Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ

Μου το είχες πει κάποτε: 
«κανείς δεν αγαπά το ίδιο με τον άλλον. Πάντα ο ένας από τους δύο αγαπά περισσότερο». 
Δεν σε είχα πιστέψει. Νόμισα πως μου έκανες παράπονα. Πως είχες την αίσθηση ότι δεν σε αγαπούσα αρκετά. Που να φανταστώ; Η αγάπη και ο έρωτας τυφλώνουν… δεν βλέπεις μπροστά σου. Δεν βλέπεις καθαρά. Όταν αγαπάς όσο αγάπησα εγώ εσένα, πάντα βρίσκεις ελαφρυντικά.
Δικαιολογείς τις συμπεριφορές και τα ατοπήματα. Η αγάπη είναι επιταγή χωρίς αντίκρισμα τις περισσότερες φορές.
Αγαπάς και έχεις την ανάγκη να πιστεύεις πως και ο άλλος νιώθει το ίδιο. Σε αγαπά το ίδιο δυνατά και απόλυτα. Έτσι, είναι πολύ εύκολο να γεμίζεις το κενό του άλλου με τα δικά σου συναισθήματα. Να βιώνεις έναν έρωτα που είναι μόνο δικός σου σαν να είσαι δυο άνθρωποι μαζί. Η απώλεια δεν σε τρομάζει. Το δικό σου πάθος φτάνει και περισσεύει και για τους δύο έως την στιγμή της αλήθειας…

....Οι μυρωδιές του ποταμού δυνάμωναν όσο ανέβαινε ψηλότερα ο ήλιος. Δυνατές ακτίνες φωτός τρύπωναν ανάμεσα στις φυλλωσιές και άγγιζαν την γη. Σαν τον τρελό εραστή που αναζητά τυφλά και απεγνωσμένα το σώμα που λαχταρά και λατρεύει μέσα στο σκοτάδι. Τα πλάσματα του δάσους ορατά και αόρατα τριγυρνούσαν και φλυαρούσαν στην γλώσσα τους. Μετέδιδαν το μήνυμα. Η Αγάπη είχε επιστρέψει. Η νύμφη του ποταμού ήταν πάλι εκεί. Το νοτισμένο από την υγρασία της νύχτας χώμα ανέδιδε μια υπέροχη οσμή γεμάτη μαγεία και μνήμες. Τα βράχια στις όχθες του ποταμού βογκούσαν δεχόμενα το νερό στις πλάτες και το στέρνο τους, σαν στρατιώτες που πλένονται μετά τη μάχη. Τα πάντα γύρω της μια γιορτινή καθημερινότητα. Η Αγάπη όμως ζούσε την πραγματικότητα. Ότι όλα, ήταν αλλιώς.
Ξαπλωμένη στο χώμα, σαν άλλη τεράστια σαύρα, δεν νοιάζεται για τον μικρόκοσμο που κατοικεί στο κομμάτι της γης που κάλυπτε το σώμα της. Με το βλέμμα καρφωμένο στον ουρανό ανάσαινε γρήγορα. Στα αυτιά της η βοή της κίνησης, η γιορτή των ξωτικών που πίστευε πάντα από παιδί, τα όνειρα τα παιδικά που πετάριζαν γύρω από τα δέντρα μαζί με τα πουλιά και κάπου στο βάθος οι φωνές…

... 
Έτσι, χάμω πάνω στα σάπια και ξερά φύλλα που ήταν ένα στρώμα διαφορετικό από αυτό που κοιμόταν τα τελευταία επτά χρόνια, δίπλα στις όχθες ανέσυρε μνήμες. Έτσι, του είχε δοθεί ένα καλοκαιρινό απόγευμα. Και από εκείνη τη στιγμή όλα μύριζαν από εκείνον. Όλα είχαν γίνει εκείνος. Είχαν γίνει τα κορμιά τους κομμάτι του ποταμού και οι ψυχές τους είχαν ενωθεί με τόσες άλλες ψυχές που είχαν περάσει από εκεί, τις όχθες του Αχέροντα. Ψυχές που είτε είχαν μπει στην βάρκα είτε όχι, φτερούγιζαν γύρω τους. Τον είχε λατρέψει. Ήταν φυλλαράκι στο νερό. Ήταν η κάμπια πάνω στο φυλλαράκι.
       Ξαπλωμένη πάνω στη γη που τους γέννησε, τους ανέθρεψε, τους κάλεσε κοντά της. Άλλους γρηγορότερα και βίαια, άλλους αργότερα. Δεν ξέρει αν τον μισεί ακόμη, ή τον αγαπά ακόμη. Δεν ξέρει τίποτε πια. Προσπάθησε πολλές φορές να δικαιολογήσει τον εαυτό της που παρασύρθηκε. Άλλες τόσες προσπάθησε να δικαιολογήσει τις πράξεις του. Μάταια…το κενό πάντα ίδιο. Η μοναξιά παρέα. Τα λάθη γύρω σαν χορός σε τραγωδία. Το πάθος κρεμασμένο να αιωρείται και η οργή πνιγμένη ή όχι,  παρούσα. Άκουγε μια ζωή να λένε:
 « Το μυαλό του ανθρώπου θέλει μια στιγμή για να θολώσει. Τι είναι λες; Η λογική από την τρέλα απέχει ελάχιστα.»
Δεν το πίστευε.
Πάντα λειτουργούσε με την λογική και ήξερε όταν το ένστικτό της την προειδοποιούσε έπρεπε να το ακούσει. Να το ακολουθήσει. Το έκανε πάντα χωρίς δεύτερη σκέψη. Μόνο μια φορά το αγνόησε. Μία και μοναδική φορά, που της στοίχισε μια ζωή. Την δική της και την δική του. Την δική του και την δική της.

Όλα είναι τόσο έντονα, σαν να ήταν χθες….

4 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...Η αγάπη είναι επιταγή χωρίς αντίκρισμα τις περισσότερες φορές.
    Αγαπάς και έχεις την ανάγκη να πιστεύεις πως και ο άλλος νιώθει το ίδιο. Σε αγαπά το ίδιο δυνατά και απόλυτα. Έτσι, είναι πολύ εύκολο να γεμίζεις το κενό του άλλου με τα δικά σου συναισθήματα. Να βιώνεις έναν έρωτα που είναι μόνο δικός σου σαν να είσαι δυο άνθρωποι μαζί. Η απώλεια δεν σε τρομάζει. Το δικό σου πάθος φτάνει και περισσεύει και για τους δύο έως την στιγμή της αλήθειας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο έρωτας η χαρά του δίνω.
    Απο μικρος ο πατερας μου με εμαθε οτι η χαρα του να δινεις ενα δωρο ειναι μεγαλυερη, τις περισσοτερες φορες, απο την χαρα αυτου που περνει το δωρο...

    Έτσι, του είχε δοθεί ένα καλοκαιρινό απόγευμα. Και από εκείνη τη στιγμή όλα μύριζαν από εκείνον. Όλα είχαν γίνει εκείνος. Είχαν γίνει τα κορμιά τους κομμάτι του ποταμού και οι ψυχές τους είχαν ενωθεί με τόσες άλλες ψυχές που είχαν περάσει από εκεί, τις όχθες του Αχέροντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή