ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

Οι άνθρωποι μοιάζουμε λίγο με ερημωμένες εκτάσεις, σκέπτεται.
Στο μυαλό μας λυσσομανάνε άνεμοι και καταιγίδες, 

ενώ όλοι γύρω μας πιστεύουν πως είμαστε εντελώς κενοί 

και συνεπώς δεν έχουμε κάτι να νοιαστούμε. Δεν είναι έτσι.   

Κάθε ένας από εμάς που οι άλλοι νομίζουν αναίσθητο, 

κρύβει καλά μια βαθιά πληγή. 

Κανείς όμως δεν μπαίνει στον κόπο να καταλάβει. 

Κανείς δεν προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει την συμπεριφορά μας. Κανείς. 

Είμαστε μόνοι, πάντα μόνοι. 

Πάντα εμείς και η απέραντη ερημωμένη έκταση μέσα μας και έξω από εμάς… 

Νομίζω πως είμαστε παρεξηγημένοι, μας έχει παρεξηγήσει η ίδια η ζωή 

και ίσως εμείς την Ζωή την ίδια. 

Ποιος λέει πως εμείς την καταλαβαίνουμε; 

Ποιος λέει πως εμείς είμαστε εντάξει απέναντι στο δώρο της;

      Θυμάται μια νύχτα με πολλή βροχή και πολύ σκοτάδι. 

Μια νύχτα που μαινόταν η καταιγίδα τόσο έξω στον κόσμο, όσο και μέσα στους ανθρώπους. Θυμάται μια νύχτα που έμοιαζε ατελείωτη. Μια νύχτα που είχε μέσα της χιλιάδες νύχτες και χιλιάδες βροχές. Μια νύχτα που την ντύθηκε στη ζωή της σαν δέρμα της. Μια νύχτα που την λάτρεψε, την μίσησε, την αφόρισε, την προστάτεψε, μα δεν την μετάνιωσε ποτέ.  Θυμάται μια νύχτα που ηττήθηκαν οι άτρωτοι, θριάμβευσαν οι αδύναμοι, εκείνοι που ήταν παντοδύναμοι και αδιάφοροι έτρεμαν σαν τα κλαριά στον άνεμο και οι ασήμαντοι και αμελητέοι έπραξαν τα πιο θαυμαστά και γενναία.
 
Άραγε με πόσες νύχτες ξεπληρώνει κανείς μια μέρα του;

[απο το Ταγκο της Σκιας]