ΑΝΝΑ ΤΣΕΚΟΥΡΑ " Ρωτάς ποιά είμαι... "

Δεν θέλω τίποτε άλλο.
Τη ζέστη που εκπέμπεις όταν με κοιτάς.
Την ηλιαχτίδα που λιώνει την παγωμένη
ήπειρο μέσα μου, θέλω.
Την λάβα, που γεννιέται μόλις ξεστομίζεις
εκείνο το " καρδιά μου " ...
Τι να ζητήσω; Τι θα μπορουσες να μου δώσεις
πιο πολύτιμο, απο τη ζέστη του χεριου σου
στο δικό μου;
... Τι θα μπορούσες να μου δώσεις πιο ακριβό,
απο το βλέμμα σου, που σαν σμιγει με το
δικό μου, νιώθω χίλιες φορές πιο ομορφη!
Τι θα μπορουσα να σου παρω πιο ιδιαίτερο,
απο του πόθου σου το σπάνιο άρωμα;
Από του βασανισμένου σου κορμιου το
τελευταίο σπασμό που κλαιει το όνομά μου;
Δεν θελω τιποτε άλλο...
Μόνο εκείνη την ολάνθιστη ελπίδα,
που μου κρεμάς στο στήθος σαν με
αγγίζει η αδυναμία σου...
Μόνο εκείνο το μεθυσμένο όνειρο
απ' το κρασί της επιθυμίας, που
απερισκεπτα ξεστράτισε και κοιμήθηκε
στα δάχτυλα των ποδιών μου...
Μέσα στα κόκκινα ποτήρια να σε πινω
τρελαμένο απο καπνό και θύελλα.
Πάνω στις ανθισμένες θάλασσες
να απλώνω το σώμα μου να το
κόβεις μπουκέτα, να το στολίζεις
στο δικό σου σώμα...
Δεν θέλω τιποτε άλλο, παρά μονάχα
την τρυφερότητα του έρωτα που μου
στέρησαν οι αποκρημνες ακτές...
Κοχύλι σου να γινω...
Να ανοιγω και να κλεινω..