ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

Από την συμμετοχή μου στο άρθρο του Λευτέρη Πανούση για τον Ευρωσκεπτικισμό στην Ελλάδα.

(Μαργκεριτ Ντυράς = Αννα Τσεκούρα)

5.Μαργκεριτ Ντυρας: «Δεν θελω αλλους σωτηρες!»

Η κ. Ντυρας είναι μια εκρηκτικη Ελληνιδα, με εντονο ταμπεραμεντο, που θα μπορουσε να ειχε γεννηθει και στη Βραζιλια.
Η γραφη της είναι στερεα, χειμαρρωδης, μπρουτη και ειλικρινης, εως εξοντωσεως.
Σας αφηνω να την απολαυσετε…

«Πριν από όλα θα ήθελα να δηλώσω πως είσαι ο μόνος [εννοει εμενα, προς μεγαλην μου τιμη], που με κάνει να θέλω να εκφράσω πολιτική άποψη και μόνο για σένα το κάνω.
1--- Ο Ευρωσκεπτικισμός ως ιδεολογικό κίνημα θεωρώ πως είναι αυτό που παρουσιάζεις [Η κ. Ντυρας εννοει το αρθρο με τιτλο: «Η αναδυση του ευρωσκεπτικισμου» που δημοσιευθηκε προ καιρου στο μπλογκ μου και για το οποιο διω συνδεσμουλι παραπανω]
Συμφωνώ πως είναι ένα κίνημα το οποίο τάσσεται ενάντια στην κυριαρχία των Τραπεζών και της πολιτικής που ακολουθούν. Συμφωνώ ακόμη, πως είναι ένα κοινωνικό – πολιτικό κίνημα που επιθυμεί να αφυπνίσει τον κόσμο και να προωθήσει νέες φιλοσοφικές και επιστημονικές θέσεις, με σκοπό την ευημερία, και ανέλιξη των λαών μέσα από τις ίδιες τις δυνατότητες και δεξιότητες του εκάστοτε λαού. Αυτό εμένα μου θυμίζει εποχή Διαφωτισμού και χαίρομαι ιδιαίτερα, ανεξάρτητα αν επιτύχει τους σκοπούς του ή όχι, εφόσον θα έχουμε τουλάχιστον κερδίσει σε διανόηση και πνεύμα! Πες με ρομαντική, φίλε μου, αλλά εμένα μου αρέσει αυτή η προσέγγιση. Δράττομαι της ευκαιρίας δε, να σου πω πως η φράση στο άρθρο σου για τον Ευρωσκεπτικισμο, «κίνημα αμφισβήτησης», με γοητεύει θανάσιμα. Και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως το γιατί.
Χρησιμοποιώ την λέξη «θανάσιμα» γιατί αυτή ταιριάζει απόλυτα στην διαφωνία μου όχι προς την ανάλυσή σου όπως ήδη αντιλαμβάνεσαι, μα ως προς το συμπέρασμα πολλών, που κατατάσσει το κίνημα, στους σωτήρες των κατακρεουργημένων πολιτών της Ευρώπης γενικότερα και φυσικά της Ελλάδας!
Συγχώρα με, μα δεν θέλω άλλους Σωτήρες!

