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ - ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΩΡΟ
Δεν ξέρω αν ευθύνεται ο χώρος. Δεν ξέρω αν θέλω την δική μου συγκίνηση να την νιώθουν και άλλοι, μα απόψε στο Μουσείο Μπουμπουλίνας, στα πλαίσια του 4ου Φεστιβαλ του Μουσειου Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες, ζήσαμε συγκλονιστικές στιγμές. Η Αννα Βαγενά στον ρόλο της Μάνας, ο Βασίλης Παλαιολόγος στον ρόλο του Αντώνη (του "δυνατού" γιου), ο Λευτέρης Δημηρόπουλος στον ρόλο του σχιζοφρενή αδελφου και η Κατερίνα Θεοχάρη στον ρόλο της Νατάσσας (αρραβωνιαστικιά του Αντώνη) έδωσαν ένα ρεσιτάλ ερμηνειών και καθήλωσαν το κοινό σε μια παράσταση που έχει να πει πάρα πολλά!
Τα δύο αδέλφια Αντώνης αριστερά και Λευτέρης δεξιά. (Βασίλης Παλαιολόγος και Λευτέρης Δημηρόπουλος)
Η Μάνα (Αννα Βαγενά) με τον άρρωστο Λευτέρη (Λευτέρη Δημηρόπουλο)
Η Αννα Βαγενά λίγο πριν το φινάλε της παράστασης σε εναν σπαρακτικό μονόλογο που συγκλονίζει!
Ο θίασος επι σκηνης με επικεφαλής την κ. Βαγενά να ευχαριστεί το κοινο των Σπετσών.
Ο Φίλιππος Δεμερτζης - Μπουμπουλης στο κέντρο με την συζυγό του Λίντα και τον Λευτέρη Δημηρόπουλο.
Το Γάλα του Βασίλη Κατσικονούρη, είναι ένα εργο που σε φέρνει αντιμέτωπο με το πολυ δυνατό μα αρκετά "ταμπου" θέμα της σχιζοφρένειας και των ατόμων που συνεχιζουν να ζουν κάτω απο την ίδια στέγη με τους υπολοιπους υγιείς συγγενείς τους. Οι ηθοποιοί με έξοχο τρόπο αποδιδουν τις τρομακτικές συνέπειες που έχει στην ζωή τους η συμβίωση με ένα τέτοιο άτομο. Παράλληλα και εφόσον η οικογένεια στην οποία αναφέρεται το έργο, είναι μετανάστες (ο πατέρας ήταν Έλληνας και η μητέρα Ρωσίδα και ζουσαν στην Ρωσία πριν έλθουν στην Ελλάδα) αυτοματα έχουμε και ένα θεατρικό που αποτυπώνει με γλαφυρό τρόπο την αγωνία της ένταξης αυτών των ανθρώπων στην νεα τους κοινωνία.
Για την σπαρακτική Άννα Βαγενά, δεν θα πω σχεδον τίποτε. Η θητεία της στο θέατρο και η ποιότητά της ως άνθρωπος και καλλιτέχνης λέει τα πάντα. Μόνον ότι ήταν μια Μάνα η οποία συγκλόνισε καθε μάνα που την παρακολουθησε και ταυτίστηκε απολυτα με την μάνα Ειρήνη - Ρήνα ! Σε κάθε της κινηση, ή βλέμμα της σωριαζόσουν απο την αδυναμία σου να συγκρατήσεις την συγκίνηση καθώς πολύ απλά επιανες τον εαυτο σου να συμπάσχει μαζί της.
