ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

Χθες ήταν μια νύχτα από εκείνες που ο ύπνος δεν σε ποθεί..  

Δεν με θέλησε χθες και δεν τον θέλησα Και Εγώ!!

Εγώ ήθελα Εσένα εχθές!!

Εγώ ήθελα να καθίσω αντίκρυ σου σε ένα τετραγωνικό χώρου,

όπου... και να με κοιτάς...

Εσύ να με κοιτάς!  Εχεις προσέξει τα μάτια μου Αφέντη μου;

Μπορει να μην ειναι μπλε η γαλάζια, σμαραγδί ή βιολεττί,

αλλα το μέλι και το φύλλωμα των δέντρων του δάσους είναι όλο

μέσα τους... Λίμνες κάποιος κάποτε τα είπε.. Λίμνες, και εγω γέλασα..

Όταν πνιγηκε μέσα τους το κατάλαβα πως είχε δίκιο..

Εφόσον λοιπον θέλω κατι και ότι θέλω, το κάνω πράξη,

φόρεσα το μακρυ φορεμά μου, και πήγα μεχρι την παραλία.

Πήρα μαζί μου ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και δυό ποτήρια

και άρχισα να περπατώ στην άκρη της ακτής.

Ημουν σίγουρη οτι θα ερχόσουν, και ηρθες...ήρθες...

Κάθισες απλά πανω στα βότσαλα.  Αγκάλιαζες το ανασηκωμένο σου γόνατο με τα χέρια σου και με κοιτούσες με μια περίεργη εκφραση.

Με εβλεπες και δε με εβλεπες... Σαν να μην πιστευες πως ειμαι εκει

Πως είσαι και εσυ εκει.. Σαν να μην πίστευες πως συναντιόμαστε.

Σου έκανα νεύμα με το ποτήρι που κρατουσα να βάλεις κρασι.

Κόκκινο το κρασι...κόκκινο το φιλί..ποιο φιλί;

Εκείνο που ηθελα, αλλά όχι ακόμη...αργότερα...

Εγώ ήπια κόκκινο κρασί στη παραλία μαζί σου χθες βράδυ..

μιλούσα μαζί σου ως τα χαράματα και όταν θύμωνα,

εμπαινα στη θαλασσα για να σε παρατήσω μόνο...να σου λειψω...

κι οταν επιστρέφω να διψάς για την αλμύρα περισσότερο απο πριν...

και σε φιλησα...εσένα σε φίλησα..γιατι συνήθως δε φιλάω με φιλουν.

Εφερες το ποτήρι στα χείλη σου και ηπιες..χωρίς στιγμή να πάψεις

να με κοιτάς.. το ίδιο και εγώ...εσύ καθισμένος απέναντι μου στα βοτσαλα

εγώ όρθια αντίκρυ με τα πόδια και το μισό φορεμά μου στο νερό...

Δεν μιλούσαμε αρκετή ώρα.. Μόνο κοιταζόμασταν..κάποτε απο την δίψα άδειασε το ποτήρι μου και σε πλησίασα.  Ετεινα το χέρι μου και το ξαναγέμισες.

Ηπια μια πρώτη γουλια αργά κοιτάζοντάς σε πάντα, ενώ στεκόμουν όρθια μπροστά σου. Τα μαλλιά μου τα σηκωνε ελαφρά η αύρα της θάλασσας, το φόρεμά μου κολλημένο απο τους μηρούς και κάτω πάνω μου βρεγμενο.

Έστρεψα το πρόσωπο προς το σκουρο του πελάγου και εκανα να φυγω. Με άρπαξες απο το λεύτερο χερι μου και σηκώθηκες.

Με κοιταξες πολυ εντονα στα ματια και ενώ νόμιζα πως θα με φιλήσεις,

μου ειπες:

" Μίλησέ μου, Μάγισσα, μίλησέ μου για ότι θες...μόνο να εισαι κοντά και να ακούω τη φωνή σου...Μίλησέ μου για την νύχτα, για τη θάλασσα, για την πληγή και τη φωτιά που βλέπω στα μάτια σου..ή μη μου πεις τίποτε..μόνο κατσε διπλα μου και άσε εμένα να μιλώ..με κάνεις να θελω τοσα να σου πω.."

Τότε, σε φίλησα εγώ...

Ενα πολύ απαλό πολύ αέρινο φιλί απο εκείνα που χαραζουνε τα χειλη.

Σε φίλησα και περίμενα να δω αν θα με φιλούσες και εσυ.

Μα εσυ δεν το έκανες.. Απλά με αγκάλιασες και με εβαλες να καθομαι αντίκρυ σου να πινουμε τη φωτια και να την βλεπουμε μαζι, χωρις να την ορίζουμε.

Μιλήσαμε πολύ.  Μου είπες για τα ονειρα που τρομαξαν και χαθηκαν

και εμεινες μονος τελικά. Μου ειπες για τα βεγγαλικά που σκάνε και ομορφαίνουν για λιγο τον ουρανό τον σκοτεινό αλλα, έπειτα το σκοτάδι ειναι βαθύτερο. Σου είπα για τον εφιάλτη που με κρατά ξύπνια τα βράδια και για το φόβο του ερωτα που ενώ τον επιθυμώ να με ισοπεδώσει, και σαν την θάλασσα προσμένω το φεγγάρι να πέσει στην αγκαλιά μου, ο Ποσειδώνας ο Ζηλιάρης καραδοκει και με διεκδικεί απο τον Τοξότη Θεό.

