ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΚΕΙ ΕΞΩ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ...



Και ήρθαν οι γιορτές….
Και όλοι λιγο πολύ εχουμε κάτι κάνουμε… κάτι θα κάνουμε…
Για ρίξε όμως μια ματιά έξω από το στολισμένο σου παράθυρο, στην απέναντι πολυκατοικία.
Μπορείς με ευκολία να διακρίνεις το κορίτσι που σε κοιτά θλιμμένο πίσω από την δική του κουρτίνα.  Η φιγούρα της ξεχωρίζει ακίνητη και σταθερή, μπροστά από τα αχνά φώτα που αναβοσβήνουν στο μικρό της δέντρο. Δεν κρατά τίποτε στα χέρια. Στο σπίτι είναι μονάχο αφου η μητέρα του λειπει στην δουλεια ολη μέρα και τα σχολεια είναι κλειστά. Δεν έχει τίποτε στα χείλη γιατι ο πατέρας της δεν υπάρχει και το βράδυ των Χριστουγέννων εσύ θα διασκεδάζεις στο σπίτι σου και εκείνο θα παρακαλάει ένα Πνεύμα, ένα ξωτικό ή τον Άι Βασίλη, όχι για μια κούκλα ή ένα παιχνίδι, ούτε για ένα τελευταίας τεχνολογίας τηλέφωνο αλλά για λίγη συντροφιά και μερικά χαμόγελα στο πρόσωπο της μητέρας της.
Αν δείς λιγο χαμηλότερα από το δικό της παράθυρο θα προσέξεις την κυρία που βλέπεις τα πρωινά να πηγαίνει στο φούρνο με το πορτοφόλι κάτω από την μασχάλη της να πάρει ψωμί. Τα παιδιά της ζούνε στο εξωτερικό και λόγω φόρτου εργασιών και υπέρογκων εξόδων δεν έρχονται εδώ και χρόνια, για να περάσουν γιορτές μαζι της. Ο άντρας της χαμένος πάνω από δέκα χρόνια και εκείνη πάντα μόνη. Παρέα με την εκκλησία, αλλάζει χρόνο κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς με την εικόνα της Παναγίας και του Χριστου και το καντήλι της να υποδέχεται την νέα μέρα της νέας χρονιας. Αφήνει ένα δάκρυ να κυλήσει, την στιγμή που θα καλεσει τα παιδιά της στο τηλέφωνο για να ακουσει τα χρόνια πολλά από τα εγγόνια και τους αγαπημένους της.
Ύστερα, φοράει τις πυζάμες της και κοιμάται.
Αν κοιτάξεις αριστερά στο ισόγειο θα δεις και εκείνον τον όμορφο τριανταπεντάρη που όλη η γειτονιά λεει λογια εις βάρος του… Αναρωτιέται γιατι είναι μονος του και δεν τον έχουν δει ποτέ με καμια γυναίκα να μπαίνει στο σπιτι… ούτε και με κάποιον άντρα… όλοι αναρωτιουνται στην γειτονιά. Μόνος του κάθε μέρα. Μόνος του πηγαίνει στην δουλεια. Μόνος του γυρίζει. Μόνος του τρώει. Μόνος του κοιμάται. Μόνος του όλα…
Είναι ένας ευγενέστατος νέος που κοιτάζει χαμηλά αλλα δεν εχει παρέα.
Ο κόσμος λεει… εις βάρος του…
Όμως, ο κόσμος δεν ξέρει πως ο ομορφος αυτος άντρας πριν μερικά χρόνια ήταν παντρεμένος και έμενε σε μια άλλη γειτονιά. Είχε μια γυναίκα και ένα παιδι που λάτρευε. Είχε μια οικογένεια που ζήλευαν πολλοί. Μα ένα πρωί η γυναίκα του αποφάσισε να τον αφήσει για τον καλύτερό του φίλο. Δεν ξέρουν πως πηρε το παιδι τους και την ώρα που εκείνος διάβαζε το γράμμα που του είχε αφήσει ως εξήγηση, εκείνη πετούσε για την αιωνιότητα μαζι με το παιδι τους. Δεν ξέρει κανείς πως τράκαρε πηγαίνοντας να βρει τον καλύτερο φίλο του με τον οποίο τον είχε προδώσει. Πως το δυστύχημα ήταν θανατηφόρο. Πως δεν εζησε κανείς τους. Δεν ξέρει ο κόσμος, πως αυτος ο ομορφος άντρας που έμενε στο διαμέρισμα του ισογείου, κατηγορούσε από τότε τον εαυτό του για ότι ειχε συμβει, πιστεύοντας πως εκείνος είχε οδηγήσει με κάποιο τρόπο την γυναικα του σε αυτην την απόφαση και από εκει στη συνάντηση με την μοίρα της… και φυσικά το παίδί τους…
Όχι, ο κόσμος δεν το ξέρει αυτό…
Ξέρει μονάχα πως μένει μόνος και δεν τον βλέπουν ούτε με γυναικες ούτε και με άντρες…