Ο Βασίλης Παλαιολόγος εξαιρετικός στον ρόλο του αρχηγου της οικογένειας. Εκείνου που προσπαθει να παει πιο πέρα την ζωή του, να ξεχάσει, να βοηθήσει όμως, να συμπαρασταθεί με τον τρόπο του, μα και εκεινου που αγαπά βαθιά την αδυναμία του αδελφού του, παρόλο που δεν θελει να δειξει πόσο, γιατι γνωρίζει πως ταυτόχρονα αυτο θα τον σταματήσει απο το να εξελιχθει και να φτιάξει μια καλύτερη ζωή. Σπαράζει και ο ίδιος μέσα του και πίσω απο όλη την σκληρή συμπεριφορά του που ενίοτε μπορει να χαρακτηριστεί αδιάφορη, κρύβεται μια βαθιά πληγή του ίδιου απέναντι στις αναμνήσεις του...
Αναμνήσεις που ο αδελφός του Λευτέρης, Λευτέρης Δημηρόπουλος, λόγω της σχιζοφρένειας του, ανακαλεί διαρκώς σε σημειο που εξοργίζει του υπόλοιπους που θέλουν να ξεχάσουν. Ο Λευτέρης Δημητρόπουλος- είναι βέβαιο πως πρόκειται για πολυ μεγάλο ηθοποιο- στα χρόνια που θα έρθουν το ονομά του θα μπει διπλα στο πάνθεον των ιερών τεράτων της τέχνης του Θεατρου. Η ερμηνεία του στην παράσταση πέρα και πανω απο κάθε χαρακτηρισμό. Η κίνηση, οι συσπάσεις, οι κυκλοθυμία, οι εξάρσεις και οι σιωπές, οι φοβίες και οι παραισθήσεις, η τρυφεροτητα και η ανάγκη του να τον αγαπουν, όλα στα δάχτυλά του! Ακόμη και το ξέσπασμα της οργής και της βίας! Ενας μάγος που μπορει να μεταπηδά απο συναίσθημα σε συναίσθημα και απο φοβο σε ελπίδα και παλι απο την αρχή.
Τέλος, η καταπληκτικη Κατερίνα Θεοχάρη, έχει έναν ρόλο κλειδί στην παράσταση, αφου ειναι η αιτία για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση μεταξύ των μελών της οικογένειας. Τα πάθη θα φουντώσουν. Οι φοβοι θα επαληθευτουν. Οι δικαιολογίες δεν θα αρκουν. Η Κατερίνα Θεοχάρη ερμηνεύει με αμεσότητα, άριστη τεχνική και ακρίβεια την γλυκιά, ευγενική, γεμάτη κατανόηση ερωτευμένη κοπέλα που όχι μόνον δέχεται τον "παράξενο" αδελφό του αγαπημένου της αλλα, προσπαθει και να βοηθήσει. Τον συμπαθεί και του φερεται φιλικά μέχρι την στιγμή που αντιλαμβάνεται πως ο Λευτέρης δεν είναι ευκολο να έχει φίλους. Η σκηνή που εχουν οι δυο τους μονοι στο σπιτι είναι απο τις πιο δυνατές που έχω δει στο θέατρο. Είναι η στιγμή που η κοπέλα συνειδητοποιεί την ασθένεια και το μεγεθος αυτης της ασθένειας του αδελφου του μνηστήρα της και η στιγμή που ο ιδιος ο Λευτέρης αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνος μπορει να γίνει για τους άλλους διχως να το θέλει μα και διχως να το ελέγχει.
Κλεινοντας θα ήθελα να πω πως ενω ειχα δει την παρασταση στην Αθήνα, περιμενα πως δεν θα με συνέπαιρνε τόσο στον προαύλιο χώρο του Μουσειου. Ειχα και μια σαφή περιέργεια να δω πως θα κινουνταν οι ηθοποιοί σε μικρότερους χώρους. Οφείλω να ομολογήσω πως ξεπέρεσαν τους εαυτους τους. Ησαν όλοι τους συγκλονιστικά υπέροχοι!
Θα επαναλάβω αυτο με το οποίο ξεκινησα το άρθρο μου στην αρχή.
Δεν ξέρω αν φταιει ο χωρος, η ιστορία που υπάρχει γύρω και μεσα του, δεν ξέρω... μα νομίζω πως το Μουσειο της Λασκαρινας Μπουμπουλίνας ενισχύει την μαγεία που απο μόνοι τους κουβαλούν εκάστοτε καλλιτέχνες που το επισκέπτονται, με αποτέλεσμα εκπληκτικές, μοναδικές βραδιές.