Σου είπα για τα φτερά στην πλάτη που δεν με αφήνουν να προσγειωθώ στο κόσμο που ζεις εσυ...

Μα και για τα φτερά στη ψυχή που με ωθησαν να ερθω απόψε να σε

βρω.. να θελησω να σε βρω...και άς κάνει οτι θέλει ο Ποσειδώνας!

"Δεν τον φοβάμαι." είπες...

"Μου αρέσει" απαντησα.

"Εσένα φοβάμαι, πως δεν θα θυμαμαι τιποτε αλλο επειτα παρά μονάχα εσένα. Εσύ θα είσαι το χθες, το τώρα, θα ζω μονο σε παρόντα χρόνο, θα προσμενω μονο και θα ζω μονο για να σε κοιτώ και να σε κρατω.. εσένα φοβάμαι."

Σου χαμογέλασα και σε χάιδεψα τρυφερά στο μάγουλο.

Σηκώθηκα και μπήκα στην θάλασσα. Οπως ήμουν. Με το φόρεμα.

και όταν βγηκα, με περίμενες να με αγκαλιάσεις να ζεσταθώ..

χωρίς να θες τιποτε άλλο απο το να γίνεις προστασία και σκέπη μου.

Κάθε φορά που έτρεμα στο αγγιγμά σου, κάθε φορά που ριγούσα στην αφή σου ετρεχα στην θάλασσα. Κάθε φορά που εβγαινα με περίμενε μεγαλύτερη φωτια από πριν. 
O Ποσειδώνας ούρλιαζε στα βάθη της θάλασσας, που η Μάγισσα του Νερού προτιμούσε έναν Θνητό από Εκεινον…
Μα ή Μάγισσα είχε διαλέξει.   Ποτέ της δεν της άρεσαν οι Θεοί. Εκτός απο την Υπερφυσική τους Δύναμη δεν ειχαν παρά τις ίδιες αδυναμίες

όταν ερωτεύονταν με τους κοινούς θνητούς.  Πονούσαν, ζήλευαν, ζήλευαν θανάσιμα, ενίοτε.

Όλη τη νύχτα πάλευαν δυο Σκορπιοι στην ακροθαλασσιά με τα κεντριά τους και την τάση τους για αυτοκαταστροφή.  Ποιος θα αφήσει μεγαλυτερες ουλές στον άλλον, ποιος θα ποτίσει με περισσότερο δηλητήριο το κορμί του άλλου. Εκεί, στην αφρισμένη τέλεση του τελειότερου στο κόσμο δράματος, του ερωτα

της κόλασης, της απόλυτης παράδοσης, Δυο άγνωστοι, δυο χαμένοι, βρεθηκαν, γνωρίστηκαν και έκαψαν ο ένας στο στόμα του άλλου τα περασμένα τους.

Κάναμε έρωτα όλη τη νύχτα, μέσα και εξω απο το Νερό.

Με τα νύχια μας βαθιά μπηγμενα στην σάρκα. 

Με τα λόγια μας βαθιά μπηγμένα στην καρδιά.

Με τα τόξα του Φτερωτού, να σημαδεύουν και ευστοχούν διαρκώς.

Με την Τριαινα να καρφώνεται στο δικό μου σώμα κυρίως και να

ξέρω πως θα το πληρώσω αυτο. Θα την πληρώσω την αδιαφορία μου προς τον Παντοκράτορα της Θάλασσας.

Και τα χέρια σου φέρναν νερό με τα κοχυλια να με πλυνουν απο τη

φλόγα, και τα χείλη σου με ξεδιψαγαν και με διψαγαν πιοτερο θαρρεις καθε φορα.

Και ταξίδευα καραβάκι χάρτινο πάνω σου,

και βυθιζόσουν τρικάταρτο εσύ σκαρί στο δικό μου Ωκεανό.

Και όταν το χάραμα πια μας βρήκε, αγκαλια να με κοιτάς ακόμα

οπως με κοιταξες την πρώτη φορα που με ειδες, μου ψυθιρισες λογια

που πρωτη φορα ακουγα, και σου χάραξα με φιλια το ονομά μου στο λαιμο σου. Με φιλια στο λαιμό και δαγκωνιές στην πλάτη, με

εριξες και σε εριξα στη κολαση. Και το χάραμα, το φως χωρισε την Κόλαση και οι Σκορπιοι κρυφτηκαν στη γη, κουβαλώντας όλα τα σημάδια του ο κάθε ένας!

Θα ανταμώσουν παλι την επόμενη Νύχτα, και ας κανει ο

Ποσειδώνας ότι θελει.. Εκεινοι θα καούν!! Ξανά!!! Πάλι!!!

Σαν να μην καηκαν ποτέ πριν!!!!

Και πάντα θα κατακτιουνται και πάντα θα ξεφεύγουν..

Κι απόψε θα ειμαι εκει... και εσυ θα εισαι,

και το σημαδι μου ζωντανο θα σε περιμένει

και η πληγή μου ορθάνοιχτη να την γιατρέψεις!!

Ναι, εγώ χθες βράδυ δεν κοιμήθηκα....