Γιαυτο καθώς θα κοιτάζεις έξω από το παράθυρό σου αυτή την φορά, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος , διασκεδάζοντας με τους φιλους σου, σκέψου…

Υπάρχει πολύ μοναξιά εκεί έξω…
Υπάρχει πολύ μοναξιά και εδώ μέσα…

Καλη Χρονιά

ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΟΥ Λ. ΠΑΝΟΥΣΗ

.... Ομοφυλοφιλία και ομοφοβία

Η «ομοφοβία» ανήκει στο είδος των νεοφανών όρων που, πράγμα σπάνιο, εκφράζει αυτό ακριβώς που λέει.
Ομοφοβικό είναι το άτομο, που καταλήγει να φοβάται το ίδιο του το φύλο.

Η ομοφοβία δεν έχει να κάμει με την λογική και συναισθηματική πεποίθηση ενός ετεροφυλόφιλου ατόμου, ότι ο δικός του σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ο μόνος σύμφωνος με τη φύση [αν και αυτό είναι πολύ συζητήσιμο]
Η ομοφοβία είναι ο καθαρός φόβος και η ακόλουθη αμυντική στάση απέναντι σε άτομα του ίδιου φύλου, που εξαιτίας ακριβώς αυτού του φόβου, οι ομοφοβικοί τα αντιμετωπίζουν ως «πιθανούς εισβολείς»
Έχω γνωρίσει πολλά ετεροφυλόφιλα άτομα, που δεν γουστάρουν τους ομοφυλόφιλους, επειδή φρονούν ότι παραβαίνουν τους νόμους του Θεού ή της φύσης, ωστόσο δεν πρόκειται διόλου για ομοφοβικά άτομα. Απλώς προτιμούν την επαφή με τους ομοίους τους, χωρίς να επιτίθενται και χωρίς να κατακρίνουν όσους/ες βλέπουν τον έρωτα αλλιώς.

Η κ. Αννίτα Κοκκίνου, μας δίδει μια πολύ εναργή περιγραφή αυτής της δεκτικής και καλοπροαίρετης στάσης απέναντι στα γκέι άτομα.