Σας ευχαριστούμε ολους πολυ!
Δεν ξέρω αν ευθύνεται ο χώρος. Δεν ξέρω αν θέλω την δική μου συγκίνηση να την νιώθουν και άλλοι, μα απόψε στο Μουσείο Μπουμπουλίνας, στα πλαίσια του 4ου Φεστιβαλ του Μουσειου Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες, ζήσαμε συγκλονιστικές στιγμές. Η Αννα Βαγενά στον ρόλο της Μάνας, ο Βασίλης Παλαιολόγος στον ρόλο του Αντώνη (του "δυνατού" γιου), ο Λευτέρης Δημηρόπουλος στον ρόλο του σχιζοφρενή αδελφου και η Κατερίνα Θεοχάρη στον ρόλο της Νατάσσας (αρραβωνιαστικιά του Αντώνη) έδωσαν ένα ρεσιτάλ ερμηνειών και καθήλωσαν το κοινό σε μια παράσταση που έχει να πει πάρα πολλά!
Η Αννα Βαγενά λίγο πριν το φινάλε της παράστασης σε εναν σπαρακτικό μονόλογο που συγκλονίζει!
Ο Φίλιππος Δεμερτζης - Μπουμπουλης στο κέντρο με την συζυγό του Λίντα και τον Λευτέρη Δημηρόπουλο.
Το Γάλα του Βασίλη Κατσικονούρη, είναι ένα εργο που σε φέρνει αντιμέτωπο με το πολυ δυνατό μα αρκετά "ταμπου" θέμα της σχιζοφρένειας και των ατόμων που συνεχιζουν να ζουν κάτω απο την ίδια στέγη με τους υπολοιπους υγιείς συγγενείς τους. Οι ηθοποιοί με έξοχο τρόπο αποδιδουν τις τρομακτικές συνέπειες που έχει στην ζωή τους η συμβίωση με ένα τέτοιο άτομο. Παράλληλα και εφόσον η οικογένεια στην οποία αναφέρεται το έργο, είναι μετανάστες (ο πατέρας ήταν Έλληνας και η μητέρα Ρωσίδα και ζουσαν στην Ρωσία πριν έλθουν στην Ελλάδα) αυτοματα έχουμε και ένα θεατρικό που αποτυπώνει με γλαφυρό τρόπο την αγωνία της ένταξης αυτών των ανθρώπων στην νεα τους κοινωνία.
Για την σπαρακτική Άννα Βαγενά, δεν θα πω σχεδον τίποτε. Η θητεία της στο θέατρο και η ποιότητά της ως άνθρωπος και καλλιτέχνης λέει τα πάντα. Μόνον ότι ήταν μια Μάνα η οποία συγκλόνισε καθε μάνα που την παρακολουθησε και ταυτίστηκε απολυτα με την μάνα Ειρήνη - Ρήνα ! Σε κάθε της κινηση, ή βλέμμα της σωριαζόσουν απο την αδυναμία σου να συγκρατήσεις την συγκίνηση καθώς πολύ απλά επιανες τον εαυτο σου να συμπάσχει μαζί της.
Ο Βασίλης Παλαιολόγος εξαιρετικός στον ρόλο του αρχηγου της οικογένειας. Εκείνου που προσπαθει να παει πιο πέρα την ζωή του, να ξεχάσει, να βοηθήσει όμως, να συμπαρασταθεί με τον τρόπο του, μα και εκεινου που αγαπά βαθιά την αδυναμία του αδελφού του, παρόλο που δεν θελει να δειξει πόσο, γιατι γνωρίζει πως ταυτόχρονα αυτο θα τον σταματήσει απο το να εξελιχθει και να φτιάξει μια καλύτερη ζωή. Σπαράζει και ο ίδιος μέσα του και πίσω απο όλη την σκληρή συμπεριφορά του που ενίοτε μπορει να χαρακτηριστεί αδιάφορη, κρύβεται μια βαθιά πληγή του ίδιου απέναντι στις αναμνήσεις του...