Υπήρξαν κατά καιρούς πολλές τέτοιες οργανώσεις ή κινήματα ακόμα ακόμα, το ίδιο το κίνημα της Αριστεράς και της Προόδου ( μη χέσω! ) που αποδείχθηκε καθαρά παραπλανητικό για να μην σου πω και δεξί χέρι των μεγάλων! Εκφράζω λοιπον τις βαθύτατες επιφυλάξεις μου για τον Ευρωσκεπτικισμο αφού μου μοιάζει ένα κίνημα Ουτοπίας, Ρομαντισμού και υπέροχων εφικτών (;) ιδεών. Εδώ θα πρέπει να πω, πως δεν είμαι αφοριστική ως προς τις θέσεις του σχετικά με το Εθνικό Νόμισμα και την διατήρηση της Εθνικής ταυτότητας. Όμως, δεν είμαι σίγουρη πως το ενιαίο νόμισμα είναι απαραίτητα κακό. Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να παραμείνουμε στο Ευρώ αλλά να έχουμε μισθούς που ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας. Πολιτικούς που δεν εξαπατάνε τον λαό και υπηρεσίες που δεν λειτουργούν εις βάρος του πολίτη αλλά υπέρ του. (Εδώ εχουμε σοβαρή Ουτοπία!)
2--- όσον αφορά στο τι θα έλεγα σε έναν  φίλο μου που γύρισε έπειτα από χρόνια από την Ουγκάντα, θα τον ενημέρωνα σχετικά με την ομαδοποίηση της σκέψης και την αστυνόμευση αυτής. Για την καλλιέργεια με δόλιους τρόπους της ψυχολογίας της Μάζας και της νοοτροπίας αυτής κατ’ επέκταση, μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα αβεβαιότητος, ανεργίας και ανέχειας που υποθάλπει την εγκληματικότητα τον ρατσισμό και την δολιότητα.
3--- Συμφωνώ απολύτως με την θέση του Ευρω/σμου ως προς τον έλεγχο της Μετανάστευσης, καθώς επίσης και με την θέση του να παρουσιάζει αντίσταση στους νεωτερισμούς εκείνους, που κατ’ ουσία βοηθουν στην εξάλλειψη των εθνικών στοιχείων, αποτυπωμάτων, χαρτών και DNA στα πλαίσια της Παγκοσμιοποίησης και των επιταγών της! Διότι όπως πολύ σωστά το θέτεις στο απόσπασμα « για να καθυποτάξεις…..» έτσι συμβαίνει. Αντιπαραθέτω το απόσπασμα από το βιβλίο του Γέλιου και της Λήθης του Μίλαν Κούντερα. «Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία. Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».
4--- Εδώ η ερώτηση σου για το αν υπαρχει ένα ευρωσκεπτικιστικο κινημα στην Ελλαδα, είναι παγίδα. Αν πω ναι υπάρχει, υποχρεούμαι να αναφερθώ στις θέσεις της Χ. Α. η οποία, παρόλο που με αηδιάζει η όποια μορφή βίας, είναι η μόνη ως παράταξη που επιθυμεί να διασωθούν εθνικά και ιστορικά δεδομένα. Αν πω όχι, θα είμαι άδικη απέναντι και στον Αναρχικό χώρο εφόσον έχουν εκφραστεί καθαρά από μέλη τους παρόμοιες θέσεις. Ίσως το κάνουν γιατί απλά θέλουν να πανε κόντρα στους κυβερνώντες (εκάστοτε εξουσία) αλλά για μένα είναι το ίδιο, το έχουν εκφράσει. Όπως ο ίδιος έγραψες, έχουμε έναν δρόμο με δυο λωρίδες την Αριστερή και την Δεξιά. Στην μεν αριστερή διαρρηγνύονται ιμάτια μέσω της Διανόησης και των Τεχνών μα κανένα καλσόν δεν σκίζεται ποτέ - πως γίνεται ποτέ δεν το κατάλαβα - αφού τελικά όλοι αυτοί οι βολεμένοι στις απαρχαιωμένες θέσεις τους δεν κινούνται, τυλιγμένοι πλεον σε ακριβά γουναρικά. Από την άλλη στην Δεξιά έχουμε τους πανίσχυρους κολοσσούς που διακινούν το χρήμα των ιδεών και τις ιδέες του χρήματος, όταν ο καημένος ο κοσμάκης δεν έχει ουτε από το ένα πια, ούτε από το άλλο.
5--- Πιστεύω στην ομαλή συνύπαρξη των λαών δίχως να είναι αναγκασμένοι να λησμονήσουν σημαντικά εθνικά και ιστορικά δεδομένα. Δεν πιστεύω πως τα κοινωνικοπολιτικά τσουνάμι είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να αλλάξουμε. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος, αλλά δεν είναι ο καλύτερος. Παρόλα αυτά δεν θεωρώ εφικτό να κυριαρχήσει ο Ευρω/σμος στην Ευρώπη ή άλλού.. (που, αν όχι στην Ευρώπη;) Νομίζω πως είναι ένα ρομαντικό κίνημα (μοιάζει τουλάχιστον) με ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εξέλιξη λόγω εποχής. Ευδοκιμεί δηλαδή, επειδή οι απελπισμένοι είμαστε πολλοί πλέον. Αλλά ως βαθιά ρεαλίστρια θεωρώ πως δεν θα διατηρήσει αυτή την δύναμη που δείχνει πως έχει, δίχως να του αρνούμαι έναν κάποιο ρόλο… Λυπάμαι που ομολογώ κάτι τέτοιο, μα τα τετελεσμένα με κάνουν να βαριέμαι. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις και οι ανατροπές αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη, όσο η πολιτική σκηνή μοιάζει συζυγικό κρεβάτι.
6 --- Ίσως πλανώμαι πλάνη οικτρά, αλλά θέλω να πιστεύω πως ανεξάρτητα με το αν ενδιαφέρονται οι έλληνες για τα ιδεολογικά κινήματα στην Ευρώπη ή όχι, σίγουρα δεν είναι κολλημένοι στα κόμματα και τις κατευθύνσεις τους. Αυτή η εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Από την άλλη θα πρέπει να αναφέρω πως η πεποιθηση σου οτι οι Ελληνες κανουν οτι τους λενε τα κομματα τους και οι καθοδηγητες τους, σηκωνει μεγάλη συζήτηση.
 Υπάρχουν συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες οι οποίες ίσως ακολουθούν κατά ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό τις κατευθυντήριες γραμμές του κόμματος που υποστηρίζουν. Όμως θα πρέπει να κάνουμε ειδική έρευνα για αυτό και να τοποθετηθούμε αναλόγως σε άλλο άρθρο. Είναι από μόνο του ένα ολόκληρο θέμα αυτή η ερώτησή σου, Ορφέα μου…»