«Εχω συναναστραφεί πολλές φορές ανθρώπους που απο επιλογή ή όχι είναι ομοφυλόφιλοι. Γυναικες και ανδρες για μενα δεν εχει διαφορά. Εχει τύχει να συναντησω στην διαδρομή μου ως εκπαιδευτικος ακομη και εφήβους που έδειχναν μια σαφή ροπή προς την ομοφυλοφιλία. Για μενα δεν εχει καμια σημασία το αν προτιμάς το ίδιο η το άλλο φυλο και δεν αντιμετωπίζω διαφορετικά ή ρατσιστικά ποτέ κανεναν. Υπάρχει όμως σαφώς μια συγχυση σχετικά με το αν ειναι επιλογη η ομοφυλοφιλία ή διαστροφη.
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται τι θεωρώ εγώ διαστροφη στην συγκεκριμένη περιπτωση. Αν καποιος αρέσκεται στην παρέα του ιδιου φυλου μόνο γιατι έτσι αισθάνεται ολοκληρωμένος, συναισθηματικά λιγότερο ευάλωτος, κοινωνικά - στο χώρο που κινείται πάντα - περισσότερο αποδεκτος και μεσα του όλα λειτουργουν άψογα, σαφώς και δεν το θεωρώ διαστροφή.
Αν όμως ένας σύντροφός μου εκδήλωνε την επιθυμία να πάρει το ρόλο της γυναίκας στην ερωτική πράξη, τότε σιγουρα θα το θεωρούσα διαστροφη.
Η επιλογή είναι κατι που μπορεις να το δηλώσεις, όταν είσαι ενήλικας, όταν είσαι εμπειρος και όταν εχεις καταλήξει στο συμπέρασμα πως ολη η δράση σου σεξουαλικά, ερωτικά ή συναισθηματικά, καλυπτεται μόνον έτσι και σε ολοκληρώνει μόνον 'ετσι, δηλαδη όταν βρισκεσαι με ατομα του ιδιου φυλου.
Διαστροφή θεωρώ πως είναι μονάχα όταν απλά σου αρέσει και έτσι και αλλιώς. Αν και προσωπικά πιστεύω πως ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε και ο καθείς την βρίσκει οπως γουστάρει για να το πω και λαικά.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν επιλέξει να γινουν ομοφυλοφιλοι. Ουτε ανάπτυξαν την τάση αυτη απο μόνοι τους.
Υπάρχουν ένα σωρό άλλα, ψυχολογικά και κοινωνικά αιτια που θα μπορουσαν να οδηγησουν ένα ατομο να ειναι ομοφυλόφιλο.
(Παιδική πορνεια, παιδικη σεξουαλικη κακοποίηση, ενδοοικογενειακή βια απο τον έναν η τον άλλον γονιό ώστε το παιδι -αγορι ή κοριτσι αντίστοιχα- να μισησει το αντιθετο φυλο.)
Δεν υπάρχει τιποτε που να με ενοχλεί και τιποτε που να θαυμάζω συγκεκριμένα στους ομοφυλόφιλους. Θα με ενοχλουσε οτι και στους υπολοιπους. Το ψέμα και υποκρισία και θα θαυμαζα την αυτοθυσία την κοινωνικη προσφορά και την δυναμική και αισιοδοξία τους.
 Εχω ατομα στο ευρυτερο οικογενειακο μου περιβάλλον που ειχαν εκδηλώσει την τάση της ομοφυλοφιλίας. Υπάρχουν άτομα στο ευρύτερο κοινωνικο μου περιβάλλον που επισης ειναι ομοφυλόφιλα. Δεν το σκέφτομαι καν. Δεν το βλεπω. Δεν το ειδα ποτε. Συναναστρεφομαι απο πολυ νεα, ατομα που ειχαν απο επιλογή στραφει στην ομοφυλοφιλια και πέθαναν οντας ως το τέλος ομοφυλοφιλοι και ευτυχισμενοι. Εχω και στενότερους φιλους /ες που ειναι ομοφυλόφιλοι. Δεν ενοχληθηκα ποτε.
Οφειλω να διευκρινήσω όμως πως δεν προσπαθησαν ποτε να με εντάξουν στην συνηθειά τους. Δεν ενοχλήθηκα ποτε με τετοιον τροπο. Δεν υπήρξε ποτε ουτε η νυξη για μια "δοκιμη".
Τώρα βέβαια δεν ξέρω, αν θα μπορουσα να ειμαι ψυχραιμη αρκετά αν επροκειτο για το παιδι μου. Να μη πω μεγαλα λογια. Πιστεύω ομως οτι λογω παιδειας και λογω τοποθετησης στο ασυμβατο όλη μου την ζωη, μαλλον θα το αποδεχομουν και θα το σεβομουν θα προσπαθουσα εστω να το κατανοήσω.
Και τέλος, ελπιζω να μην χρειάζεται να σου πω εδώ, πως η ομοφυλοφιλία δεν με αφορά ως σεξουαλική επιλογή.
Ειμαι φανατικη λατρης του φαλλου.
Δεν θα μπορουσα ποτέ να νιωσω ότι νιωθω με εναν αντρα, με μια γυναικα. Λατρεύω τους άντρες, παρόλο που δεν πιστεύω λέξη σας... κι από τις δικές σου μάλιστα, ακόμα περισσοτερο!»

Πολύ σωστά η αγαπημένη μου Ανίτα δεν πιστεύει λέξη από τους άντρες, όταν πρόκειται για ερωτικά ζητήματα.
Διότι το παραμύθι είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη του Έρωτος.
Παρά το γεγονός όμως ότι η Ανίτα είναι αποφασισμένη ετεροφυλόφιλη, δεν την ενοχλούν διόλου τα γκέι άτομα και σέβεται τις σεξουαλικές τους επιλογές.
Η ομοφοβία αρχίζει εκεί που τελειώνει ο νους και αρχίζουμε να σκεπτόμαστε με τα πόδια.

Για την ανάπτυξη της ομοφοβίας ακόμα και εως βαθμού υστερίας σε άτομα ή κοινωνικές ομάδες ή ολόκληρους πολιτισμούς, υπάρχουν πολλές ερμηνείες, που συχνά αλληλοεπικαλύπτονται, χωρίς απαραιτήτως η μια να αποκλείει την άλλη.