Αναμνήσεις που ο αδελφός του Λευτέρης, Λευτέρης Δημηρόπουλος, λόγω της σχιζοφρένειας του, ανακαλεί διαρκώς σε σημειο που εξοργίζει του υπόλοιπους που θέλουν να ξεχάσουν. Ο Λευτέρης Δημητρόπουλος- είναι βέβαιο πως πρόκειται για πολυ μεγάλο ηθοποιο- στα χρόνια που θα έρθουν το ονομά του θα μπει διπλα στο πάνθεον των ιερών τεράτων της τέχνης του Θεατρου. Η ερμηνεία του στην παράσταση πέρα και πανω απο κάθε χαρακτηρισμό. Η κίνηση, οι συσπάσεις, οι κυκλοθυμία, οι εξάρσεις και οι σιωπές, οι φοβίες και οι παραισθήσεις, η τρυφεροτητα και η ανάγκη του να τον αγαπουν, όλα στα δάχτυλά του! Ακόμη και το ξέσπασμα της οργής και της βίας! Ενας μάγος που μπορει να μεταπηδά απο συναίσθημα σε συναίσθημα και απο φοβο σε ελπίδα και παλι απο την αρχή.
Τέλος, η καταπληκτικη Κατερίνα Θεοχάρη, έχει έναν ρόλο κλειδί στην παράσταση, αφου ειναι η αιτία για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση μεταξύ των μελών της οικογένειας. Τα πάθη θα φουντώσουν. Οι φοβοι θα επαληθευτουν. Οι δικαιολογίες δεν θα αρκουν. Η Κατερίνα Θεοχάρη ερμηνεύει με αμεσότητα, άριστη τεχνική και ακρίβεια την γλυκιά, ευγενική, γεμάτη κατανόηση ερωτευμένη κοπέλα που όχι μόνον δέχεται τον "παράξενο" αδελφό του αγαπημένου της αλλα, προσπαθει και να βοηθήσει. Τον συμπαθεί και του φερεται φιλικά μέχρι την στιγμή που αντιλαμβάνεται πως ο Λευτέρης δεν είναι ευκολο να έχει φίλους. Η σκηνή που εχουν οι δυο τους μονοι στο σπιτι είναι απο τις πιο δυνατές που έχω δει στο θέατρο. Είναι η στιγμή που η κοπέλα συνειδητοποιεί την ασθένεια και το μεγεθος αυτης της ασθένειας του αδελφου του μνηστήρα της και η στιγμή που ο ιδιος ο Λευτέρης αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνος μπορει να γίνει για τους άλλους διχως να το θέλει μα και διχως να το ελέγχει.
Κλεινοντας θα ήθελα να πω πως ενω ειχα δει την παρασταση στην Αθήνα, περιμενα πως δεν θα με συνέπαιρνε τόσο στον προαύλιο χώρο του Μουσειου. Ειχα και μια σαφή περιέργεια να δω πως θα κινουνταν οι ηθοποιοί σε μικρότερους χώρους. Οφείλω να ομολογήσω πως ξεπέρεσαν τους εαυτους τους. Ησαν όλοι τους συγκλονιστικά υπέροχοι!
Θα επαναλάβω αυτο με το οποίο ξεκινησα το άρθρο μου στην αρχή.
Δεν ξέρω αν φταιει ο χωρος, η ιστορία που υπάρχει γύρω και μεσα του, δεν ξέρω... μα νομίζω πως το Μουσειο της Λασκαρινας Μπουμπουλίνας ενισχύει την μαγεία που απο μόνοι τους κουβαλούν εκάστοτε καλλιτέχνες που το επισκέπτονται, με αποτέλεσμα εκπληκτικές, μοναδικές βραδιές.
Σας ευχαριστούμε ολους πολυ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου