ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

ΤΟ ΑΛΦΑ ΤΟΥ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΟΥ
ΚΑΙ Η ΙΕΡΗ ΣΦΑΙΡΑ


Διαβάζω τις αφιερώσεις σου και κλαιω.
Κάθε γλυκός σου λόγος και μια μαχαιριά.

Σε μένα;
Για μένα;
Το αξίζω αυτο;

Πως; όταν διαρκώς σε έναν πόλεμο βρίσκομαι,
για να φυλάω της ψυχής τα δώματα, που οι γύρω μου δεν καταλαβαίνουν;

Διαβάζω τις λέξεις σου.
Αναγνωριζω την βουτιά σου στον σπαραγμό.
Βουτάω και εγώ μαζί σου.
Σπαράζω και εγώ...
για άλλους λόγους εγώ...

Εσυ καταλαβαίνεις, για αυτό με σπαράζεις.
Εσύ το νιώθεις, πως στην ουσία ότι φυλάω στης καρδιάς τα άδοτα,
εμένα προστατεύουν... εμένα απο την τρέλα!

Πονάω...
Γδέρνομαι...
Κάθε σου λυγμός και μια ακόμη πληγή.

Γιατι Θεέ μου να με νιώθει καποιος που δεν του είμαι τίποτε;
Γιατι να νιώθω τόσο καποιον που δεν θα φορέσω ποτέ;

Κάθε σου αφιέρωση και μια σφαίρα κατάστηθα.
Αξίζω εγώ μια τέτοια ιερή σφαίρα;

Για αυτο σου λεω...
Θα είμαι εκει...

Θα ειμαι εκει για σενα..
Θα κλαψω για σένα όσο δεν έκλαψα ποτε..
Θα είμαι εδώ για σένα...
Θα στέκομαι σιωπηλή και αυτο ξέρεις ποσο δυσκολο μου ειναι,
όταν έχω τόσα να πω για το πως νιώθω..
Θα είμαι στα πέρατα για σένα...
Θα φορέσω την νύχτα και την αγρύπνια εσώρουχο που θα κοιτάς μονάχα εσύ...
Θα είμαι παντου και θα ζητώ το τίποτε...
Μονάχα να με κοιτάζεις με εκεινο το βλέμμα
που έχει μέσα του, την ακίνητη θάλασσα και το δάκρυ του φεγγαριου, 

που απέμεινε μονο...
Θα είμαι για σένα το νέκταρ και η αμβροσια, το παλάτι που θα κατοικείς,
το στρώμα που θα γέρνεις να ξεκουραστείς...
Επειδη σε ενιωσα δικο μου μια φορά...
Επειδη με έκανες δική σου για πάντα...
Επειδη κλειστήκαμε σε εκεινο το πάντα που δεν εχει ονομα ούτε χώρα,
μα έχει κόκκινα ίχνη απο χέρια που πλέχτηκαν σε στιγμές πόνου...

Σε αγαπω χωρις ετικέτες...
και σε βρίσκω παντα στις ανατολές και στο καπνό που καίγεται αργά, 

σε κανόνια που κέρδισαν Ελευθερία...
Την Ελευθερία να σε αγαπω και να είμαι εκει για σενα...

Την Ελευθερία να με χαράζεις με κάθε σου λέξη...
Κάθε σου αφιέρωση με τσακίζει.
Κανένας δικός μου ποτε, ποτέ, δεν κατάλαβε τι φωλιάζει στην ψυχή μου...
Ποτέ!