Μία όψη του φαινομένου, αφορά τα άτομα που συγκλονίζονται από ομοφυλοφιλικές φαντασιώσεις ή επιθυμίες αλλά εγκλωβισμένοι στα ταμπού τους και στα στερεότυπα τους δεν βρίσκουν το θάρρος να το ομολογήσουν ούτε στον εαυτό τους. 
Και φυσικά δεν είναι εύκολο να ξεπεράσεις τις φοβίες που σου έχουνε σφηνώσει στον νου, η οικογένεια σου και ο αμεσος συγγενικός περίγυρος.
Θυμάμαι τη μάνα μου να μου λέει με τρόμο: «απ’ το να γίνεις πούστης, καλύτερα το χω να γινεις φονιάς!»
Και βέβαια αν ένα αγόρι μεγαλώνει σε ένα τέτοιο κλίμα, μπορεί κάλλιστα να γίνει φονιάς.
Όχι όμως των αλλωνών - αλλά του εαυτού του.

Η απωθημένη ομοφυλοφιλική επιθυμία μπορεί να προκαλέσει σοβαρότατες ψυχικές διαταραχές, που πιθανόν να στραφούν ενάντια στο εγώ ή ενάντια στον άλλον.
Στη πραγματικότητα, αυτό που οδηγεί τους ομοφυλόφιλους να αναζητήσουν τρόπους για να αλλάξουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, δεν είναι το βάρος της ομοφυλοφιλίας τους αλλά η ομοφοβία, που εισπράττουν μέσα στην κοινωνία τους ή στον άμεσο περίγυρο τους. 
Σε  μια επιστολή του προς αμερικανίδα μαμά, ο Φρόϋντ, ο οποίος σημειωτέον θεωρούσε την ομοφυλοφιλία ως παρέκκλιση από τη υγιή σεξουαλική συμπεριφορά, προσπαθεί να την πείσει ότι ο ομοφυλόφιλος γιος της δεν κάμει τίποτα το επιλήψιμο αλλά αντιθέτως, αν προσπαθούσε να καταπιέσει και να απωθήσει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, ενδεχομένως να αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
Προφανώς ο γιος της μαμάς δεν θα είχε κανένα πρόβλημα ως ομοφυλόφιλος, αν η μαμά δεν του φόρτωνε το δικό της άγχος, για ότι θεωρούσε εκείνη ως «θανάσιμη ντροπή του πούστη γιου της» 

Στην περίφημο ανάλυση του για τον πρόεδρο Σρέμπερ, ο Ζακ Λακάν συνεχίζει το έργο του Φρόϋντ ερμηνεύοντας τη σχιζοφρένεια του δικαστή, ως αποτέλεσμα της σφοδρότατης εσωτερικής του σύγκρουσης, μεταξύ των προσταγών της κοινωνίας και της απωθημένης ομοφυλοφιλικής του επιθυμίας.
Φαίνεται λοιπόν πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι πρόβλημα των ομοφυλοφίλων, οι οποίοι ζουν μια χαρά, εάν και εφόσον αποδεχθούν τη σεξουαλική τους επιλογή αλλά, αντιθέτως είναι πρόβλημα των ομοφοβικών, οι οποίοι φορτώνουν το βάρος των φόβων τους, στους υπόλοιπους.
__

Από την συμμετοχή μου στο άρθρο του Λευτέρη Πανούση για τον Ευρωσκεπτικισμό στην Ελλάδα.

(Μαργκεριτ Ντυράς = Αννα Τσεκούρα)

5.Μαργκεριτ Ντυρας: «Δεν θελω αλλους σωτηρες!»

Η κ. Ντυρας είναι μια εκρηκτικη Ελληνιδα, με εντονο ταμπεραμεντο, που θα μπορουσε να ειχε γεννηθει και στη Βραζιλια.
Η γραφη της είναι στερεα, χειμαρρωδης, μπρουτη και ειλικρινης, εως εξοντωσεως.
Σας αφηνω να την απολαυσετε…

«Πριν από όλα θα ήθελα να δηλώσω πως είσαι ο μόνος [εννοει εμενα, προς μεγαλην μου τιμη], που με κάνει να θέλω να εκφράσω πολιτική άποψη και μόνο για σένα το κάνω.
1--- Ο Ευρωσκεπτικισμός ως ιδεολογικό κίνημα θεωρώ πως είναι αυτό που παρουσιάζεις [Η κ. Ντυρας εννοει το αρθρο με τιτλο: «Η αναδυση του ευρωσκεπτικισμου» που δημοσιευθηκε προ καιρου στο μπλογκ μου και για το οποιο διω συνδεσμουλι παραπανω]
Συμφωνώ πως είναι ένα κίνημα το οποίο τάσσεται ενάντια στην κυριαρχία των Τραπεζών και της πολιτικής που ακολουθούν. Συμφωνώ ακόμη, πως είναι ένα κοινωνικό – πολιτικό κίνημα που επιθυμεί να αφυπνίσει τον κόσμο και να προωθήσει νέες φιλοσοφικές και επιστημονικές θέσεις, με σκοπό την ευημερία, και ανέλιξη των λαών μέσα από τις ίδιες τις δυνατότητες και δεξιότητες του εκάστοτε λαού. Αυτό εμένα μου θυμίζει εποχή Διαφωτισμού και χαίρομαι ιδιαίτερα, ανεξάρτητα αν επιτύχει τους σκοπούς του ή όχι, εφόσον θα έχουμε τουλάχιστον κερδίσει σε διανόηση και πνεύμα! Πες με ρομαντική, φίλε μου, αλλά εμένα μου αρέσει αυτή η προσέγγιση. Δράττομαι της ευκαιρίας δε, να σου πω πως η φράση στο άρθρο σου για τον Ευρωσκεπτικισμο, «κίνημα αμφισβήτησης», με γοητεύει θανάσιμα. Και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως το γιατί.
Χρησιμοποιώ την λέξη «θανάσιμα» γιατί αυτή ταιριάζει απόλυτα στην διαφωνία μου όχι προς την ανάλυσή σου όπως ήδη αντιλαμβάνεσαι, μα ως προς το συμπέρασμα πολλών, που κατατάσσει το κίνημα, στους σωτήρες των κατακρεουργημένων πολιτών της Ευρώπης γενικότερα και φυσικά της Ελλάδας!
Συγχώρα με, μα δεν θέλω άλλους Σωτήρες!

Υπήρξαν κατά καιρούς πολλές τέτοιες οργανώσεις ή κινήματα ακόμα ακόμα, το ίδιο το κίνημα της Αριστεράς και της Προόδου ( μη χέσω! ) που αποδείχθηκε καθαρά παραπλανητικό για να μην σου πω και δεξί χέρι των μεγάλων! Εκφράζω λοιπον τις βαθύτατες επιφυλάξεις μου για τον Ευρωσκεπτικισμο αφού μου μοιάζει ένα κίνημα Ουτοπίας, Ρομαντισμού και υπέροχων εφικτών (;) ιδεών. Εδώ θα πρέπει να πω, πως δεν είμαι αφοριστική ως προς τις θέσεις του σχετικά με το Εθνικό Νόμισμα και την διατήρηση της Εθνικής ταυτότητας. Όμως, δεν είμαι σίγουρη πως το ενιαίο νόμισμα είναι απαραίτητα κακό. Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να παραμείνουμε στο Ευρώ αλλά να έχουμε μισθούς που ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας. Πολιτικούς που δεν εξαπατάνε τον λαό και υπηρεσίες που δεν λειτουργούν εις βάρος του πολίτη αλλά υπέρ του. (Εδώ εχουμε σοβαρή Ουτοπία!)
2--- όσον αφορά στο τι θα έλεγα σε έναν  φίλο μου που γύρισε έπειτα από χρόνια από την Ουγκάντα, θα τον ενημέρωνα σχετικά με την ομαδοποίηση της σκέψης και την αστυνόμευση αυτής. Για την καλλιέργεια με δόλιους τρόπους της ψυχολογίας της Μάζας και της νοοτροπίας αυτής κατ’ επέκταση, μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα αβεβαιότητος, ανεργίας και ανέχειας που υποθάλπει την εγκληματικότητα τον ρατσισμό και την δολιότητα.
3--- Συμφωνώ απολύτως με την θέση του Ευρω/σμου ως προς τον έλεγχο της Μετανάστευσης, καθώς επίσης και με την θέση του να παρουσιάζει αντίσταση στους νεωτερισμούς εκείνους, που κατ’ ουσία βοηθουν στην εξάλλειψη των εθνικών στοιχείων, αποτυπωμάτων, χαρτών και DNA στα πλαίσια της Παγκοσμιοποίησης και των επιταγών της! Διότι όπως πολύ σωστά το θέτεις στο απόσπασμα « για να καθυποτάξεις…..» έτσι συμβαίνει. Αντιπαραθέτω το απόσπασμα από το βιβλίο του Γέλιου και της Λήθης του Μίλαν Κούντερα. «Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία. Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».
4--- Εδώ η ερώτηση σου για το αν υπαρχει ένα ευρωσκεπτικιστικο κινημα στην Ελλαδα, είναι παγίδα. Αν πω ναι υπάρχει, υποχρεούμαι να αναφερθώ στις θέσεις της Χ. Α. η οποία, παρόλο που με αηδιάζει η όποια μορφή βίας, είναι η μόνη ως παράταξη που επιθυμεί να διασωθούν εθνικά και ιστορικά δεδομένα. Αν πω όχι, θα είμαι άδικη απέναντι και στον Αναρχικό χώρο εφόσον έχουν εκφραστεί καθαρά από μέλη τους παρόμοιες θέσεις. Ίσως το κάνουν γιατί απλά θέλουν να πανε κόντρα στους κυβερνώντες (εκάστοτε εξουσία) αλλά για μένα είναι το ίδιο, το έχουν εκφράσει. Όπως ο ίδιος έγραψες, έχουμε έναν δρόμο με δυο λωρίδες την Αριστερή και την Δεξιά. Στην μεν αριστερή διαρρηγνύονται ιμάτια μέσω της Διανόησης και των Τεχνών μα κανένα καλσόν δεν σκίζεται ποτέ - πως γίνεται ποτέ δεν το κατάλαβα - αφού τελικά όλοι αυτοί οι βολεμένοι στις απαρχαιωμένες θέσεις τους δεν κινούνται, τυλιγμένοι πλεον σε ακριβά γουναρικά. Από την άλλη στην Δεξιά έχουμε τους πανίσχυρους κολοσσούς που διακινούν το χρήμα των ιδεών και τις ιδέες του χρήματος, όταν ο καημένος ο κοσμάκης δεν έχει ουτε από το ένα πια, ούτε από το άλλο.
5--- Πιστεύω στην ομαλή συνύπαρξη των λαών δίχως να είναι αναγκασμένοι να λησμονήσουν σημαντικά εθνικά και ιστορικά δεδομένα. Δεν πιστεύω πως τα κοινωνικοπολιτικά τσουνάμι είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να αλλάξουμε. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος, αλλά δεν είναι ο καλύτερος. Παρόλα αυτά δεν θεωρώ εφικτό να κυριαρχήσει ο Ευρω/σμος στην Ευρώπη ή άλλού.. (που, αν όχι στην Ευρώπη;) Νομίζω πως είναι ένα ρομαντικό κίνημα (μοιάζει τουλάχιστον) με ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εξέλιξη λόγω εποχής. Ευδοκιμεί δηλαδή, επειδή οι απελπισμένοι είμαστε πολλοί πλέον. Αλλά ως βαθιά ρεαλίστρια θεωρώ πως δεν θα διατηρήσει αυτή την δύναμη που δείχνει πως έχει, δίχως να του αρνούμαι έναν κάποιο ρόλο… Λυπάμαι που ομολογώ κάτι τέτοιο, μα τα τετελεσμένα με κάνουν να βαριέμαι. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις και οι ανατροπές αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη, όσο η πολιτική σκηνή μοιάζει συζυγικό κρεβάτι.
6 --- Ίσως πλανώμαι πλάνη οικτρά, αλλά θέλω να πιστεύω πως ανεξάρτητα με το αν ενδιαφέρονται οι έλληνες για τα ιδεολογικά κινήματα στην Ευρώπη ή όχι, σίγουρα δεν είναι κολλημένοι στα κόμματα και τις κατευθύνσεις τους. Αυτή η εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Από την άλλη θα πρέπει να αναφέρω πως η πεποιθηση σου οτι οι Ελληνες κανουν οτι τους λενε τα κομματα τους και οι καθοδηγητες τους, σηκωνει μεγάλη συζήτηση.
 Υπάρχουν συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες οι οποίες ίσως ακολουθούν κατά ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό τις κατευθυντήριες γραμμές του κόμματος που υποστηρίζουν. Όμως θα πρέπει να κάνουμε ειδική έρευνα για αυτό και να τοποθετηθούμε αναλόγως σε άλλο άρθρο. Είναι από μόνο του ένα ολόκληρο θέμα αυτή η ερώτησή σου, Ορφέα μου…»